Elena Albul
Kaynak: https://sovlit.ru/interview/zvonareva
Sizi bugünkü konuğumuzla tanıştırmaktan büyük bir mutluluk duyuyorum: Lola
Utkirovna Zvonareva – edebiyatçı, eleştirmen, tarihçi, sanat eleştirmeni, Tarih
Bilimleri Doktoru, uluslararası “Edebiyat Tanıdıkları”( Литературные
знакомства) almanakının baş editörü. Lola Utkirovna'nın izniyle buraya bir üç nokta
koyacağım çünkü onun tüm başarılarını ve ödüllerini listelemek muhtemelen
programın yarısını alacaktır. Merhaba Lola Utkirovna!
Tünaydın!
Bize gelmek için insanlık dışı programınızda bir pencere seçtiğiniz için çok
teşekkür ederiz. Beni gerçekten ilgilendiren bir soruyla başlayacağım.
İnsanların hangi kitapları okuyarak büyüdüklerini ve hayatta bu kadar çok şey
başardıklarını her zaman bilmek istedim. En çok çocuk olanlardan başlayarak
okulda aklınıza takılan, belki battaniyenin altında okuduğunuz, hiç
ayrılmadığınız olanları paylaşabilir misiniz?
Annem edebiyat eleştirmeni, pedagojik bir üniversitede edebiyat dersleri
veriyordu. Bu yüzden kardeşim ve ben her zaman annemin okuduklarını okuruz. İlk
edebi izlenimim, annemin biz çok küçük çocuklara yatmadan önce Evgeniy
Aleksandrovich Yevtushenko'nun “İletişim Gemisi” koleksiyonundan şiirlerini
okumasıdır. O zamanın yazarları arasında çok popüler olan ilk koleksiyonu
değil. Sonra çok küçükken, sekiz yaşındayken beni Korney İvanoviç Çukovski'ye
götürdü. Daha sonra onu sık sık ziyaret ettik. Ve onların yürüdüklerini,
edebiyat hakkında konuştuklarını hatırlıyorum (ve Korney İvanoviç parlak bir
eleştirmen olarak bizimle başladı) ve ben de etrafta koşuyordum. Annem soruyor:
"Sizin bakış açınıza göre şu anda en ilginç yazar kim Korney
İvanoviç?" 60'lı yılların başından bahsediyoruz. Bir an bile tereddüt
etmeden cevap veriyor: "Bunun Alexander Solzhenitsyn olduğuna ikna
oldum." O zaman bu ismi hatırladım. Annem o sırada modern drama üzerine
doktora tezi üzerinde çalışıyordu ve bize yüksek sesle oyunlar okudu.
Kardeşimle daha sonra tanıştığımız Viktor Sergeevich Rozov, ayrılmadan önce
Kitap İncelemesinde büyük bir konuşma yaptık. Alexandra Vampilov, Alexandra
Volodin, Alexey Arbuzov. Tezi lirik-psikolojik drama üzerineydi. Bu yüzden
etrafımızda her zaman çok sayıda yetişkin kitabı vardı.
Elbette hem çocuk klasikleri hem de çocuk macera edebiyatı - Conan Doyle,
Cooper ve Mine Reed. Çocukluğumdan beri Valentin Dmitrievich Berestov'un
şiirlerini gerçekten çok sevdim. Sonra hayat bana onunla çok uzun bir dostluk
verdi. “Yaprakların İlk Düşüşü” kitabına önsöz yazdım. Ve harika şiiri
“Çocuklar ve Çiçekler”i bana ithaf ettiği için çok minnettarım. Peredelkino'da
büyüdük, annem orada bir yazlık kiraladı, her yazı orada geçirdi ve Valentin
Petrovich Kataev ile tanıştı. Ve beş yaşındaki erkek kardeşim yanına geldi ve
şöyle dedi: “Ve ben zaten 'Yalnız Yelken Beyazdır...'ı okudum.” Valentin
Petrovich ona hüzünle baktı. ve dedi ki: "Senin için çok erken." Ve
yoluna devam etti.
Trenev Caddesi'nde arabayla dolaşan Konstantin Paustovsky'nin annemin bize
"Altın Gül" okuduğunu hatırlıyorum. Yüksek sesle okumayı severdik. Ve
hayat her zaman kitaplarla çevrili olarak geçti; çocuklar için de, yetişkinler
için de. Dördüncü sınıfta okul kütüphanesine gelip Dreiser'in romanını
istediğimde beni azarladılar ve bunun imkânsız olduğunu, henüz yeterince
olgunlaşmadığımı söylediler. Benim için çok şaşırtıcıydı. Annem başka bir
şehirde yaşıyordu, ben tam bir kütüphane kızıydım. Berestov'un dediği gibi
kütüphaneden bir kız ve bir oğlan. Arkadaşları hakkında hep şunu söylerdi:
“Çocukken kütüphanede tanışmalıydık.” Ve zaten birinci - dördüncü sınıfa ait
her şeyi okudum. Ve sonra bir yerlerde Dreiser'den bahsedildiğini gördüm ve benimle
o kadar çok ilgilenen sevgili bayan kütüphanecilerim tarafından çok kırıldım,
kütüphane alayının tam bir kızıydım. Krupskaya Kütüphaneleri. Moskova'nın
merkezinde Bulgakov'un yerlerinde büyüdüm. Ve henüz küçük bir kızken, ergenlik
çağındayken, Bulgakov'un harika "Köpeğin Kalbi" kitabını okudum.
Yeğeniyle arkadaştım, o benden bir yaş küçüktü, onları evlerinde ziyaret ettim
ve bana onun Litvanca baskısını verdiler...
Ama bana Dreiser'ı hiç vermediler mi?
Daha sonra arkadaşlarımdan biri bana verdi. Beni annemin arkadaşları büyüttü.
Bunlar Akhmatova, Tsvetaeva, Pasternak, Tager ailesi çevresinden insanlardı.
Parlak edebiyat eleştirmenimiz Evgeny Borisovich Tager, ilk edebiyat
ansiklopedisi olan Gumilyov hakkındaki ilk makalenin yazarı...
Yani Dreiser'a verecek biri vardı...
Evet. Elena Efimovna Tager harika bir sanat eleştirmeni. O ve ben, on yaşında,
Dmitrieva'nın Picasso hakkındaki kitabını okuduk. Yani bunlar edebiyatı
soluyan, yaşayan insanlar ve onlarla birlikte olmayı çok ilginç buldum. Ve
erken çocukluktan itibaren kitap okumaktan, resimlere bakmaktan, tartışıp
düşünmekten, konuşmaktan daha ilginç bir aktivite yokmuş gibi görünüyordu...
Görünüşe göre edebiyat eleştirmeni olmamak imkansızdı.
Bilmiyorum. Bu şekilde oldu.
Ama yine de siz aynı zamanda bir tarihçisiniz. Bunlar muhtemelen çok iç içe
geçmiş alanlardır, değil mi?
Tam olarak değil. Sadece bu şekilde oldu. Moskova Üniversitesi'ndeki ilk
yılımda, eski Rus edebiyatı üzerine harika bir öğretmenimiz vardı, Vyacheslav
Andrianovich Grikhin, ne yazık ki çok erken, kırklı yaşlarının başında,
doktorasını savunamadan öldü. Ve “Eski Rus Edebiyatı”nı öyle bir ilhamla okudu
ki hepimiz büyülendik. Ve Moskova Tarih Müzesi'nde, neredeyse Kızıl Meydan'da
iki kitap bulunduğunu söyledi: Polotsk'lu Simeon gibi ilginç bir karakterin
"Çok Renkli Vertograd" ve "Ritimolog". Bu, Doğu Slav
şiirinin kurucusu, fantastik bir kariyere sahip olan Çar Alexei Mihayloviç'in
çocuklarının öğretmenidir. 1664'te Moskova'ya vardığında altı ay içinde
kraliyet çocuklarının öğretmeni oldu. Bazen resepsiyonlarda Çar Alexei
Mihayloviç'in sağına oturdu. Ve o kadar asil ve dürüsttü ki, odalarda bir
matbaa kurduğunda önce bir ders kitabı, sonra vaaz koleksiyonları, sonra da
Mezmurlar bastı. Ve hem gelecekteki çarımız Tsarevich Fyodor'un hem de Prenses
Sophia'nın çalıştığı iki harika şiir kitabı - "Virshi" - devasa,
anıtsal, onları asla yayınlamadı. Ve elyazmasında kaldılar.
