Lola Zvonareva söyleşisi

Elena Albul 

Kaynak: https://sovlit.ru/interview/zvonareva

 

Sizi bugünkü konuğumuzla tanıştırmaktan büyük bir mutluluk duyuyorum: Lola Utkirovna Zvonareva – edebiyatçı, eleştirmen, tarihçi, sanat eleştirmeni, Tarih Bilimleri Doktoru, uluslararası “Edebiyat Tanıdıkları”( Литературные знакомства) almanakının baş editörü. Lola Utkirovna'nın izniyle buraya bir üç nokta koyacağım çünkü onun tüm başarılarını ve ödüllerini listelemek muhtemelen programın yarısını alacaktır. Merhaba Lola Utkirovna!

Tünaydın!

Bize gelmek için insanlık dışı programınızda bir pencere seçtiğiniz için çok teşekkür ederiz. Beni gerçekten ilgilendiren bir soruyla başlayacağım. İnsanların hangi kitapları okuyarak büyüdüklerini ve hayatta bu kadar çok şey başardıklarını her zaman bilmek istedim. En çok çocuk olanlardan başlayarak okulda aklınıza takılan, belki battaniyenin altında okuduğunuz, hiç ayrılmadığınız olanları paylaşabilir misiniz?

Annem edebiyat eleştirmeni, pedagojik bir üniversitede edebiyat dersleri veriyordu. Bu yüzden kardeşim ve ben her zaman annemin okuduklarını okuruz. İlk edebi izlenimim, annemin biz çok küçük çocuklara yatmadan önce Evgeniy Aleksandrovich Yevtushenko'nun “İletişim Gemisi” koleksiyonundan şiirlerini okumasıdır. O zamanın yazarları arasında çok popüler olan ilk koleksiyonu değil. Sonra çok küçükken, sekiz yaşındayken beni Korney İvanoviç Çukovski'ye götürdü. Daha sonra onu sık sık ziyaret ettik. Ve onların yürüdüklerini, edebiyat hakkında konuştuklarını hatırlıyorum (ve Korney İvanoviç parlak bir eleştirmen olarak bizimle başladı) ve ben de etrafta koşuyordum. Annem soruyor: "Sizin bakış açınıza göre şu anda en ilginç yazar kim Korney İvanoviç?" 60'lı yılların başından bahsediyoruz. Bir an bile tereddüt etmeden cevap veriyor: "Bunun Alexander Solzhenitsyn olduğuna ikna oldum." O zaman bu ismi hatırladım. Annem o sırada modern drama üzerine doktora tezi üzerinde çalışıyordu ve bize yüksek sesle oyunlar okudu. Kardeşimle daha sonra tanıştığımız Viktor Sergeevich Rozov, ayrılmadan önce Kitap İncelemesinde büyük bir konuşma yaptık. Alexandra Vampilov, Alexandra Volodin, Alexey Arbuzov. Tezi lirik-psikolojik drama üzerineydi. Bu yüzden etrafımızda her zaman çok sayıda yetişkin kitabı vardı.

Elbette hem çocuk klasikleri hem de çocuk macera edebiyatı - Conan Doyle, Cooper ve Mine Reed. Çocukluğumdan beri Valentin Dmitrievich Berestov'un şiirlerini gerçekten çok sevdim. Sonra hayat bana onunla çok uzun bir dostluk verdi. “Yaprakların İlk Düşüşü” kitabına önsöz yazdım. Ve harika şiiri “Çocuklar ve Çiçekler”i bana ithaf ettiği için çok minnettarım. Peredelkino'da büyüdük, annem orada bir yazlık kiraladı, her yazı orada geçirdi ve Valentin Petrovich Kataev ile tanıştı. Ve beş yaşındaki erkek kardeşim yanına geldi ve şöyle dedi: “Ve ben zaten 'Yalnız Yelken Beyazdır...'ı okudum.” Valentin Petrovich ona hüzünle baktı. ve dedi ki: "Senin için çok erken." Ve yoluna devam etti.

Trenev Caddesi'nde arabayla dolaşan Konstantin Paustovsky'nin annemin bize "Altın Gül" okuduğunu hatırlıyorum. Yüksek sesle okumayı severdik. Ve hayat her zaman kitaplarla çevrili olarak geçti; çocuklar için de, yetişkinler için de. Dördüncü sınıfta okul kütüphanesine gelip Dreiser'in romanını istediğimde beni azarladılar ve bunun imkânsız olduğunu, henüz yeterince olgunlaşmadığımı söylediler. Benim için çok şaşırtıcıydı. Annem başka bir şehirde yaşıyordu, ben tam bir kütüphane kızıydım. Berestov'un dediği gibi kütüphaneden bir kız ve bir oğlan. Arkadaşları hakkında hep şunu söylerdi: “Çocukken kütüphanede tanışmalıydık.” Ve zaten birinci - dördüncü sınıfa ait her şeyi okudum. Ve sonra bir yerlerde Dreiser'den bahsedildiğini gördüm ve benimle o kadar çok ilgilenen sevgili bayan kütüphanecilerim tarafından çok kırıldım, kütüphane alayının tam bir kızıydım. Krupskaya Kütüphaneleri. Moskova'nın merkezinde Bulgakov'un yerlerinde büyüdüm. Ve henüz küçük bir kızken, ergenlik çağındayken, Bulgakov'un harika "Köpeğin Kalbi" kitabını okudum. Yeğeniyle arkadaştım, o benden bir yaş küçüktü, onları evlerinde ziyaret ettim ve bana onun Litvanca baskısını verdiler...

Ama bana Dreiser'ı hiç vermediler mi?

Daha sonra arkadaşlarımdan biri bana verdi. Beni annemin arkadaşları büyüttü. Bunlar Akhmatova, Tsvetaeva, Pasternak, Tager ailesi çevresinden insanlardı. Parlak edebiyat eleştirmenimiz Evgeny Borisovich Tager, ilk edebiyat ansiklopedisi olan Gumilyov hakkındaki ilk makalenin yazarı...

Yani Dreiser'a verecek biri vardı...

Evet. Elena Efimovna Tager harika bir sanat eleştirmeni. O ve ben, on yaşında, Dmitrieva'nın Picasso hakkındaki kitabını okuduk. Yani bunlar edebiyatı soluyan, yaşayan insanlar ve onlarla birlikte olmayı çok ilginç buldum. Ve erken çocukluktan itibaren kitap okumaktan, resimlere bakmaktan, tartışıp düşünmekten, konuşmaktan daha ilginç bir aktivite yokmuş gibi görünüyordu...

Görünüşe göre edebiyat eleştirmeni olmamak imkansızdı.

Bilmiyorum. Bu şekilde oldu.

Ama yine de siz aynı zamanda bir tarihçisiniz. Bunlar muhtemelen çok iç içe geçmiş alanlardır, değil mi?

Tam olarak değil. Sadece bu şekilde oldu. Moskova Üniversitesi'ndeki ilk yılımda, eski Rus edebiyatı üzerine harika bir öğretmenimiz vardı, Vyacheslav Andrianovich Grikhin, ne yazık ki çok erken, kırklı yaşlarının başında, doktorasını savunamadan öldü. Ve “Eski Rus Edebiyatı”nı öyle bir ilhamla okudu ki hepimiz büyülendik. Ve Moskova Tarih Müzesi'nde, neredeyse Kızıl Meydan'da iki kitap bulunduğunu söyledi: Polotsk'lu Simeon gibi ilginç bir karakterin "Çok Renkli Vertograd" ve "Ritimolog". Bu, Doğu Slav şiirinin kurucusu, fantastik bir kariyere sahip olan Çar Alexei Mihayloviç'in çocuklarının öğretmenidir. 1664'te Moskova'ya vardığında altı ay içinde kraliyet çocuklarının öğretmeni oldu. Bazen resepsiyonlarda Çar Alexei Mihayloviç'in sağına oturdu. Ve o kadar asil ve dürüsttü ki, odalarda bir matbaa kurduğunda önce bir ders kitabı, sonra vaaz koleksiyonları, sonra da Mezmurlar bastı. Ve hem gelecekteki çarımız Tsarevich Fyodor'un hem de Prenses Sophia'nın çalıştığı iki harika şiir kitabı - "Virshi" - devasa, anıtsal, onları asla yayınlamadı. Ve elyazmasında kaldılar.