Sonra düşündüm ki, eğer sorumlu bir edebiyat eleştirmeniysem, kültürümün önünde
olup bitenlerden sorumluysam, o zaman zamanın bir kısmını ayırıp bu metinleri
yorumlarla birlikte yayınlamalıyım. Deneyin çünkü ölebilirler. Her ne kadar
Mikhail Afanasyevich şunu söylese de: "El yazmaları yanmaz." Ama yine
de, yüzyıllardır eski bir kağıt... Ve ne yazık ki harika dostum da öldü, Viktor
Konstantinovich Bylinin ve ben yedi yılımı Polotsk'lu Simeon'un
"Virshi" kitabını yayına hazırlamak için harcadım. 1990 yılında
Mastatskaya Literatura yayınevi tarafından Minsk'te yayımlandı. Ayrıntılı
bilimsel yorumlarla, Eski Lehçe ve Latince'den çevirilerle. Genç Simeon
eğitimli bir adamdı; Lehçe yüzlerce, Latince ise birkaç şiir yazmıştı. Ve bu
hayatın bir parçasıydı. Tarih Müzesi'nin el yazması bölümüne öğrenci alınmadığı
için haftada birkaç kez annem ve arkadaşlarımın desteğiyle "müzeye"
gidiyordum. Bu şiirleri yeniden yazdım, sonra yayınladık. Ve böylece, SSCB
Yazarlar Birliği Merkez Komitesi'nin desteğiyle Belarus'taki “Mastatskaya
Literatura” yayınevinde, çünkü bazı parti insanları, Rab'bin çok fazla, çok
fazla bahsettiğine inanarak bu yayını yayınlamamaya çalıştı. Tanrı'nın Annesine
hitap ediyor ve Sovyet okuyucularının bu tür metinlere ihtiyacı yoktu. Ama bu
kadar büyük bir mücadele sonucunda kazandık. Kitap 1990 yılında, ben doktora
tezimi savunduktan sonra yayımlandı. Enstitüde ikinci yılımdayken hazırlamaya
başladık.
Elbette büyük bir zafer. Hatta bunun bir başarı olduğunu bile
söyleyebiliriz. O kadar zamandır bu çarşafları kimse eline almamıştı... Elbette
biliniyorlardı, ama kimse almadı...
Evet, parçalar çıktı. Daha fazlasını vermeye çalıştık. Ve ardından IMLI (IMLI
RAS – editörün notu) uzmanı Lidia Ivanovna Sazonova serbest
bırakıldı, Almanya'nın bir yerinde bu ciltler zaten çok para değerinde. Onları
izleyebilirsiniz. Bu Avrupalı Slavistlerle yapılan bir başka projeydi. Ama
bir dereceye kadar Victor ve ben ilk olduk; Rus yazarlar arasında zor
zamanlarımızda kültürün kaderi hakkında düşünen ve modern okuyucuyu ona
yaklaştırmaya çalışan insanlar olduğunu da göstermek istedik. Ve Polotsk'lu
Simeon'un kaderi beni o kadar büyüledi ki birkaç düzine makale yazdım ve sonra
o benim doktora tezimin kahramanı oldu. Kariyercilere karşı soğuk bir tavrım
var. Ama öyle oldu ki, çalışmalarımı bilerek St. Petersburg Üniversitesi Tarih
Fakültesi tarafından davet edildim ve onları özetlemeyi, bitirmeyi ve orada
savunmayı teklif ettim. 1997'de olan da budur. 39 yaşındaydım. Bir süre orada
bilimin en genç doktorlarından biriydim. Gerçekten tutkulu olduğum için oldu.
Bütün bunlar benim için değerli ve ilginçti. Edebiyat eleştirisi alanındaki
çalışmalarına paralel olarak.
Bence herhangi bir başarının temeli şudur: "O kadar tutkuluydum
ki." Tutku, ateşlendiğinde her zaman önemli bir şeye yol açar.
Çocuk edebiyatına dönmek istiyorum. Kesinlikle inanılmaz bir derneğin -
çocuk yazarlarından oluşan bir derneğin - "Kara Tavuk" adı verilen
kökeninde durduğunuzu biliyorum. Artık Gaidar Kütüphanesi'ndeki Çocuk Yazarlar
Kulübü olarak biliniyor. Genel olarak yazarların bazı temellerde birleşmesi
bana şaşırtıcı geliyor. Bu birleşmeye ne sebep oldu?
Bu da neredeyse tesadüfen oldu. Üniversiteden mezun olduğumda zaten Moskova
dergisiyle, Literary Russia ile çok sayıda işbirliği yapmıştım ve Çocuk
Edebiyatı dergisinin çocuk edebiyatı bölümüne, sanat bölümüne davet edildim.
Benzersiz bir dergiydi. Şimdi onun yok olması ne acı. Son genel yayın yönetmeni
Igor Germanovich Nagaev 2000'li yılların başında vefat etti. Dergide 33 yıl
çalıştı. Ve o zamanlar Leningrad'da SSCB'nin genç yazarlarının güçlü
toplantılarını düzenleyen Koster dergisine bir iş gezisine gönderildim. Ve orada
ilk kez Marina Moskvina, Marina Boroditskaya, Mikhail Yasnov, Sergei Makhotin,
Boris Minaev, Lev Yakovlev ile tanıştım - çok genç, yetenekli, harika insanlar.
Onlar yazılarını okuyunca çok sevindim ve dergimize uzun bir rapor yazdım. Daha
sonra dergide küçük çocuk yazarlarına ayrılmış bir bölüm hazırladık. Onlar
hakkında bu kadar az şeyin bilinmesi, haklarında bu kadar az şeyin duyulması
bana çok haksızlık gibi geldi. Ve zaten 80'lerin sonuydu ve o sırada Ogonyok
dergisi, yazarın ortalama yaşının o zamanlar St. Petersburg'da 64, Moskova'da
67 olduğu bilgisini yayınladı
Yoksa çocukların da mı?
Çocuk. Bizim bölümlerimiz en eskisiydi. Yani büyükanne ve büyükbabaların
çocuklar için yazdığı ortaya çıktı; neredeyse hiç genç yoktu. Ve kırılmak ve
duyulmak oldukça zordu. O zamanlar Pioneer dergisinin başında çok yakışıklı
Moroz Anatoly Stepanovich vardı ve şimdi onun başkanlığını çocuk edebiyatına
aşık, eski çağlardan kalma eşsiz bir çocuk dergileri koleksiyonuna sahip çok
yetenekli bir kişi yapıyor. Ve dergide çok yetenekli insanlar da çalıştı -
Boris Minaev, Nikolai Lamm, ne yazık ki merhum, Vladimir Druk - şimdi
Amerika'da sürgünde. Ve baş editörle birlikte öncü olmaya karar verdiler ve
beni davet ettiler. Bunu konuştuk ve birlikte bir Manifesto yazmaya karar
verdik. O anda, o zamanlar fizik ve matematik bilimleri adayı olan en yetenekli
Yura Nechiporenko harika bir hikaye ve ilginç hikayelerle saflarımızda belirdi.
Ve böylece Manifesto'yu yazdık. Sabah sekizde Borey Minaev ile her şey dizgiye
geçmeden önce son versiyonu nasıl düzenlediğimizi hatırlıyorum. Sayının tamamı,
küçük çocuk yazarlarından oluşan edebiyat topluluğuna katılmaya karar veren
yazarların çalışmalarından oluşuyordu.
Neden bu ismi seçtik: “Siyah Tavuk”? Çünkü çocuk edebiyatına karşı biraz faydacı
bir yaklaşımın olduğu hissediliyordu. Kendisine bir çeşit piliç muamelesi
yapılıyor. Onu koparmak için çorba pişirin ve aileyi doyurun. Ve öncü
kahramanlar, eski Bolşevikler, Lenin'in çocukluğu hakkında çok sıkıcı bir
şeyler yazın... Yani o çok ideolojikleştirildi ve Nadezhda Konstantinovna
Krupskaya'nın bir zamanlar azarladığı masal her zaman sadece yarı yasaklanmakla
kalmadı, aynı zamanda yarım kalemde. Ve bir çocuk için edebiyattaki asıl şeyin
gizem, mucize olduğu tamamen unutuldu. Ve “Kara Tavuk”un bahçeden çıkan bir
tavuk olmadığını, aile beslemesi gereken bir canlı olmadığını hatırlatmak
istedik. Ve bu prens! Bu nedenle bunu bize hatırlatmak için Pogorelsky'nin
masalındaki sembolü aldık.
Bu arada ilki edebi peri masalı...
Evet. Pogorelsky'nin ilk versiyonlarını okuduğu gelecek Alexei Konstantinovich
Tolstoy için yazılmıştır. Tabii ki bu bizi çok cesaretlendirdi. Ayrıca herkesin
çocukla en önemli şeyleri konuştuğu bir “İtiraf” bölümümüz de vardı. Ve bu sayı
1990'da, sanırım Haziran'da neredeyse bir milyon kopyayla yayınlandı. Ama bu
dünyada iyi vakit geçirmeyen çocukların sesini duyurmak da bizim için
önemliydi. Ve böyle bir programı nasıl bulduğumuzu hatırlıyorum - yetimhanelere
gittik ve performans sergiledik. Bir gün Vladimir yakınlarına vardık. Yazarlar
örgütü bizi destekledi ve otobüs verdi. Ancak Vladimir huzurevine geldiğimizde,
Vladimir'den dört saat sürdük ve yazarların 22 yıl önce bizden önce burada
olduğu ortaya çıktı!
Ve her yere dergi götürdük. Yani bizim de bir sosyal programımız vardı. Ve aynı
zamanda çok yetenekli bir organizatör, harika bir şair olan Lev Yakovlev,
Circus ABC'si (bundan sonra: “Sirk Hakkında (ABC)” - ed.),masallar,
şimdi en ilginç oyunları yapıyor, müzikal senaryoları yapıyor, o zaman organize
ediyor. Adamlarla gündeme getirilemeyecek hiçbir konu olmadığını açıklamaya
çalıştığımız iki almanak “Ku-ka-re-ku!” yayınladık. Örneğin sanatçılar hakkında
hikayeler. Yura Nechiporenko avangard sanatçılar hakkında çok ilginç, taze ve
canlı bir şekilde konuştu. Daha sonra Oberiut'ların, Kharms'ın yaratıcılığına
hayran kaldım. Sonra Kharms'ın dönüşü daha yeni başlıyordu. Çocuklara onun
hayat hikayesinin bu macera versiyonunu anlattım. Bunlar bizim ortak
görevlerimizdi. Birlikte çok zaman geçirdik, çalıştık ve toplantılar yaptık. 1991
olayları sırasında aynı Yevgeny Aleksandrovich Yevtushenko'nun desteğiyle
herkesin Birliğe liste yoluyla kabul edilmesi benim için büyük bir mutluluktu.
Bağımsızlıkları nedeniyle eski neslin onlara izin vermeyeceğinden korkuyordum.
Ve sonra Birliğe üyelik çok şey ifade ediyordu.
Günümüzde kamuoyunun ilgisi genellikle çocuk edebiyatına odaklanmaktadır.
Sürekli çocukların okuması gerekenler, okumamaları gerekenler listeleri var,
filanca listeler var, bundan sürekli bu tartışılıyor. Genel olarak çocuklar daha
az okuyor, bu endişelenmekten başka bir şey yapamaz. Anneler sosyal ağlarda bu
konu hakkında konuşmayı çok seviyorlar. Ve anladığım kadarıyla, artık hayatta
olmayan ama kitaplarıyla hayata katılan tüm çocuk yazarları artık iki gruba
ayrılıyor: eski güzel klasikler ve yeni dalganın yazarları. - Çoğunlukla Çocuk
Yazarlar Kulübü'ne üye olanlar ve şimdi onlara katılan gençler, ilerici yeni
yazarlar olarak adlandırılanlardır. Bu bağlamda, bu gruplar için aynı görünen
iki soru ortaya çıkıyor. İlk soru şu: Herhangi bir konudan, yeni bir dilden
korkmayan, genel olarak yeni kitaplar yazan yeni yazarlardan bahsediyorsak,
böyle insanlar hiç olmamıştır, çocukların kelimenin tam anlamıyla olanı alması
gibi bir durum ortaya çıkabilir mi? kitaplarda yazılı mı? Bunun en iyi örneği
muhtemelen Auster'ın "Kötü Tavsiyesi"dir. Peki ya annenin yeni
yağmurluğunu al ve üzerine vişne suyu dök. Daha sonra çocuk annesinin yeni
pelerinini alıp üzerine vişne suyu dökmeye başlayacak. Bu tartışılıyor,
yazıyorlar ve diyorlar ki: “Hayır, bizim böyle kitaplara ihtiyacımız yok, böyle
tavırlara ihtiyacımız yok, çocuklar her şeyi harfi harfine anlayacaklar.”
Böylece?
Grigory Oster'a karşı çok sıcak bir tavrım var, onun çok yetenekli bir insan
olduğunu düşünüyorum. Ama bir zamanlar Bryukhovetskaya köyünde "Kara
Tavuk" ile bir toplantı yapmıştık. Oraya Lev Yakovlev ile geldik, şair
Shchuplov hâlâ hayattaydı ve bize çok destek oldu. Ve kitapçıya girdiğimizde -
90'ların başı civarındaydı, muhtemelen 93 yılıydı - "Kötü Tavsiye"nin
11 basımını gördük. Biraz üzücüydü. Çocuk edebiyatında bu kadar ön yargının
olmaması gerekir. Yalnızca “Kötü Tavsiye” konusunda eğitim verirseniz,
büyüyünce yaramaz bir yaramazlıkçı olursunuz. Eğitimde başka görevler de var;
çocuk edebiyatının eğitim işlevini kimse iptal etmedi. Ama çok hassas olmalı.
“Kötü tavsiye” esprili açıklamalar ve yorumlarla birlikte dikkatle
sunulmalıdır. Ve oldukça geleneksel olan diğer şeylerle dengeleyin. Mesela aynı
Boris Minaev veya Alexander Dorofeev'in çocuk düzyazılarını gerçekten seviyorum.
Veya eski neslimiz – Alexander Koval. Valery Voskoboynikov'un tarihi düzyazısı.
Farklı nesillerden yazarlardan oluşan harika bir galaksimiz var. Ve bunların
her biri çocuğun ruhunun bir veya başka bölümünü etkiler. Bu nedenle dedikleri
gibi her türlü anneye ihtiyaç vardır. Ayrıca her türlü vitamine, büyüme
vitaminlerine de ihtiyacımız var - hem keskin hem de yumuşak, yüceltici,
eğitici ve aydınlatıcı. Yani ebeveynin iç kültürüne, yetiştirme için kendisine
koyduğu görevlere bağlıdır. Kimi yetiştirmek istiyor? Ernik, alaycı ya da hala
bu hayatta bir şeye değer veren, bazı olumlu değerleri gören ve nesiller
arasındaki diyaloğu hisseden bir kişidir. Bana öyle geliyor ki günümüzün
edebiyattaki ve her yerdeki trajedisi, nesiller arası diyaloğun bozulmasıdır. Edebi
oturma odalarımın, dergilerimin (çocuk, yetişkin) her yerinde, nesiller arası
diyalog kurmayı kendime ana görevlerden biri olarak belirledim. Ve böylece
Herzen'in bahsettiği torunlar, büyükbabalar, büyükanneler gibi sadece nesiller
boyunca değil, aynı zamanda babalar ve çocuklar arasındaki ebedi çatışmayı bir
şekilde yumuşatacak ve karşılıklı anlayışa yol açacak bir kafiye olsun. Bu,
edebiyatın ve Rus psikolojik düzyazısının en zor görevlerinden biridir.