Sonra düşündüm ki, eğer sorumlu bir edebiyat eleştirmeniysem, kültürümün önünde olup bitenlerden sorumluysam, o zaman zamanın bir kısmını ayırıp bu metinleri yorumlarla birlikte yayınlamalıyım. Deneyin çünkü ölebilirler. Her ne kadar Mikhail Afanasyevich şunu söylese de: "El yazmaları yanmaz." Ama yine de, yüzyıllardır eski bir kağıt... Ve ne yazık ki harika dostum da öldü, Viktor Konstantinovich Bylinin ve ben yedi yılımı Polotsk'lu Simeon'un "Virshi" kitabını yayına hazırlamak için harcadım. 1990 yılında Mastatskaya Literatura yayınevi tarafından Minsk'te yayımlandı. Ayrıntılı bilimsel yorumlarla, Eski Lehçe ve Latince'den çevirilerle. Genç Simeon eğitimli bir adamdı; Lehçe yüzlerce, Latince ise birkaç şiir yazmıştı. Ve bu hayatın bir parçasıydı. Tarih Müzesi'nin el yazması bölümüne öğrenci alınmadığı için haftada birkaç kez annem ve arkadaşlarımın desteğiyle "müzeye" gidiyordum. Bu şiirleri yeniden yazdım, sonra yayınladık. Ve böylece, SSCB Yazarlar Birliği Merkez Komitesi'nin desteğiyle Belarus'taki “Mastatskaya Literatura” yayınevinde, çünkü bazı parti insanları, Rab'bin çok fazla, çok fazla bahsettiğine inanarak bu yayını yayınlamamaya çalıştı. Tanrı'nın Annesine hitap ediyor ve Sovyet okuyucularının bu tür metinlere ihtiyacı yoktu. Ama bu kadar büyük bir mücadele sonucunda kazandık. Kitap 1990 yılında, ben doktora tezimi savunduktan sonra yayımlandı. Enstitüde ikinci yılımdayken hazırlamaya başladık.

Elbette büyük bir zafer. Hatta bunun bir başarı olduğunu bile söyleyebiliriz. O kadar zamandır bu çarşafları kimse eline almamıştı... Elbette biliniyorlardı, ama kimse almadı...

Evet, parçalar çıktı. Daha fazlasını vermeye çalıştık. Ve ardından IMLI (IMLI RAS – editörün notu) uzmanı Lidia Ivanovna Sazonova serbest bırakıldı, Almanya'nın bir yerinde bu ciltler zaten çok para değerinde. Onları izleyebilirsiniz. Bu Avrupalı ​​Slavistlerle yapılan bir başka projeydi. Ama bir dereceye kadar Victor ve ben ilk olduk; Rus yazarlar arasında zor zamanlarımızda kültürün kaderi hakkında düşünen ve modern okuyucuyu ona yaklaştırmaya çalışan insanlar olduğunu da göstermek istedik. Ve Polotsk'lu Simeon'un kaderi beni o kadar büyüledi ki birkaç düzine makale yazdım ve sonra o benim doktora tezimin kahramanı oldu. Kariyercilere karşı soğuk bir tavrım var. Ama öyle oldu ki, çalışmalarımı bilerek St. Petersburg Üniversitesi Tarih Fakültesi tarafından davet edildim ve onları özetlemeyi, bitirmeyi ve orada savunmayı teklif ettim. 1997'de olan da budur. 39 yaşındaydım. Bir süre orada bilimin en genç doktorlarından biriydim. Gerçekten tutkulu olduğum için oldu. Bütün bunlar benim için değerli ve ilginçti. Edebiyat eleştirisi alanındaki çalışmalarına paralel olarak.

Bence herhangi bir başarının temeli şudur: "O kadar tutkuluydum ki." Tutku, ateşlendiğinde her zaman önemli bir şeye yol açar.

Çocuk edebiyatına dönmek istiyorum. Kesinlikle inanılmaz bir derneğin - çocuk yazarlarından oluşan bir derneğin - "Kara Tavuk" adı verilen kökeninde durduğunuzu biliyorum. Artık Gaidar Kütüphanesi'ndeki Çocuk Yazarlar Kulübü olarak biliniyor. Genel olarak yazarların bazı temellerde birleşmesi bana şaşırtıcı geliyor. Bu birleşmeye ne sebep oldu?

Bu da neredeyse tesadüfen oldu. Üniversiteden mezun olduğumda zaten Moskova dergisiyle, Literary Russia ile çok sayıda işbirliği yapmıştım ve Çocuk Edebiyatı dergisinin çocuk edebiyatı bölümüne, sanat bölümüne davet edildim. Benzersiz bir dergiydi. Şimdi onun yok olması ne acı. Son genel yayın yönetmeni Igor Germanovich Nagaev 2000'li yılların başında vefat etti. Dergide 33 yıl çalıştı. Ve o zamanlar Leningrad'da SSCB'nin genç yazarlarının güçlü toplantılarını düzenleyen Koster dergisine bir iş gezisine gönderildim. Ve orada ilk kez Marina Moskvina, Marina Boroditskaya, Mikhail Yasnov, Sergei Makhotin, Boris Minaev, Lev Yakovlev ile tanıştım - çok genç, yetenekli, harika insanlar. Onlar yazılarını okuyunca çok sevindim ve dergimize uzun bir rapor yazdım. Daha sonra dergide küçük çocuk yazarlarına ayrılmış bir bölüm hazırladık. Onlar hakkında bu kadar az şeyin bilinmesi, haklarında bu kadar az şeyin duyulması bana çok haksızlık gibi geldi. Ve zaten 80'lerin sonuydu ve o sırada Ogonyok dergisi, yazarın ortalama yaşının o zamanlar St. Petersburg'da 64, Moskova'da 67 olduğu bilgisini yayınladı

 Yoksa çocukların da mı?

Çocuk. Bizim bölümlerimiz en eskisiydi. Yani büyükanne ve büyükbabaların çocuklar için yazdığı ortaya çıktı; neredeyse hiç genç yoktu. Ve kırılmak ve duyulmak oldukça zordu. O zamanlar Pioneer dergisinin başında çok yakışıklı Moroz Anatoly Stepanovich vardı ve şimdi onun başkanlığını çocuk edebiyatına aşık, eski çağlardan kalma eşsiz bir çocuk dergileri koleksiyonuna sahip çok yetenekli bir kişi yapıyor. Ve dergide çok yetenekli insanlar da çalıştı - Boris Minaev, Nikolai Lamm, ne yazık ki merhum, Vladimir Druk - şimdi Amerika'da sürgünde. Ve baş editörle birlikte öncü olmaya karar verdiler ve beni davet ettiler. Bunu konuştuk ve birlikte bir Manifesto yazmaya karar verdik. O anda, o zamanlar fizik ve matematik bilimleri adayı olan en yetenekli Yura Nechiporenko harika bir hikaye ve ilginç hikayelerle saflarımızda belirdi. Ve böylece Manifesto'yu yazdık. Sabah sekizde Borey Minaev ile her şey dizgiye geçmeden önce son versiyonu nasıl düzenlediğimizi hatırlıyorum. Sayının tamamı, küçük çocuk yazarlarından oluşan edebiyat topluluğuna katılmaya karar veren yazarların çalışmalarından oluşuyordu.