Evet, görev kesinlikle çok büyük. Bilmiyorum çözülebilir mi? Muhtemelen
yumuşatılabilir.
Akıllı, nazik kitaplar kesinlikle çözülebilir.
İkinci sorumu tahmin etmiştin. Alternatif olduğu ortaya çıkıyor. Buna
karşılık, yeni dalganın bu yazarları, eski edebiyatın tamamen didaktik ve
ahlakçı olduğunu söylüyorlar. Ve yeni dalganın bir yazarıyla konuştuğunuzda
şöyle diyebilir: “Hayır, bu şiirdeki dersi doğrudan görüyorum. Bizim ahlaka hiç
ihtiyacımız yok. Bundan kurtulmamız lazım." Bunun kelimenin tam anlamıyla
alınmasına gerek olmadığı açıktır. Ancak ahlakçılığın ortaya çıktığı yerde
insanlar bundan çok korkuyor ve çekiniyor. Ondan bu kadar korkmalı mıyız? Bizim
üçlümüz Marshak-Chukovsky-Barto ondan korkuyor muydu? Yeni, ilerici bir yazar
yerine, kazan-kazan Barto ve Marshak'ı almayı tercih ediyorlar.
Bana öyle geliyor ki iyi edebiyatta bu ahlak göze çarpmaz. Ve Lev Yakovlev'in
aynı ABC Sirki'nde ve en narin Berestov'un en iyi şiirlerinde ve Marina
Boroditskaya ve “Kavanozdaki Deniz” de harika bir koleksiyon, sanki dün Sergei
Makhotin tarafından yazılmış gibi yeniden yayınlandı ve Mikhail Yasnov'un
çocuklar için harika kitapları. Bu ahlakı, bu ahlak ilkesini çok incelikle,
şakacı ve dikkatli bir şekilde sunuyorlar. Bana öyle geliyor ki ebeveynlerimiz
genç ve orta nesiller için iyi çocuk edebiyatına çoğu zaman pek aşina değiller.
Nastya Orlova'nın aynı şiirleri. Bu, iki çocuklu, yeni dalganın tamamen genç
bir adamı, çok nazik, akıllı, nazik metinleri var. Çok değerli.
Çok küçükler için var, değil mi? Bu hala özel bir sektör. Ve eğer daha büyük
çocuklara yönelik şiirler alırsanız, çok fazla alay konusu olabilir, bu da
ebeveynlerin ve diğer birçok yetişkinin çok korktuğu bir şeydir. Yani her şey
dengeyle ilgili, değil mi?
Kesinlikle. Ben ikna oldum ve bu anlamda mükemmel bir örnek Valentin
Dmitrievich Berestov'dur. Gençlere yönelik metinlerinde çok ilginç sözler ve
çok incelikli, incelikle yerleştirilmiş ahlaki vurgular var. Bana öyle geliyor
ki bugün kesinlikle modası geçmiş değil.
Bu denge nerede bozuldu? Yayıncı düzeyinde mi?
Bence de. Editör kültürümüz düştü, bir sürü gelişigüzel şeyler, çarpıtmalar
var. Lydia Kudryavtseva'nınki gibi sanatla ilgili güzel, içten, manevi kitaplar
yerine Hermitage veya Tretyakov Galerisi hakkında bazı alaycı, boş şiirler çıktığında
her zaman üzülürüm.
Hermitage hakkında şiirler? Seninle tanışmadım.
Büyük dolaşımlar. Yazarın adını vermek istemiyorum. Yazar yetenekli ama
yazıları çok yüzeysel ve çok savunmasız. Ve çocuğun anlamını ruhuyla ve
kalbiyle hissetmesini istediğimiz harika resimler, yarı anekdotsal, alaycı
dörtlüklere indirgeniyor. Çok fazla sanatla uğraşan biri olarak bu durum benim
için çok acı verici. Sanat o kadar hassas bir alandır ki, bir genci çok
incelikli bir şekilde yönlendirmeniz, ona anlamayı ve görmeyi öğretmeniz
gerekir. Pırıl pırıl bir okulumuz var. Ben de Vinogradov'un çocuklara yönelik
empresyonistler hakkındaki muhteşem kitabı "Yeşil Hayat Ağacı" ile
büyüdüm.
Evet, bende de vardı.
Ve Kudryavtseva'nın Puşkin'in portreleri, Vasnetsov, Polenov hakkında 12
kitabı. Bu bir ansiklopedi, her evde olması lazım. Ve çocuklara Rus sanatımızı
anlamalarını bu şekilde öğretmemiz gerekiyor. Ve burasının yerini bu tür hack
işlerinin almasına üzülüyorum, bunun tamamen para kazanma amaçlı olduğu açık.
Bana öyle geliyor ki bu gerçekten ahlaka aykırı. Ve elbette pek çok şey
editörün çocuk edebiyatının görevlerini anlamasına ve bu dünyadaki yerini nasıl
gördüğüne bağlıdır: okuyucu - yazar - yayınlama süreci - kitap satışı. Ne
düşünüyor, yerini nasıl hayal ediyor. Ve Yura Nechiporenko'ya, Rus Çocuk
Kütüphanesi'nde üç günde 120 etkinlikle böylesine harika bir festival
düzenlediği için çok minnettarım. Ekim ayında gerçekleşir, tatildir.
Ebeveynlerle, çocuklarla birlikte 9.000 kişi, harika eğlenceli köşe yazıları,
ustalık sınıfları, genç yazarlar için toplantılar. Kütüphane kitap, edebiyat ve
sanat dünyasına dönüşüyor. Bu tür olayların gelecekte olacağını düşünüyorum.
Daha sonra ebeveyn gelecek, görecek, çocuklar için yazan yazarları duyacak, çok
sayıda kitap görecek ve kendisinin ve çocuğunun neye ihtiyacı olduğunu seçecek.
Ama en önemlisi bu üç gün boyunca her şey tek bir yerde yoğunlaşıyor. Ben de
bu festivale katıldım, bunun kesinlikle görkemli bir tatil olduğunu onaylamaya
hazırım. Genişleyeceğini ve derinleşeceğini düşünüyorum.
Vedenyapina Maria Alexandrovna, harika bir insan, çok aktif ve yetenekli. Ve
Yuri Dmitrievich de buna çok fazla ruh ve çaba harcıyor. Bana göre sonuçları
muhteşem.
Bu festivalin önünde uzun bir yol olduğunu düşünüyorum. Her yıl yeni bir
tema seçiliyor. Ve her şey bu konunun etrafında dönüyor. Delicesine ilginç.
Mesela geçen senenin konusu olan popüler bilim edebiyatı benim için pek çok
yeni şeyin kapısını araladı.
Sadece Fersman hala hatırlanıyorsa üzülüyorum, yani Yesenin'in arkadaşı Sergei
Mitrofanovich Gorodetsky'nin torunu, jeoloji ve mineraloji bilimleri adayı
Tatyana Borisovna Zdorik-Gorodetskaya, hayatı boyunca bir araştırma
enstitüsünde çalıştı, on kitap yazdı. çocuklar mineraller hakkında Bunların
yeniden basılmasını gerçekten çok isterim. “Metali doğuran taş”, “Malakit
kutusunu aç.” Harika, yetenekli, sevgi dolu bir kalem tarafından yazılmıştır.
Ve böylece edebiyatı iyi bildiğinden, şiiri sevdiğinden, çocuklar için taşlar
ve mineraller hakkında o kadar çok şey yazdı ki, bunlar gerçekten harika
kitaplardı. Sadece eğitici değil, aynı zamanda besleyici.
Tekrar yayınlayacaklarına eminim. Fersman elbette yetişkinler için yazdı.
Ancak kendinizi “Eğlenceli Mineraloji”den ayıramayacaksınız. Her ne kadar
çocuklara göre olmasa da muhteşem.
Çocuk edebiyatını konuştuk. Çocuklar büyümeye, muhtemelen şiir yazmaya,
edebiyat dünyasıyla tanışmaya başlar. Bir anda birisi yazmaya başlıyor ve
yazmaya devam ediyor. Ama o zaten bir cerrah ya da diyelim ki bir tamirci ya da
ne çalıştığını hiç bilmiyorum. Ancak yazmaya devam etmek istiyor. Bu konuda
gelişmek istiyor. Ve yazıyor. Ama bir şekilde edebiyat dünyasında yolunu
bulması gerekiyor. Hemen şunu söylemek istiyorum ki, bugün yazan, belki zaten
profesyonel olan, belki olmayan, belki profesyonel olmak isteyen bir ordu
dolusu insanı dinliyoruz. Hedef kitlemiz çok çeşitli gruplardan oluşuyor. Ve
yeni başlayan bir yazarın, okulun 10. veya 11. sınıfından sonra geldiği
Edebiyat Enstitüsü'ne başlamaması durumunda karşılaşacağı hassas an, tam da
edebiyat dünyasındaki yönelimdir. Bu konuda nasıl yorum yaparsınız? Özel bir
üniversiteden mezun olmadan edebiyat eleştirmeni değil de yazar, şair olmak
mümkün mü?
Kültür tarihimiz ve dünya tarihimiz bunun örneklerini sunuyor. Selma Lagerlöf
kitaplarını elli yaşını aştığında yayımladı. Aynı şey Fyodor Ivanovich Tyutchev
için de profesyonel bir diplomat olduğundan şiire bu şekilde davrandı... Her
zaman parlak metinlerini kaybetti. Bana öyle geliyor ki burada en önemli görev
tabii ki mümkün olduğunca çok okumak. Kendinizi diğer yazar yazarlarla
karşılaştırın. Ve şiirlerinizle ortaya çıktığınızı ve yine de iradeniz dışında
kendinizi büyük, zaten kurulmuş bir edebiyat denizinin, dünyasının, edebiyat
manzarasının içinde bulduğunuzu, onun bir parçası olduğunuzu anlayın. Ve
isteğiniz dışında her zaman karşılaştırılacaksınız. O yüzden önce kendinizi
karşılaştırın. Ve tabii ki bunu çok memnuniyetle karşılıyorum; ülkenin her
yerinde edebiyat derneklerimiz var. Kural olarak, edebiyata tutkuyla bağlı
güçlü bir profesyonel tarafından yönetiliyorlar. Tamamen sembolik bir miktar
para karşılığında...
Bazen bedava...
Evet. Rusya'nın her yerinde çok küçük edebi dünyalar var. Bana öyle geliyor ki
festivaller kişinin edebi bağlamda görülmesine izin vermeye yardımcı oluyor.
Dört yıldır Kırım'ın Saki şehrinde düzenlenen “Akıllı Mevsimler” festivalinin
jürisine başkanlık ediyorum. Bu o kadar sorumlu bir yönetim ki, Kırım Yazarlar
Birliği ile birlikte o kadar güçlü bir festivale imza attılar. Başvuruyu online
olarak görüntüleyebilir ve gönderebilirsiniz. Kural olarak hepimiz Ağustos
ortasında, 14-19 Ağustos'ta orada toplanıyoruz ve 600'e kadar başvuru var.
Sadece Kırım'dan değil, ülkenin her yerinden mi?
Yurdun her yerinden ve yurt dışından. Yaklaşık 200-300 kişi de geliyor. Çok
ilginç tartışmalar. Bir gün hatırlıyorum; 90 yazarı dinlemek zorunda kaldım.
Ama aslında ön seçim çoktan yapılmış ve siz salonda oturuyorsunuz. Ve
yazarların sadece 10-12 dakika okumasına izin verilse bile, yazı stilini,
kişiliğini görüyorsunuz, kendini tanıtıyor. Bu, ülkenin her yerinden yazarlara
bakmak için zengin bir fırsat. Bu yüzden festivallerin çok büyük bir
destekçisiyim. Ancak sadece bir ön seçimin olması önemlidir. Böylece hâlâ
mesleki literatürün kapsamı dışında kalan şeyler genel tartışmaya açılmasın.
Ama gelebilirsin, dinleyebilirsin, tavsiye isteyebilirsin. Lev Aleksandrovich
Anninsky ile arkadaştım, ona yüzlerce metin ve kitabı incelemesi için
gönderdiklerini ve bunları onunla tartıştıklarını biliyorum. Farklı yaşlardan,
uzun süredir teknik ve diğer eğitim almış kişilerin geldiği edebi yaratıcılık
gazeteciliği enstitüsü IZHLT'yi yönetiyor. Profesyonelleşme, çok yoğun okuma,
profesyonellerle temas ve kendini edebi bir bağlamda görme girişiminden oluşur.
Festivale ön elemeyi geçtiyseniz katılımcı olarak, geçemediyseniz de dinleyici
olarak katılabilirsiniz ama kimin, hangi mesajları, ne için geçtiğini görmek
istiyorsunuz...
Kaybolun. içinde...
Evet. Rusya'da “Akıllı Sezon” gibi pek çok festivalin olduğunu biliyorum. Genel
olarak edebiyatla ilgilenen herkesin tatilde gidip dinleyebileceğini
düşünüyorum. Rusya'da bu festival hareketi büyük bir yükseliş yaşıyor.
Bir anda herkesin yazmaya, okumaya ve bir şekilde bunlara katılmaya
başlaması sizin için sürpriz mi?
Kesinlikle hayır, benim için her zaman çok ilginç olmuştur. Üstelik 1990'dan bu
yana beş yıl boyunca genç yazarların çalışmalarında yer aldım - Rusça ve
İngilizce olarak yayınlanan "Together" dergisinin genel yayın
yönetmen yardımcılığına davet edildim. Ülkenin her yerinde performans
sergiledik, yurt dışında sunumlar yaptık. Ve hepsinin daha sonra edebiyatta
kalmadığını gördüm, ancak genç bir insanın kendini denemesi için böyle bir
fırsat her zaman dikkatli bir okuyucunun, edebiyatı seven ve anlayan bir
kişinin eğitimidir. Bu muhtemelen çocuk stüdyolarının da görevidir. Böylece
insan edebi yaratıcılığın ne olduğunu sonsuza kadar anlasın, sonra iyi kitaplar
okusun, dikkatli olsun, edebiyatı ruh için sevsin, bencilce...
Belki bu daha da önemli bir görevdir. Okuyucu olmadan yazar var olamaz. Geri
dönüşe ihtiyacı var.
Sonunculardan biri olan Natalya Borisovna Ivanova'nın kitabına “Rus Haçı”
deniyor. Artık okuyuculardan çok daha fazla yazar, daha doğrusu yazar olduğuna
inanıyor.
İyi bir okuyucu olmak için önce bir şeyler yazmak zararlı olmayabilir...
Zaten başkalarının metinlerine karşı farklı bir tavrınız var...