Neden bu ismi seçtik: “Siyah Tavuk”? Çünkü çocuk edebiyatına karşı biraz faydacı bir yaklaşımın olduğu hissediliyordu. Kendisine bir çeşit piliç muamelesi yapılıyor. Onu koparmak için çorba pişirin ve aileyi doyurun. Ve öncü kahramanlar, eski Bolşevikler, Lenin'in çocukluğu hakkında çok sıkıcı bir şeyler yazın... Yani o çok ideolojikleştirildi ve Nadezhda Konstantinovna Krupskaya'nın bir zamanlar azarladığı masal her zaman sadece yarı yasaklanmakla kalmadı, aynı zamanda yarım kalemde. Ve bir çocuk için edebiyattaki asıl şeyin gizem, mucize olduğu tamamen unutuldu. Ve “Kara Tavuk”un bahçeden çıkan bir tavuk olmadığını, aile beslemesi gereken bir canlı olmadığını hatırlatmak istedik. Ve bu prens! Bu nedenle bunu bize hatırlatmak için Pogorelsky'nin masalındaki sembolü aldık.

Bu arada ilki edebi peri masalı...

Evet. Pogorelsky'nin ilk versiyonlarını okuduğu gelecek Alexei Konstantinovich Tolstoy için yazılmıştır. Tabii ki bu bizi çok cesaretlendirdi. Ayrıca herkesin çocukla en önemli şeyleri konuştuğu bir “İtiraf” bölümümüz de vardı. Ve bu sayı 1990'da, sanırım Haziran'da neredeyse bir milyon kopyayla yayınlandı. Ama bu dünyada iyi vakit geçirmeyen çocukların sesini duyurmak da bizim için önemliydi. Ve böyle bir programı nasıl bulduğumuzu hatırlıyorum - yetimhanelere gittik ve performans sergiledik. Bir gün Vladimir yakınlarına vardık. Yazarlar örgütü bizi destekledi ve otobüs verdi. Ancak Vladimir huzurevine geldiğimizde, Vladimir'den dört saat sürdük ve yazarların 22 yıl önce bizden önce burada olduğu ortaya çıktı!

Ve her yere dergi götürdük. Yani bizim de bir sosyal programımız vardı. Ve aynı zamanda çok yetenekli bir organizatör, harika bir şair olan Lev Yakovlev, Circus ABC'si (bundan sonra: “Sirk Hakkında (ABC)” - ed.),masallar, şimdi en ilginç oyunları yapıyor, müzikal senaryoları yapıyor, o zaman organize ediyor. Adamlarla gündeme getirilemeyecek hiçbir konu olmadığını açıklamaya çalıştığımız iki almanak “Ku-ka-re-ku!” yayınladık. Örneğin sanatçılar hakkında hikayeler. Yura Nechiporenko avangard sanatçılar hakkında çok ilginç, taze ve canlı bir şekilde konuştu. Daha sonra Oberiut'ların, Kharms'ın yaratıcılığına hayran kaldım. Sonra Kharms'ın dönüşü daha yeni başlıyordu. Çocuklara onun hayat hikayesinin bu macera versiyonunu anlattım. Bunlar bizim ortak görevlerimizdi. Birlikte çok zaman geçirdik, çalıştık ve toplantılar yaptık. 1991 olayları sırasında aynı Yevgeny Aleksandrovich Yevtushenko'nun desteğiyle herkesin Birliğe liste yoluyla kabul edilmesi benim için büyük bir mutluluktu. Bağımsızlıkları nedeniyle eski neslin onlara izin vermeyeceğinden korkuyordum. Ve sonra Birliğe üyelik çok şey ifade ediyordu.

Günümüzde kamuoyunun ilgisi genellikle çocuk edebiyatına odaklanmaktadır. Sürekli çocukların okuması gerekenler, okumamaları gerekenler listeleri var, filanca listeler var, bundan sürekli bu tartışılıyor. Genel olarak çocuklar daha az okuyor, bu endişelenmekten başka bir şey yapamaz. Anneler sosyal ağlarda bu konu hakkında konuşmayı çok seviyorlar. Ve anladığım kadarıyla, artık hayatta olmayan ama kitaplarıyla hayata katılan tüm çocuk yazarları artık iki gruba ayrılıyor: eski güzel klasikler ve yeni dalganın yazarları. - Çoğunlukla Çocuk Yazarlar Kulübü'ne üye olanlar ve şimdi onlara katılan gençler, ilerici yeni yazarlar olarak adlandırılanlardır. Bu bağlamda, bu gruplar için aynı görünen iki soru ortaya çıkıyor. İlk soru şu: Herhangi bir konudan, yeni bir dilden korkmayan, genel olarak yeni kitaplar yazan yeni yazarlardan bahsediyorsak, böyle insanlar hiç olmamıştır, çocukların kelimenin tam anlamıyla olanı alması gibi bir durum ortaya çıkabilir mi? kitaplarda yazılı mı? Bunun en iyi örneği muhtemelen Auster'ın "Kötü Tavsiyesi"dir. Peki ya annenin yeni yağmurluğunu al ve üzerine vişne suyu dök. Daha sonra çocuk annesinin yeni pelerinini alıp üzerine vişne suyu dökmeye başlayacak. Bu tartışılıyor, yazıyorlar ve diyorlar ki: “Hayır, bizim böyle kitaplara ihtiyacımız yok, böyle tavırlara ihtiyacımız yok, çocuklar her şeyi harfi harfine anlayacaklar.” Böylece?

Grigory Oster'a karşı çok sıcak bir tavrım var, onun çok yetenekli bir insan olduğunu düşünüyorum. Ama bir zamanlar Bryukhovetskaya köyünde "Kara Tavuk" ile bir toplantı yapmıştık. Oraya Lev Yakovlev ile geldik, şair Shchuplov hâlâ hayattaydı ve bize çok destek oldu. Ve kitapçıya girdiğimizde - 90'ların başı civarındaydı, muhtemelen 93 yılıydı - "Kötü Tavsiye"nin 11 basımını gördük. Biraz üzücüydü. Çocuk edebiyatında bu kadar ön yargının olmaması gerekir. Yalnızca “Kötü Tavsiye” konusunda eğitim verirseniz, büyüyünce yaramaz bir yaramazlıkçı olursunuz. Eğitimde başka görevler de var; çocuk edebiyatının eğitim işlevini kimse iptal etmedi. Ama çok hassas olmalı. “Kötü tavsiye” esprili açıklamalar ve yorumlarla birlikte dikkatle sunulmalıdır. Ve oldukça geleneksel olan diğer şeylerle dengeleyin. Mesela aynı Boris Minaev veya Alexander Dorofeev'in çocuk düzyazılarını gerçekten seviyorum. Veya eski neslimiz – Alexander Koval. Valery Voskoboynikov'un tarihi düzyazısı. Farklı nesillerden yazarlardan oluşan harika bir galaksimiz var. Ve bunların her biri çocuğun ruhunun bir veya başka bölümünü etkiler. Bu nedenle dedikleri gibi her türlü anneye ihtiyaç vardır. Ayrıca her türlü vitamine, büyüme vitaminlerine de ihtiyacımız var - hem keskin hem de yumuşak, yüceltici, eğitici ve aydınlatıcı. Yani ebeveynin iç kültürüne, yetiştirme için kendisine koyduğu görevlere bağlıdır. Kimi yetiştirmek istiyor? Ernik, alaycı ya da hala bu hayatta bir şeye değer veren, bazı olumlu değerleri gören ve nesiller arasındaki diyaloğu hisseden bir kişidir. Bana öyle geliyor ki günümüzün edebiyattaki ve her yerdeki trajedisi, nesiller arası diyaloğun bozulmasıdır. Edebi oturma odalarımın, dergilerimin (çocuk, yetişkin) her yerinde, nesiller arası diyalog kurmayı kendime ana görevlerden biri olarak belirledim. Ve böylece Herzen'in bahsettiği torunlar, büyükbabalar, büyükanneler gibi sadece nesiller boyunca değil, aynı zamanda babalar ve çocuklar arasındaki ebedi çatışmayı bir şekilde yumuşatacak ve karşılıklı anlayışa yol açacak bir kafiye olsun. Bu, edebiyatın ve Rus psikolojik düzyazısının en zor görevlerinden biridir.