Evet, bunun arkasında hem zihinsel hem de fiziksel olarak nasıl bir çalışmanın
olduğunu anlıyorsunuz. Kesinlikle. Bu bakımdan birçok okulun kendi dergisinin,
gazetesinin, edebiyat stüdyosunun olması çok sevindirici. Eski nesilden pek çok
yazarın okullara, ek eğitim kurumlarına, çocukların yaratıcılık merkezlerine
gelip stüdyolar işlettiği. Dün Slav Edebiyatı Evi'ndeyken bile bir reklam
gördüm: gençler için. Pazar günleri. Kulüp açık. Çocuk yazarı Elena Stepanova tarafından
yönetildi. Çok sevindim. Harika, her okulda böyle kulüpler olmalı diye
düşündüm. Bana öyle geliyor ki kültürümüz hala edebiyat merkezli kalıyor. Bu
bizim güçlü yönlerimizden biri.
Şüphesiz.
Onu korumalıyız, muhafaza etmeliyiz ve sahip çıkmaya çalışmalıyız.
Zaten bütün bir programı ortaya koydunuz. Umarım bizi duymuşsunuzdur
arkadaşlar. Lola Utkirovna, üniversitede okumadan yazar olmayı öğrenmek için
yapmanız gerekenleri pratik olarak söyledi. Bu mümkün. Ancak son zamanlarda
ticari edebiyat seminerleri gibi ilginç bir fırsat da var. Ayrıca mantar gibi
büyürler. Ve bunlar usta bile değil, koç, bu koçluk. Ve okullar da sıklıkla
kendilerini İngilizce olarak adlandırır. Ama yine de nasıl yazar olunacağını
öğretiyorlar - Rus edebiyatı için Rusça öğretiyorlar ve birçok ünlü yazar orada
ustalık derslerini veriyor ve misafir olarak geliyor. Bu muhtemelen ilginç bir
şeydir. Ama görüşler çok farklı. Seninki ne?
Her şey öğretmenin dürüstlüğüne bağlıdır. Nobel ödüllüleri eğitmeye söz
vermezse, sahip olduğu her şeyi mümkün olduğu kadar vermek isterse, o zaman
sonuçlar tamamen beklenmedik olur. On yaşında bir kızın mesajlarını gördüğümü
hatırlıyorum. Annem ona sordu: "Peki, nasıl?" Ben de şöyle dedim:
“Hala çok zayıf. Hadi çalışalım. Önemli olan aşırı övmemek.” Ve şimdi çok ünlü
bir edebiyat eleştirmeni, saygın bir şair, en prestijli ödüllerin jüri üyesi,
kalın dergilerde çalışıyor ve üniversitede ders veriyor. Yani her şey kişinin
kendisinin harcadığı iç çabalara ve yaşlı yoldaşlarının ona nasıl yardım
ettiğine bağlıdır. Bu nedenle 21 yıldır Ryazan öğretmenleri ile Solotch'ta
bölgeler arası “Başlangıç” festivalini düzenliyoruz. Kışın bile. Şimdi
Ryazan'daki Çocukların Yaratıcılık Sarayı'nda birkaç ustalık sınıfımız olacak.
En son Alexander Toroptsev Edebiyat Enstitüsü'nden geldi. Edebiyat Enstitüsü
harikadır, denetlerler, rektör çocukların yaratıcılık sarayıyla anlaşma
imzaladı. Çocuklar iki gün boyunca “Şiir”, “Düzyazı”, “Yayıncılık”, “Edebiyat
Çalışmaları”, “Yerel Tarih”, “Resim”, “Oyunculuk” kategorilerinde gelip
çalışıyor, başarılarını gösteriyor, tartışıyor ve yoluna devam ediyor. bir
sonraki aşamaya. Ve yaz aylarında, kural olarak, Ağustos ayının son beş gününde
Ryazan yakınlarındaki Solotch'ta yaratıcı bir kamp düzenleniyor. Kural olarak,
yaratıcılık sarayı için kârsızdır, ancak gurur duydukları şey budur. Çünkü
Nachalo festivali çoktan kült bir etkinlik haline geldi. Kungur'dan, Ufa'dan,
Başkırtya'dan harika adamlar geliyor, çok ilginç metinler var, her seferinde
keşifler var, Grand Prix. Şiir veya Düzyazı üzerine bir atölye çalışması
yapıyorum. Harika yazarlarımız geliyor. Örneğin Yekaterinburg'dan Bilim Doktoru
Kerdan Alexander Borisovich de bir şiir semineri düzenledi. Ve bu beş gün
boyunca her şey en ince detayına kadar tartışılıyor.
Daha sonra pek çok erkek farklı üniversitelere gidiyor, bazıları hayatları
boyunca yazmaya devam ediyor, diğerleri ise sonsuza kadar amatör, edebiyat
hayranı olarak kalıyor. Bunun özellikle genç yazarlar için yararlı olduğunu
düşünüyorum ve ben bunun savunucusuyum. Ancak aynı zamanda, genel olarak
herhangi bir kişinin, benzersiz bir deneyime sahip olması ve nasıl yazılacağını
öğrenmesi durumunda harika bir roman yazabileceğini söyleyen dünya deneyimi de
var. Bu bağlamda, kişinin bir şeyler öğrenmesine yardımcı olan her türlü edebi
girişim desteklenmeye değerdir. Yeteneklerimizi, yaratıcı yeteneklerimizi çok
küçük bir yüzdeye kadar kullandığımız ve çoğu zaman gündelik hayatın bizi
bunalttığı, bunalttığı, en sevdiğimiz fikir ve düşüncelerimizin gerçekleşmeden
kaldığı biliniyor. Ve kalem kullanma ve kendini geliştirme yeteneği en zengin
fırsatları sağlar. Üstelik eskiden çok az almanak dergimiz vardı ama artık
neredeyse her şehrin kendi almanak'ı var. Aktif Yazarlar Birliği. Bunu
gerçekten ama gerçekten destekliyorum.
En son deneyimim Lev Yakovlev, Nastya Orlova, Yuri Nechiporenko ve benim eşsiz
eğitim merkezi Sirius'a davet edilmemizdi. 14-16 yaş arası gençler vardı, 65
kişi. Ve seminerimde 16 kişi vardı - harika, metinler böyleydi, böyle adamlar!
Hala çok etkilendim. Aynı zamanda bir sergi açmak için Vietnam'a uçuyordum ve
başka bir yerdeydim. Ama bana en güçlü izlenimin ne olduğunu sorduklarında bu
çocuklar oluyor; gözleri, sevgileri, metinlerinin derinliği, parlaklığı. Bu
çocuklar ülkenin her yerindeki edebiyat olimpiyatlarının kazananları. Ve
onların bu şekilde açılmalarına izin veren şeyin edebiyat olduğuna inanıyorum.
Aşıklar, çok okuyorlar, bu dünyada kendilerini anlamaya çalışıyorlar ve ortaya
çok ilginç metinler çıkıyor.
Hayata inanılmaz derecede olumlu bir bakış açınız var. Geleceği
görüyorsunuz. Bu artık çok nadirdir. Şimdinin eleştirisi değil, yaratım.
Şüphecilikle çok daha sık karşılaşıyoruz. Ama görüyorsunuz, durum farklı
olabilir. Her şey için yeterli enerjiye ve zamana nasıl sahip oluyorsunuz? O
kadar çok yönlü bir aktiviteniz var ki! Ben size ne sorsam hemen bu düşünceyi
geliştiriyorsunuz ve birden ortaya çıkıyor ki festival orada, oturma odaları
burada, şunu yazmışlar, şunu söylemişler. Ve düşünüyorum da, aynı hayatta
zamana sahip olmak nasıl mümkün olabilir?
Napolyon'un dört saat uyuduğunu, dolayısıyla çok şey başardığını ve çok şey
başardığını düşünürdüm. Ama artık daha fazla uyumam gerektiğine zaten ikna
oldum. Ancak kural olarak uyku hala acı çekiyor - her şeyi halletmeye
çalışıyorsunuz. Her zaman benim için yakın, sevgili ve ilginç olanı yapıyorum.