Evet, görev kesinlikle çok büyük. Bilmiyorum çözülebilir mi? Muhtemelen yumuşatılabilir.

Akıllı, nazik kitaplar kesinlikle çözülebilir. 

İkinci sorumu tahmin etmiştin. Alternatif olduğu ortaya çıkıyor. Buna karşılık, yeni dalganın bu yazarları, eski edebiyatın tamamen didaktik ve ahlakçı olduğunu söylüyorlar. Ve yeni dalganın bir yazarıyla konuştuğunuzda şöyle diyebilir: “Hayır, bu şiirdeki dersi doğrudan görüyorum. Bizim ahlaka hiç ihtiyacımız yok. Bundan kurtulmamız lazım." Bunun kelimenin tam anlamıyla alınmasına gerek olmadığı açıktır. Ancak ahlakçılığın ortaya çıktığı yerde insanlar bundan çok korkuyor ve çekiniyor. Ondan bu kadar korkmalı mıyız? Bizim üçlümüz Marshak-Chukovsky-Barto ondan korkuyor muydu? Yeni, ilerici bir yazar yerine, kazan-kazan Barto ve Marshak'ı almayı tercih ediyorlar.

Bana öyle geliyor ki iyi edebiyatta bu ahlak göze çarpmaz. Ve Lev Yakovlev'in aynı ABC Sirki'nde ve en narin Berestov'un en iyi şiirlerinde ve Marina Boroditskaya ve “Kavanozdaki Deniz” de harika bir koleksiyon, sanki dün Sergei Makhotin tarafından yazılmış gibi yeniden yayınlandı ve Mikhail Yasnov'un çocuklar için harika kitapları. Bu ahlakı, bu ahlak ilkesini çok incelikle, şakacı ve dikkatli bir şekilde sunuyorlar. Bana öyle geliyor ki ebeveynlerimiz genç ve orta nesiller için iyi çocuk edebiyatına çoğu zaman pek aşina değiller. Nastya Orlova'nın aynı şiirleri. Bu, iki çocuklu, yeni dalganın tamamen genç bir adamı, çok nazik, akıllı, nazik metinleri var. Çok değerli.

Çok küçükler için var, değil mi? Bu hala özel bir sektör. Ve eğer daha büyük çocuklara yönelik şiirler alırsanız, çok fazla alay konusu olabilir, bu da ebeveynlerin ve diğer birçok yetişkinin çok korktuğu bir şeydir. Yani her şey dengeyle ilgili, değil mi?

Kesinlikle. Ben ikna oldum ve bu anlamda mükemmel bir örnek Valentin Dmitrievich Berestov'dur. Gençlere yönelik metinlerinde çok ilginç sözler ve çok incelikli, incelikle yerleştirilmiş ahlaki vurgular var. Bana öyle geliyor ki bugün kesinlikle modası geçmiş değil.

Bu denge nerede bozuldu? Yayıncı düzeyinde mi?

Bence de. Editör kültürümüz düştü, bir sürü gelişigüzel şeyler, çarpıtmalar var. Lydia Kudryavtseva'nınki gibi sanatla ilgili güzel, içten, manevi kitaplar yerine Hermitage veya Tretyakov Galerisi hakkında bazı alaycı, boş şiirler çıktığında her zaman üzülürüm.

Hermitage hakkında şiirler? Seninle tanışmadım.

Büyük dolaşımlar. Yazarın adını vermek istemiyorum. Yazar yetenekli ama yazıları çok yüzeysel ve çok savunmasız. Ve çocuğun anlamını ruhuyla ve kalbiyle hissetmesini istediğimiz harika resimler, yarı anekdotsal, alaycı dörtlüklere indirgeniyor. Çok fazla sanatla uğraşan biri olarak bu durum benim için çok acı verici. Sanat o kadar hassas bir alandır ki, bir genci çok incelikli bir şekilde yönlendirmeniz, ona anlamayı ve görmeyi öğretmeniz gerekir. Pırıl pırıl bir okulumuz var. Ben de Vinogradov'un çocuklara yönelik empresyonistler hakkındaki muhteşem kitabı "Yeşil Hayat Ağacı" ile büyüdüm.

Evet, bende de vardı.

Ve Kudryavtseva'nın Puşkin'in portreleri, Vasnetsov, Polenov hakkında 12 kitabı. Bu bir ansiklopedi, her evde olması lazım. Ve çocuklara Rus sanatımızı anlamalarını bu şekilde öğretmemiz gerekiyor. Ve burasının yerini bu tür hack işlerinin almasına üzülüyorum, bunun tamamen para kazanma amaçlı olduğu açık. Bana öyle geliyor ki bu gerçekten ahlaka aykırı. Ve elbette pek çok şey editörün çocuk edebiyatının görevlerini anlamasına ve bu dünyadaki yerini nasıl gördüğüne bağlıdır: okuyucu - yazar - yayınlama süreci - kitap satışı. Ne düşünüyor, yerini nasıl hayal ediyor. Ve Yura Nechiporenko'ya, Rus Çocuk Kütüphanesi'nde üç günde 120 etkinlikle böylesine harika bir festival düzenlediği için çok minnettarım. Ekim ayında gerçekleşir, tatildir. Ebeveynlerle, çocuklarla birlikte 9.000 kişi, harika eğlenceli köşe yazıları, ustalık sınıfları, genç yazarlar için toplantılar. Kütüphane kitap, edebiyat ve sanat dünyasına dönüşüyor. Bu tür olayların gelecekte olacağını düşünüyorum. Daha sonra ebeveyn gelecek, görecek, çocuklar için yazan yazarları duyacak, çok sayıda kitap görecek ve kendisinin ve çocuğunun neye ihtiyacı olduğunu seçecek.

Ama en önemlisi bu üç gün boyunca her şey tek bir yerde yoğunlaşıyor. Ben de bu festivale katıldım, bunun kesinlikle görkemli bir tatil olduğunu onaylamaya hazırım. Genişleyeceğini ve derinleşeceğini düşünüyorum.

Vedenyapina Maria Alexandrovna, harika bir insan, çok aktif ve yetenekli. Ve Yuri Dmitrievich de buna çok fazla ruh ve çaba harcıyor. Bana göre sonuçları muhteşem.

Bu festivalin önünde uzun bir yol olduğunu düşünüyorum. Her yıl yeni bir tema seçiliyor. Ve her şey bu konunun etrafında dönüyor. Delicesine ilginç. Mesela geçen senenin konusu olan popüler bilim edebiyatı benim için pek çok yeni şeyin kapısını araladı.

Sadece Fersman hala hatırlanıyorsa üzülüyorum, yani Yesenin'in arkadaşı Sergei Mitrofanovich Gorodetsky'nin torunu, jeoloji ve mineraloji bilimleri adayı Tatyana Borisovna Zdorik-Gorodetskaya, hayatı boyunca bir araştırma enstitüsünde çalıştı, on kitap yazdı. çocuklar mineraller hakkında Bunların yeniden basılmasını gerçekten çok isterim. “Metali doğuran taş”, “Malakit kutusunu aç.” Harika, yetenekli, sevgi dolu bir kalem tarafından yazılmıştır. Ve böylece edebiyatı iyi bildiğinden, şiiri sevdiğinden, çocuklar için taşlar ve mineraller hakkında o kadar çok şey yazdı ki, bunlar gerçekten harika kitaplardı. Sadece eğitici değil, aynı zamanda besleyici.

Tekrar yayınlayacaklarına eminim. Fersman elbette yetişkinler için yazdı. Ancak kendinizi “Eğlenceli Mineraloji”den ayıramayacaksınız. Her ne kadar çocuklara göre olmasa da muhteşem.