Bir zamanlar Maria Ivanovna Arbatova ile çok arkadaştık. Her zaman sevdiğin işi
yapman gerektiğini ve sevdiğin kişinin yanında olması gerektiğini söyledi. Ve
diğer her şeyden dolayı her türlü ciddi hastalığa ve her türlü depresyona
yakalanırsınız. Öyle oldu ki muhtemelen şanslıydım. Her zaman çok sevdiğim şeyi
yapabildim: çocuk edebiyatı, ev içi güzel sanatlar, çocukların yaratıcılığı,
tarihimiz, edebiyat tarihi başta olmak üzere, Polotsk'lu Simeon edebiyat
dünyasının bir figürü. Ve tüm bunlar kesişiyordu... Örnekler şu şekildedir -
çünkü aynı Simeon ikon resmi hakkında yazdı, öğretmendi, reklamcı olarak
hareket etti ve vaazı Rus kiliselerine geri getirdi. Şiir yazdı ve aynı zamanda
geleceğin Büyük Petro'su için şiirsel bir ders kitabı yazdı. Bu tür rakamlar
bana çok ilham verdi. Pasternak hakkında bir makale yazabilen aynı Dmitry
Sergeevich Likhachev, eski Rus dünyasında da insani gelişme kavramını
geliştirdi.
Kültür tek bir alandır. Ve içinde yaşanan süreçleri anlarsanız, çeşitli
detaylar her şeyi daha iyi, daha derinlemesine anlamanıza, tarihi örneklerle
bugünü görmenize yardımcı olur. 80'li yılların sonlarında şöyle bir çalışmam
vardı, yayınlanmamıştı bile: "17. Yüzyılın Sonu ve 20. Yüzyılın Sonundaki
Kültürel Durumların Tekdüzeliği." 17. yüzyılda bu topraklarda neler
olduğunu bilseydiniz, ne yazık ki Ukrayna'da şu anda yaşanan bu kadar sert bir
durumun tahmin edilebileceği ortaya çıktı. Her şey kendini tekrar ediyor.
Maalesef. Tarih dersleri olmadan yapamayız...
Ve Puşkin'in şiiri artık o kadar anlamlı geliyor ki! “Ne diye yaygara
çıkarıyorsunuz halk liderleri…” – okursunuz ve bunu dün yazdığınızı
düşünürsünüz. Dil farklı ama her şey aynı.
Burada izleyiciye sunmanın zamanı gelen kitaplarımız var. "Edebiyat
Tarihi" almanakınızla başlayalım . Son sayımız elimde...
Nonpareil yayınevi tarafından 10 yıldır yayınlanmaktadır ve web sitesinden
görüntüleyebilirsiniz. Farklı ülkelerden yazarlardan, farklı kültürlerin
temsilcilerinden, farklı kuşaklardan materyallerimizin olmasını sağlamaya
çalışıyoruz. En sevdiğim fikir nesiller arası diyalogdur. Burada 80. yaş gününü
kutlayan Igor Ilyich Duel ve Moskova 661 okulundan 16 yaşındaki onuncu sınıf
öğrencisi Masha Shchaveleva'nın bir testi olabilir, çünkü gençler için en
ilginç hikayelere sahip. Aynı zamanda edebiyatın kapalı, tamamen ayrı sanat
alanlarına sahip olduğumuzdan da endişeleniyorum. Ve çoğu zaman yazarların
sanatta olup bitenler hakkında çok yüzeysel bir fikri vardır. Geniş bir
“Sanatçı Atölyesi” bölümümüz var, şimdi Lydia Stepanovna Kudryavtseva ve ben
eşsiz bir sanatçı hakkındaki kitabımızı sunuyoruz, ona bilinmeyen bir Rus -
ünlü bir Fransız deniyordu. Bu, Fransız Film Akademisi akademisyeni, iğne
ekranının yaratıcısı, ünlü animasyon filmleri, İngiliz, Fransız, Amerikalı
okuyucular için Rus klasiklerinin illüstratörü - Pasternak, Tolstoy, Puşkin,
Gogol, Dostoyevski - Alexander Alekseev. Ve bu rakam 2000'li yılların başından
beri gerçek bir geri dönüş yaşıyor. Lydia Stepanovna ve ben şimdi onun hakkında
yazıyoruz ve bu kitaptan bazı bölümler veriyoruz. Ve her seferinde farklı
sanatçıları tanıtıyoruz. Mesela Belarus'tan Yuri Petkevich, onunla konuşmam.
Pirosmani düzeyinde çok naif bir sanat sanatçısı. Bugünlerde manastırlardan
birinde sergisi açılıyor. İlginç bir yazar ve çok parlak bir sanatçı. Sürekli
olarak dünyanın dört bir yanından sanatçıları sunuyoruz. Örneğin Ngo Xuan Binh,
Vietnamlı Van Gogh'tur. Aquarius yaratıcılık merkezi başkanı sanatçı Natalya
Bazhenova'nın harika bir makalesi gelecek sayıda olacak. O ve ben Hanoi'de Ngo
Xuan Binh'in sergisini birlikte açtık.
Almanağı nerede bulabilirim?
İnternetten bakabilirsin ama genellikle bana yazı işleri ofisi aracılığıyla
soruyorlar. Yılda 3-4 kez çıktığı için aboneliğimiz yok. Lütfen web sitesine
bakın ve editörle iletişime geçin. Belirli bir profesyonel standardı korumaya
çalışıyoruz. Yayın kurulumuzda çok ünlü isimler var - aynı Valery
Voskoboynikov, 80 tarihi romanın yazarı, harika bir çocuk yazarı; New Yorklu
çocuk yazarı Arkady Mar, 20 yıldır orada "Rus Amerika" gazetesini yayınlıyor,
80'lerin ortalarında ayrılmadan önce "En İyi Çocuk Yazarı" ödülünü
aldı, "Malysh" dergisinde besteciler hakkında harika kitaplar
yayınladı. ". Igor Tsesarsky aynı zamanda Chicago'da bir yayınevinin de
başında bulunuyor. Elbette sanatçıları da anmak isterim. Bu Mikhail Shemyakin.
Kendisiyle uzun yıllardır çok iyi anlaşıyoruz. “Şemyakin Dünyası” adlı beş
almanak yayınladım. Klaverak'ta yaşarken onu Amerika'da birçok kez ziyaret
ettim. Birkaç yıl önce Paris'e uçtum; o, Paris yakınlarındaki bir kaleye
taşındı. Ve bu sayımızda onunla ilgili iki büyük makale var. Rusça
gazeteciliğimizin yıldızı, harika yazar ve filozof Heinrich Sapgir'in dul eşi
Kira Sapgir'in son projesi “Paris'in Kaldırımları” hakkında bir söyleşi. Ve
Alekseev'in yeğeni Elena Isaevna Fedotova, Shemyakin ile Alekseev hakkında
konuşuyor. Shemyakin 1970 yılında Paris'e taşındığında parlak Alekseev'i buldu,
onunla iletişim kurdu ve ruhsal açıdan yakın bir insandı. Bir karşılaştırma
yapalım: Şemyakin'in "Suç ve Ceza" konulu çalışmaları - bugün kanonik
kabul edilen resimler Dostoyevski Edebiyat Müzesi'nde (St. Petersburg'daki F.
M. Dostoyevski Edebiyat ve Anıt Müzesi - ed .) saklanmaktadır.
Onun yanında Alekseev'in "Yeraltından Notlar" çalışmaları var. Bir
zamanlar yabancıydılar. Bu uyum genç Akimov'u şok etti, genç Shemyakin'e
Alekseev'in eserlerinin fotoğraflarını gösterdi: "Bak Mikhail, Paris'te
nasıl bir insan var?" Daha sonra birbirlerini buldular ve arkadaş oldular.
Eserlerin fotoğrafları ve Şemyakin'in portresiyle bu konuda ilk kez bir hikayeyi
burada yayınlıyoruz.
Yani herkes okuyacak bir şeyler bulacaktır.