Çocuk edebiyatını konuştuk. Çocuklar büyümeye, muhtemelen şiir yazmaya, edebiyat dünyasıyla tanışmaya başlar. Bir anda birisi yazmaya başlıyor ve yazmaya devam ediyor. Ama o zaten bir cerrah ya da diyelim ki bir tamirci ya da ne çalıştığını hiç bilmiyorum. Ancak yazmaya devam etmek istiyor. Bu konuda gelişmek istiyor. Ve yazıyor. Ama bir şekilde edebiyat dünyasında yolunu bulması gerekiyor. Hemen şunu söylemek istiyorum ki, bugün yazan, belki zaten profesyonel olan, belki olmayan, belki profesyonel olmak isteyen bir ordu dolusu insanı dinliyoruz. Hedef kitlemiz çok çeşitli gruplardan oluşuyor. Ve yeni başlayan bir yazarın, okulun 10. veya 11. sınıfından sonra geldiği Edebiyat Enstitüsü'ne başlamaması durumunda karşılaşacağı hassas an, tam da edebiyat dünyasındaki yönelimdir. Bu konuda nasıl yorum yaparsınız? Özel bir üniversiteden mezun olmadan edebiyat eleştirmeni değil de yazar, şair olmak mümkün mü?

Kültür tarihimiz ve dünya tarihimiz bunun örneklerini sunuyor. Selma Lagerlöf kitaplarını elli yaşını aştığında yayımladı. Aynı şey Fyodor Ivanovich Tyutchev için de profesyonel bir diplomat olduğundan şiire bu şekilde davrandı... Her zaman parlak metinlerini kaybetti. Bana öyle geliyor ki burada en önemli görev tabii ki mümkün olduğunca çok okumak. Kendinizi diğer yazar yazarlarla karşılaştırın. Ve şiirlerinizle ortaya çıktığınızı ve yine de iradeniz dışında kendinizi büyük, zaten kurulmuş bir edebiyat denizinin, dünyasının, edebiyat manzarasının içinde bulduğunuzu, onun bir parçası olduğunuzu anlayın. Ve isteğiniz dışında her zaman karşılaştırılacaksınız. O yüzden önce kendinizi karşılaştırın. Ve tabii ki bunu çok memnuniyetle karşılıyorum; ülkenin her yerinde edebiyat derneklerimiz var. Kural olarak, edebiyata tutkuyla bağlı güçlü bir profesyonel tarafından yönetiliyorlar. Tamamen sembolik bir miktar para karşılığında...

Bazen bedava...

Evet. Rusya'nın her yerinde çok küçük edebi dünyalar var. Bana öyle geliyor ki festivaller kişinin edebi bağlamda görülmesine izin vermeye yardımcı oluyor. Dört yıldır Kırım'ın Saki şehrinde düzenlenen “Akıllı Mevsimler” festivalinin jürisine başkanlık ediyorum. Bu o kadar sorumlu bir yönetim ki, Kırım Yazarlar Birliği ile birlikte o kadar güçlü bir festivale imza attılar. Başvuruyu online olarak görüntüleyebilir ve gönderebilirsiniz. Kural olarak hepimiz Ağustos ortasında, 14-19 Ağustos'ta orada toplanıyoruz ve 600'e kadar başvuru var.

Sadece Kırım'dan değil, ülkenin her yerinden mi?

Yurdun her yerinden ve yurt dışından. Yaklaşık 200-300 kişi de geliyor. Çok ilginç tartışmalar. Bir gün hatırlıyorum; 90 yazarı dinlemek zorunda kaldım. Ama aslında ön seçim çoktan yapılmış ve siz salonda oturuyorsunuz. Ve yazarların sadece 10-12 dakika okumasına izin verilse bile, yazı stilini, kişiliğini görüyorsunuz, kendini tanıtıyor. Bu, ülkenin her yerinden yazarlara bakmak için zengin bir fırsat. Bu yüzden festivallerin çok büyük bir destekçisiyim. Ancak sadece bir ön seçimin olması önemlidir. Böylece hâlâ mesleki literatürün kapsamı dışında kalan şeyler genel tartışmaya açılmasın. Ama gelebilirsin, dinleyebilirsin, tavsiye isteyebilirsin. Lev Aleksandrovich Anninsky ile arkadaştım, ona yüzlerce metin ve kitabı incelemesi için gönderdiklerini ve bunları onunla tartıştıklarını biliyorum. Farklı yaşlardan, uzun süredir teknik ve diğer eğitim almış kişilerin geldiği edebi yaratıcılık gazeteciliği enstitüsü IZHLT'yi yönetiyor. Profesyonelleşme, çok yoğun okuma, profesyonellerle temas ve kendini edebi bir bağlamda görme girişiminden oluşur. Festivale ön elemeyi geçtiyseniz katılımcı olarak, geçemediyseniz de dinleyici olarak katılabilirsiniz ama kimin, hangi mesajları, ne için geçtiğini görmek istiyorsunuz...

Kaybolun. içinde...

Evet. Rusya'da “Akıllı Sezon” gibi pek çok festivalin olduğunu biliyorum. Genel olarak edebiyatla ilgilenen herkesin tatilde gidip dinleyebileceğini düşünüyorum. Rusya'da bu festival hareketi büyük bir yükseliş yaşıyor.

Bir anda herkesin yazmaya, okumaya ve bir şekilde bunlara katılmaya başlaması sizin için sürpriz mi?

Kesinlikle hayır, benim için her zaman çok ilginç olmuştur. Üstelik 1990'dan bu yana beş yıl boyunca genç yazarların çalışmalarında yer aldım - Rusça ve İngilizce olarak yayınlanan "Together" dergisinin genel yayın yönetmen yardımcılığına davet edildim. Ülkenin her yerinde performans sergiledik, yurt dışında sunumlar yaptık. Ve hepsinin daha sonra edebiyatta kalmadığını gördüm, ancak genç bir insanın kendini denemesi için böyle bir fırsat her zaman dikkatli bir okuyucunun, edebiyatı seven ve anlayan bir kişinin eğitimidir. Bu muhtemelen çocuk stüdyolarının da görevidir. Böylece insan edebi yaratıcılığın ne olduğunu sonsuza kadar anlasın, sonra iyi kitaplar okusun, dikkatli olsun, edebiyatı ruh için sevsin, bencilce...

Belki bu daha da önemli bir görevdir. Okuyucu olmadan yazar var olamaz. Geri dönüşe ihtiyacı var.

Sonunculardan biri olan Natalya Borisovna Ivanova'nın kitabına “Rus Haçı” deniyor. Artık okuyuculardan çok daha fazla yazar, daha doğrusu yazar olduğuna inanıyor.

İyi bir okuyucu olmak için önce bir şeyler yazmak zararlı olmayabilir... Zaten başkalarının metinlerine karşı farklı bir tavrınız var...

Evet, bunun arkasında hem zihinsel hem de fiziksel olarak nasıl bir çalışmanın olduğunu anlıyorsunuz. Kesinlikle. Bu bakımdan birçok okulun kendi dergisinin, gazetesinin, edebiyat stüdyosunun olması çok sevindirici. Eski nesilden pek çok yazarın okullara, ek eğitim kurumlarına, çocukların yaratıcılık merkezlerine gelip stüdyolar işlettiği. Dün Slav Edebiyatı Evi'ndeyken bile bir reklam gördüm: gençler için. Pazar günleri. Kulüp açık. Çocuk yazarı Elena Stepanova tarafından yönetildi. Çok sevindim. Harika, her okulda böyle kulüpler olmalı diye düşündüm. Bana öyle geliyor ki kültürümüz hala edebiyat merkezli kalıyor. Bu bizim güçlü yönlerimizden biri.

Şüphesiz.

Onu korumalıyız, muhafaza etmeliyiz ve sahip çıkmaya çalışmalıyız.

Zaten bütün bir programı ortaya koydunuz. Umarım bizi duymuşsunuzdur arkadaşlar. Lola Utkirovna, üniversitede okumadan yazar olmayı öğrenmek için yapmanız gerekenleri pratik olarak söyledi. Bu mümkün. Ancak son zamanlarda ticari edebiyat seminerleri gibi ilginç bir fırsat da var. Ayrıca mantar gibi büyürler. Ve bunlar usta bile değil, koç, bu koçluk. Ve okullar da sıklıkla kendilerini İngilizce olarak adlandırır. Ama yine de nasıl yazar olunacağını öğretiyorlar - Rus edebiyatı için Rusça öğretiyorlar ve birçok ünlü yazar orada ustalık derslerini veriyor ve misafir olarak geliyor. Bu muhtemelen ilginç bir şeydir. Ama görüşler çok farklı. Seninki ne?

Her şey öğretmenin dürüstlüğüne bağlıdır. Nobel ödüllüleri eğitmeye söz vermezse, sahip olduğu her şeyi mümkün olduğu kadar vermek isterse, o zaman sonuçlar tamamen beklenmedik olur. On yaşında bir kızın mesajlarını gördüğümü hatırlıyorum. Annem ona sordu: "Peki, nasıl?" Ben de şöyle dedim: “Hala çok zayıf. Hadi çalışalım. Önemli olan aşırı övmemek.” Ve şimdi çok ünlü bir edebiyat eleştirmeni, saygın bir şair, en prestijli ödüllerin jüri üyesi, kalın dergilerde çalışıyor ve üniversitede ders veriyor. Yani her şey kişinin kendisinin harcadığı iç çabalara ve yaşlı yoldaşlarının ona nasıl yardım ettiğine bağlıdır. Bu nedenle 21 yıldır Ryazan öğretmenleri ile Solotch'ta bölgeler arası “Başlangıç” festivalini düzenliyoruz. Kışın bile. Şimdi Ryazan'daki Çocukların Yaratıcılık Sarayı'nda birkaç ustalık sınıfımız olacak. En son Alexander Toroptsev Edebiyat Enstitüsü'nden geldi. Edebiyat Enstitüsü harikadır, denetlerler, rektör çocukların yaratıcılık sarayıyla anlaşma imzaladı. Çocuklar iki gün boyunca “Şiir”, “Düzyazı”, “Yayıncılık”, “Edebiyat Çalışmaları”, “Yerel Tarih”, “Resim”, “Oyunculuk” kategorilerinde gelip çalışıyor, başarılarını gösteriyor, tartışıyor ve yoluna devam ediyor. bir sonraki aşamaya. Ve yaz aylarında, kural olarak, Ağustos ayının son beş gününde Ryazan yakınlarındaki Solotch'ta yaratıcı bir kamp düzenleniyor. Kural olarak, yaratıcılık sarayı için kârsızdır, ancak gurur duydukları şey budur. Çünkü Nachalo festivali çoktan kült bir etkinlik haline geldi. Kungur'dan, Ufa'dan, Başkırtya'dan harika adamlar geliyor, çok ilginç metinler var, her seferinde keşifler var, Grand Prix. Şiir veya Düzyazı üzerine bir atölye çalışması yapıyorum. Harika yazarlarımız geliyor. Örneğin Yekaterinburg'dan Bilim Doktoru Kerdan Alexander Borisovich de bir şiir semineri düzenledi. Ve bu beş gün boyunca her şey en ince detayına kadar tartışılıyor.

Daha sonra pek çok erkek farklı üniversitelere gidiyor, bazıları hayatları boyunca yazmaya devam ediyor, diğerleri ise sonsuza kadar amatör, edebiyat hayranı olarak kalıyor. Bunun özellikle genç yazarlar için yararlı olduğunu düşünüyorum ve ben bunun savunucusuyum. Ancak aynı zamanda, genel olarak herhangi bir kişinin, benzersiz bir deneyime sahip olması ve nasıl yazılacağını öğrenmesi durumunda harika bir roman yazabileceğini söyleyen dünya deneyimi de var. Bu bağlamda, kişinin bir şeyler öğrenmesine yardımcı olan her türlü edebi girişim desteklenmeye değerdir. Yeteneklerimizi, yaratıcı yeteneklerimizi çok küçük bir yüzdeye kadar kullandığımız ve çoğu zaman gündelik hayatın bizi bunalttığı, bunalttığı, en sevdiğimiz fikir ve düşüncelerimizin gerçekleşmeden kaldığı biliniyor. Ve kalem kullanma ve kendini geliştirme yeteneği en zengin fırsatları sağlar. Üstelik eskiden çok az almanak dergimiz vardı ama artık neredeyse her şehrin kendi almanak'ı var. Aktif Yazarlar Birliği. Bunu gerçekten ama gerçekten destekliyorum.

En son deneyimim Lev Yakovlev, Nastya Orlova, Yuri Nechiporenko ve benim eşsiz eğitim merkezi Sirius'a davet edilmemizdi. 14-16 yaş arası gençler vardı, 65 kişi. Ve seminerimde 16 kişi vardı - harika, metinler böyleydi, böyle adamlar! Hala çok etkilendim. Aynı zamanda bir sergi açmak için Vietnam'a uçuyordum ve başka bir yerdeydim. Ama bana en güçlü izlenimin ne olduğunu sorduklarında bu çocuklar oluyor; gözleri, sevgileri, metinlerinin derinliği, parlaklığı. Bu çocuklar ülkenin her yerindeki edebiyat olimpiyatlarının kazananları. Ve onların bu şekilde açılmalarına izin veren şeyin edebiyat olduğuna inanıyorum. Aşıklar, çok okuyorlar, bu dünyada kendilerini anlamaya çalışıyorlar ve ortaya çok ilginç metinler çıkıyor. 

Hayata inanılmaz derecede olumlu bir bakış açınız var. Geleceği görüyorsunuz. Bu artık çok nadirdir. Şimdinin eleştirisi değil, yaratım. Şüphecilikle çok daha sık karşılaşıyoruz. Ama görüyorsunuz, durum farklı olabilir. Her şey için yeterli enerjiye ve zamana nasıl sahip oluyorsunuz? O kadar çok yönlü bir aktiviteniz var ki! Ben size ne sorsam hemen bu düşünceyi geliştiriyorsunuz ve birden ortaya çıkıyor ki festival orada, oturma odaları burada, şunu yazmışlar, şunu söylemişler. Ve düşünüyorum da, aynı hayatta zamana sahip olmak nasıl mümkün olabilir?

Napolyon'un dört saat uyuduğunu, dolayısıyla çok şey başardığını ve çok şey başardığını düşünürdüm. Ama artık daha fazla uyumam gerektiğine zaten ikna oldum. Ancak kural olarak uyku hala acı çekiyor - her şeyi halletmeye çalışıyorsunuz. Her zaman benim için yakın, sevgili ve ilginç olanı yapıyorum. Bir zamanlar Maria Ivanovna Arbatova ile çok arkadaştık. Her zaman sevdiğin işi yapman gerektiğini ve sevdiğin kişinin yanında olması gerektiğini söyledi. Ve diğer her şeyden dolayı her türlü ciddi hastalığa ve her türlü depresyona yakalanırsınız. Öyle oldu ki muhtemelen şanslıydım. Her zaman çok sevdiğim şeyi yapabildim: çocuk edebiyatı, ev içi güzel sanatlar, çocukların yaratıcılığı, tarihimiz, edebiyat tarihi başta olmak üzere, Polotsk'lu Simeon edebiyat dünyasının bir figürü. Ve tüm bunlar kesişiyordu... Örnekler şu şekildedir - çünkü aynı Simeon ikon resmi hakkında yazdı, öğretmendi, reklamcı olarak hareket etti ve vaazı Rus kiliselerine geri getirdi. Şiir yazdı ve aynı zamanda geleceğin Büyük Petro'su için şiirsel bir ders kitabı yazdı. Bu tür rakamlar bana çok ilham verdi. Pasternak hakkında bir makale yazabilen aynı Dmitry Sergeevich Likhachev, eski Rus dünyasında da insani gelişme kavramını geliştirdi.

Kültür tek bir alandır. Ve içinde yaşanan süreçleri anlarsanız, çeşitli detaylar her şeyi daha iyi, daha derinlemesine anlamanıza, tarihi örneklerle bugünü görmenize yardımcı olur. 80'li yılların sonlarında şöyle bir çalışmam vardı, yayınlanmamıştı bile: "17. Yüzyılın Sonu ve 20. Yüzyılın Sonundaki Kültürel Durumların Tekdüzeliği." 17. yüzyılda bu topraklarda neler olduğunu bilseydiniz, ne yazık ki Ukrayna'da şu anda yaşanan bu kadar sert bir durumun tahmin edilebileceği ortaya çıktı. Her şey kendini tekrar ediyor. Maalesef. Tarih dersleri olmadan yapamayız...

Ve Puşkin'in şiiri artık o kadar anlamlı geliyor ki! “Ne diye yaygara çıkarıyorsunuz halk liderleri…” – okursunuz ve bunu dün yazdığınızı düşünürsünüz. Dil farklı ama her şey aynı.

Burada izleyiciye sunmanın zamanı gelen kitaplarımız var. "Edebiyat Tarihi" almanakınızla başlayalım . Son sayımız elimde...

Nonpareil yayınevi tarafından 10 yıldır yayınlanmaktadır ve web sitesinden görüntüleyebilirsiniz. Farklı ülkelerden yazarlardan, farklı kültürlerin temsilcilerinden, farklı kuşaklardan materyallerimizin olmasını sağlamaya çalışıyoruz. En sevdiğim fikir nesiller arası diyalogdur. Burada 80. yaş gününü kutlayan Igor Ilyich Duel ve Moskova 661 okulundan 16 yaşındaki onuncu sınıf öğrencisi Masha Shchaveleva'nın bir testi olabilir, çünkü gençler için en ilginç hikayelere sahip. Aynı zamanda edebiyatın kapalı, tamamen ayrı sanat alanlarına sahip olduğumuzdan da endişeleniyorum. Ve çoğu zaman yazarların sanatta olup bitenler hakkında çok yüzeysel bir fikri vardır. Geniş bir “Sanatçı Atölyesi” bölümümüz var, şimdi Lydia Stepanovna Kudryavtseva ve ben eşsiz bir sanatçı hakkındaki kitabımızı sunuyoruz, ona bilinmeyen bir Rus - ünlü bir Fransız deniyordu. Bu, Fransız Film Akademisi akademisyeni, iğne ekranının yaratıcısı, ünlü animasyon filmleri, İngiliz, Fransız, Amerikalı okuyucular için Rus klasiklerinin illüstratörü - Pasternak, Tolstoy, Puşkin, Gogol, Dostoyevski - Alexander Alekseev. Ve bu rakam 2000'li yılların başından beri gerçek bir geri dönüş yaşıyor. Lydia Stepanovna ve ben şimdi onun hakkında yazıyoruz ve bu kitaptan bazı bölümler veriyoruz. Ve her seferinde farklı sanatçıları tanıtıyoruz. Mesela Belarus'tan Yuri Petkevich, onunla konuşmam. Pirosmani düzeyinde çok naif bir sanat sanatçısı. Bugünlerde manastırlardan birinde sergisi açılıyor. İlginç bir yazar ve çok parlak bir sanatçı. Sürekli olarak dünyanın dört bir yanından sanatçıları sunuyoruz. Örneğin Ngo Xuan Binh, Vietnamlı Van Gogh'tur. Aquarius yaratıcılık merkezi başkanı sanatçı Natalya Bazhenova'nın harika bir makalesi gelecek sayıda olacak. O ve ben Hanoi'de Ngo Xuan Binh'in sergisini birlikte açtık.

Almanağı nerede bulabilirim?

İnternetten bakabilirsin ama genellikle bana yazı işleri ofisi aracılığıyla soruyorlar. Yılda 3-4 kez çıktığı için aboneliğimiz yok. Lütfen web sitesine bakın ve editörle iletişime geçin. Belirli bir profesyonel standardı korumaya çalışıyoruz. Yayın kurulumuzda çok ünlü isimler var - aynı Valery Voskoboynikov, 80 tarihi romanın yazarı, harika bir çocuk yazarı; New Yorklu çocuk yazarı Arkady Mar, 20 yıldır orada "Rus Amerika" gazetesini yayınlıyor, 80'lerin ortalarında ayrılmadan önce "En İyi Çocuk Yazarı" ödülünü aldı, "Malysh" dergisinde besteciler hakkında harika kitaplar yayınladı. ". Igor Tsesarsky aynı zamanda Chicago'da bir yayınevinin de başında bulunuyor. Elbette sanatçıları da anmak isterim. Bu Mikhail Shemyakin. Kendisiyle uzun yıllardır çok iyi anlaşıyoruz. “Şemyakin Dünyası” adlı beş almanak yayınladım. Klaverak'ta yaşarken onu Amerika'da birçok kez ziyaret ettim. Birkaç yıl önce Paris'e uçtum; o, Paris yakınlarındaki bir kaleye taşındı. Ve bu sayımızda onunla ilgili iki büyük makale var. Rusça gazeteciliğimizin yıldızı, harika yazar ve filozof Heinrich Sapgir'in dul eşi Kira Sapgir'in son projesi “Paris'in Kaldırımları” hakkında bir söyleşi. Ve Alekseev'in yeğeni Elena Isaevna Fedotova, Shemyakin ile Alekseev hakkında konuşuyor. Shemyakin 1970 yılında Paris'e taşındığında parlak Alekseev'i buldu, onunla iletişim kurdu ve ruhsal açıdan yakın bir insandı. Bir karşılaştırma yapalım: Şemyakin'in "Suç ve Ceza" konulu çalışmaları - bugün kanonik kabul edilen resimler Dostoyevski Edebiyat Müzesi'nde (St. Petersburg'daki F. M. Dostoyevski Edebiyat ve Anıt Müzesi - ed .) saklanmaktadır. Onun yanında Alekseev'in "Yeraltından Notlar" çalışmaları var. Bir zamanlar yabancıydılar. Bu uyum genç Akimov'u şok etti, genç Shemyakin'e Alekseev'in eserlerinin fotoğraflarını gösterdi: "Bak Mikhail, Paris'te nasıl bir insan var?" Daha sonra birbirlerini buldular ve arkadaş oldular. Eserlerin fotoğrafları ve Şemyakin'in portresiyle bu konuda ilk kez bir hikayeyi burada yayınlıyoruz.

Yani herkes okuyacak bir şeyler bulacaktır.

Çocuk edebiyatında elimizde ne var onu anlatmak istedim. Bu sayımızda çok yetenekli bir kişiyi tanıtmamız çok güzel. Bu Felix Vasilievich Malyarenko. Rusya Yazarlar Birliği'nin Saratov bölge şubesinin bir üyesi olan Saratov'da yaşıyor. Ve komik, çok esprili çocuk şiirlerinin, çocuk alfabe kitaplarının yazarıdır. 200 binin üzerinde tirajı, yüzün üzerinde kitabı var. Suvorov’un çocukluğuna dair hikayelerini gerçekten çok seviyorum, harikalar, yeniden basılmaları gerekiyor. Bu sayımızda onun Kharms veya Evgeniy Schwartz'la biraz aynı çizgide olan komik peri masallarını sunuyoruz. Peri masalları her yaşta, her zaman yönelmek isteyeceğiniz bir türdür. Ve Felix Vasilyevich artık bir dizi yeni peri masalı yazdı...

Yani ebeveynler bile yazdı...

Evet. Bölümün adı “Çocukların sevinci için”.

Harika! İşte iki kitap daha. Belki kısaca onlardan bahsedebiliriz? Nereden başlayacağız?

Yurt dışında çok sayıda Rus edebiyatı okudum. Birkaç kitabım var...

İzleyicilere göstereyim ( “Dönüş” kitabını gösterir ).

İlk kitabım 2000 yılında yayınlandı - Kassil'in öğrencisi olan çocuk yazarı Yuri Druzhnikov hakkında “Parti Dışında”, daha sonra ünlü muhalifimiz olan “İğnenin Ucundaki Melek” romanının yazarı olan Yuri Druzhnikov hakkında. UNESCO'nun “İngilizceye çevrilen en iyi kitaplar” listesine dahil edildi. Gazetecilerin hayatından çarpıcı bir roman. Yuri İlyiç Druzhnikov, yurtdışındaki Ruslarla ilgili bir dizi kitabın ilki olan monografimin kahramanıdır. Daha sonra Lydia Stepanovna Kudryavtseva ve ben, Andersen'in illüstratörleri hakkında, yabancı olanlar da dahil olmak üzere üç kitap yazdık. Ve işte hayatımın farklı yıllarında tanıştığım göçmen yazarların hikayeleri. Yurt dışında çok şey öğrettim. Ve işte bir dahi olan Alexander Alexandrovich Zinoviev ve Continent'in genel yayın yönetmeni Vladimir Emelyanovich Maksimov ve tabii ki Mikhail Mihayloviç Shemyakin, daha önce üç almanaktan bahsetmiştim. Bu da onlara zaman bağlamında arayışlarıyla, trajik kaderleriyle gösterilmeye çalışılıyor. İçeride Shemyakin'in resimleri var. Bu kitap bir zamanlar Gençlik Kütüphanesi tarafından basılmıştı.

Artık sondan bir önceki kitabım daha iyi biliniyor, internette "Rene Guerre'nin Gümüş Çağı" adı veriliyor. Dünyanın en büyük kitap koleksiyonuna sahip olan böyle bir koleksiyoncu, profesör Rene Guerra var - Rus göçmen yazarların imzalı 80 bin kitap, el yazmaları, Rus göçmen sanatçıların beş bin tablosu. Bir keresinde bunları Tretyakov Galerisi'nde sunmuştu. Kendisi zaten koleksiyonu hakkında on harika kitap yazdı. Onu görmek için birkaç kez Nice ve Paris'e uçtum. Bu devasa eşsiz koleksiyonu, çoğu René Yulianovich'in arkadaşı olan kahramanlarını, Fransız bir aileden gelen tüccar kökenli bir adam olan Guerra'nın Rus tarzında çağrıldığı gibi, en azından biraz tarif etme yeteneğimin en iyisini yapmaya çalıştım. bunun hiçbir Rus kökü yoktur. Şimdi, 80'li yılların ortalarından beri ortak yazar olarak birlikte çalıştığımız, çok yakın bir insan olan sevgili arkadaşım Lydia Stepanovna Kudryavtseva ile Alekseev hakkında bir kitap hazırlıyoruz. Andersen'in illüstratörleriyle ilgili kitaplarımız da çok ünlü. Farklı yayıncılar tarafından yayınlanan üç tane var. Rusya'daki Andersen illüstratörlerinin devasa ansiklopedileri. Biz kırk tane olduğunu sanıyorduk ama iki yüzden fazla bulduk.

Ve bir kez daha çok yönlülüğünüze, azminize ve sıkı çalışmanıza hayran kalmaya hazırım. Gelelim son kitabımız “Rimma Kazakova'nın Eserleri ve Günleri…”

Rimma Fedorovna Kazakova ile çok arkadaştık. Ve iki kitabı benim önsözümle çıktı - "Geri çekilme" ve "Zamanı", son küçük kitap, intihar notu. Rimma Fyodorovna her zaman onun hakkında bir kitap yazacağımı hayal ederdi. Anma gecelerinden birinde onun en yakın arkadaşıyla tanıştık. Artık pek çok kişi onunla arkadaş olduklarını söylüyor ama... her şey çok daha karmaşık. Taisiya Andreevna Vecherina, aslında Rimma'nın mezun olduğu Leningrad Üniversitesi Tarih Fakültesi'nin ilk yılından itibaren onunla arkadaştı, en yakın arkadaşlardı. 90'dan fazla mektubu, Rimma'nın arşivlerini sakladı ve Rimma tüm hayatı boyunca ona itiraf etti, hatta Taisiya Andreevna'nın uzun süre yaşadığı Yakutia'daki Mirny'ye uçtu. Ve anma gecesinde şunları söyledi: "Rimma'nın ne hayal ettiğini biliyorum... Belki konsantre olabiliriz, biraz zaman ayırabiliriz?" Ve son birkaç yıldır bu kitap üzerinde çalışıyoruz. Bulgaristan'da küçük bir baskı halinde yayınlandı. Basın Komitemizin desteğinden dolayı çok mutluyuz. Ve şimdi birkaç hafta içinde Rusça baskısı yayınlanacak, geliştirilecek ve genişletilecek. Rimma'yı çok seven ve tercüme eden Bulgar şairleri, ek bilgiler topladı ve fotoğraflar buldu. Ve umarım... Çünkü bu haksızlıktır - çok dostane bir beşli halinde yürüdüler, Yevtuşenko ve Bella Akhmadulina hakkında, Bulat Shalvovich hakkında, Robert İvanoviç hakkında pek çok monografi var. Rimma Fedorovna birçok yönden onlardan aşağı değildi, çok güçlü, ilginç bir insandı, pek çok iyilik yapmış, el yazısı ve dramatik hayatıyla hayatı boyunca yaklaşık 20 kitap yazmıştı. Bu konuda yazmaya ve çalışmalarını analiz etmeye çalıştık. Bu edebi boşluğun ilk yaklaşıma kadar kapatılacağını umuyorum. Genç edebiyatçıların gelip bu parlak, yetenekli, çok güçlü insana dair kendi vizyonlarını, kendi yorumlarını oluşturacaklarını umuyoruz.

Çalışmanız için çok teşekkür ederim. İnsan ancak böyle bir enerjiyi kıskanabilir. Bugün hepimizin çok şanslı olduğunu düşünüyorum, zamanımızın bu kadar seçkin, iyilik getiren biriyle iletişim kurabildik.

Bu kültürel yöneticilik bilinçli bir duruş değil mi? Sonuçta, bunu çok uzun zamandır ve çok etkili bir şekilde yapıyorsunuz. Belki de bunu bir fikir olarak taşımanız gerekiyor?

Birçok insanın bunu yaptığını düşünüyorum. Artık ayda iki kez perşembe günleri saat yedide çok sevdiğim Bulgakov Evi'nde Bulgakov Oturma Odası'nı ağırlıyorum, çağdaş yazarlarla toplantılar yapıyoruz. Çarşamba günleri Andrei Korovin çok ilginç salonunu saat sekizde işletiyor. Ancak aynı zamanda istatistiklerin gösterdiği gibi Moskova'da yaklaşık yüz toplantı yapılıyor. Müzelerde ve kütüphanelerde harika edebiyat toplantıları yapılıyor. Bu da bu tür insanların (kültür tüccarları) giderek daha fazla ortaya çıktığını gösteriyor. Onuncu sınıfta bir tür toplantı yaptığımızda bir çocuğun yanıma gelip şöyle dediğini hatırlıyorum: “Bugün “Pilot Zhao” dayız (Moskova kulübü “Çinli pilot Zhao Da” - ed..) Bir toplantı yapıyoruz: Onuncu sınıf şairleri okuyor. Belki bize gelirsin? Giriş sadece 300 ruble” ( gülüyor ). Oturma odalarımda her şey bedava. Ancak toplantılara farklı kuşaklardan ve yaşlardan farklı çocukların liderlik etmesi yine de güzel. Her birinin, kültürümüzün edebiyat merkezliliğini elinden geldiğince korumaya çalıştığından eminim. Bu benim için en önemli şey.

Şüphesiz. Şu anda Stikhi.ru portalına bağlı Litklub.T V internet televizyonunda olduğumuz gerçeğinden bahsetmiyorum bile . Kullanıcı sayısının da giderek bir milyona yaklaştığı zaten biliniyor. Bir şey için yazan, okuyan ve çabalayan kesinlikle muazzam sayıda insan. Şu anda Edebiyat Salonumuzu izliyorlar. Bugünkü sohbet için çok teşekkür ederim.

Herşey gönlünce olsun. Size iyi kitaplar. Ve iyi şarkı sözleri.

 

Elena Albul