Çocuk edebiyatında elimizde ne var onu anlatmak istedim. Bu sayımızda çok
yetenekli bir kişiyi tanıtmamız çok güzel. Bu Felix Vasilievich Malyarenko.
Rusya Yazarlar Birliği'nin Saratov bölge şubesinin bir üyesi olan Saratov'da
yaşıyor. Ve komik, çok esprili çocuk şiirlerinin, çocuk alfabe kitaplarının
yazarıdır. 200 binin üzerinde tirajı, yüzün üzerinde kitabı var. Suvorov’un
çocukluğuna dair hikayelerini gerçekten çok seviyorum, harikalar, yeniden
basılmaları gerekiyor. Bu sayımızda onun Kharms veya Evgeniy Schwartz'la biraz
aynı çizgide olan komik peri masallarını sunuyoruz. Peri masalları her yaşta,
her zaman yönelmek isteyeceğiniz bir türdür. Ve Felix Vasilyevich artık bir
dizi yeni peri masalı yazdı...
Yani ebeveynler bile yazdı...
Evet. Bölümün adı “Çocukların sevinci için”.
Harika! İşte iki kitap daha. Belki kısaca onlardan bahsedebiliriz?
Nereden başlayacağız?
Yurt dışında çok sayıda Rus edebiyatı okudum. Birkaç kitabım var...
İzleyicilere göstereyim ( “Dönüş” kitabını gösterir ).
İlk kitabım 2000 yılında yayınlandı - Kassil'in öğrencisi olan çocuk yazarı
Yuri Druzhnikov hakkında “Parti Dışında”, daha sonra ünlü muhalifimiz olan
“İğnenin Ucundaki Melek” romanının yazarı olan Yuri Druzhnikov hakkında.
UNESCO'nun “İngilizceye çevrilen en iyi kitaplar” listesine dahil edildi.
Gazetecilerin hayatından çarpıcı bir roman. Yuri İlyiç Druzhnikov,
yurtdışındaki Ruslarla ilgili bir dizi kitabın ilki olan monografimin
kahramanıdır. Daha sonra Lydia Stepanovna Kudryavtseva ve ben, Andersen'in
illüstratörleri hakkında, yabancı olanlar da dahil olmak üzere üç kitap yazdık.
Ve işte hayatımın farklı yıllarında tanıştığım göçmen yazarların hikayeleri.
Yurt dışında çok şey öğrettim. Ve işte bir dahi olan Alexander Alexandrovich
Zinoviev ve Continent'in genel yayın yönetmeni Vladimir Emelyanovich Maksimov
ve tabii ki Mikhail Mihayloviç Shemyakin, daha önce üç almanaktan bahsetmiştim.
Bu da onlara zaman bağlamında arayışlarıyla, trajik kaderleriyle gösterilmeye
çalışılıyor. İçeride Shemyakin'in resimleri var. Bu kitap bir zamanlar Gençlik
Kütüphanesi tarafından basılmıştı.
Artık sondan bir önceki kitabım daha iyi biliniyor, internette "Rene
Guerre'nin Gümüş Çağı" adı veriliyor. Dünyanın en büyük kitap koleksiyonuna
sahip olan böyle bir koleksiyoncu, profesör Rene Guerra var - Rus göçmen
yazarların imzalı 80 bin kitap, el yazmaları, Rus göçmen sanatçıların beş bin
tablosu. Bir keresinde bunları Tretyakov Galerisi'nde sunmuştu. Kendisi zaten
koleksiyonu hakkında on harika kitap yazdı. Onu görmek için birkaç kez Nice ve
Paris'e uçtum. Bu devasa eşsiz koleksiyonu, çoğu René Yulianovich'in arkadaşı
olan kahramanlarını, Fransız bir aileden gelen tüccar kökenli bir adam olan
Guerra'nın Rus tarzında çağrıldığı gibi, en azından biraz tarif etme
yeteneğimin en iyisini yapmaya çalıştım. bunun hiçbir Rus kökü yoktur. Şimdi,
80'li yılların ortalarından beri ortak yazar olarak birlikte çalıştığımız, çok
yakın bir insan olan sevgili arkadaşım Lydia Stepanovna Kudryavtseva ile
Alekseev hakkında bir kitap hazırlıyoruz. Andersen'in illüstratörleriyle ilgili
kitaplarımız da çok ünlü. Farklı yayıncılar tarafından yayınlanan üç tane var.
Rusya'daki Andersen illüstratörlerinin devasa ansiklopedileri. Biz kırk tane
olduğunu sanıyorduk ama iki yüzden fazla bulduk.
Ve bir kez daha çok yönlülüğünüze, azminize ve sıkı çalışmanıza hayran
kalmaya hazırım. Gelelim son kitabımız “Rimma Kazakova'nın Eserleri ve
Günleri…”
Rimma Fedorovna Kazakova ile çok arkadaştık. Ve iki kitabı benim önsözümle
çıktı - "Geri çekilme" ve "Zamanı", son küçük kitap,
intihar notu. Rimma Fyodorovna her zaman onun hakkında bir kitap yazacağımı
hayal ederdi. Anma gecelerinden birinde onun en yakın arkadaşıyla tanıştık.
Artık pek çok kişi onunla arkadaş olduklarını söylüyor ama... her şey çok daha
karmaşık. Taisiya Andreevna Vecherina, aslında Rimma'nın mezun olduğu Leningrad
Üniversitesi Tarih Fakültesi'nin ilk yılından itibaren onunla arkadaştı, en
yakın arkadaşlardı. 90'dan fazla mektubu, Rimma'nın arşivlerini sakladı ve
Rimma tüm hayatı boyunca ona itiraf etti, hatta Taisiya Andreevna'nın uzun süre
yaşadığı Yakutia'daki Mirny'ye uçtu. Ve anma gecesinde şunları söyledi:
"Rimma'nın ne hayal ettiğini biliyorum... Belki konsantre olabiliriz,
biraz zaman ayırabiliriz?" Ve son birkaç yıldır bu kitap üzerinde
çalışıyoruz. Bulgaristan'da küçük bir baskı halinde yayınlandı. Basın
Komitemizin desteğinden dolayı çok mutluyuz. Ve şimdi birkaç hafta içinde Rusça
baskısı yayınlanacak, geliştirilecek ve genişletilecek. Rimma'yı çok seven ve
tercüme eden Bulgar şairleri, ek bilgiler topladı ve fotoğraflar buldu. Ve
umarım... Çünkü bu haksızlıktır - çok dostane bir beşli halinde yürüdüler,
Yevtuşenko ve Bella Akhmadulina hakkında, Bulat Shalvovich hakkında, Robert
İvanoviç hakkında pek çok monografi var. Rimma Fedorovna birçok yönden onlardan
aşağı değildi, çok güçlü, ilginç bir insandı, pek çok iyilik yapmış, el yazısı
ve dramatik hayatıyla hayatı boyunca yaklaşık 20 kitap yazmıştı. Bu konuda
yazmaya ve çalışmalarını analiz etmeye çalıştık. Bu edebi boşluğun ilk
yaklaşıma kadar kapatılacağını umuyorum. Genç edebiyatçıların gelip bu parlak,
yetenekli, çok güçlü insana dair kendi vizyonlarını, kendi yorumlarını
oluşturacaklarını umuyoruz.
Çalışmanız için çok teşekkür ederim. İnsan ancak böyle bir enerjiyi
kıskanabilir. Bugün hepimizin çok şanslı olduğunu düşünüyorum, zamanımızın bu
kadar seçkin, iyilik getiren biriyle iletişim kurabildik.
Bu kültürel yöneticilik bilinçli bir duruş değil mi? Sonuçta, bunu çok uzun
zamandır ve çok etkili bir şekilde yapıyorsunuz. Belki de bunu bir fikir olarak
taşımanız gerekiyor?
Birçok insanın bunu yaptığını düşünüyorum. Artık ayda iki kez perşembe günleri
saat yedide çok sevdiğim Bulgakov Evi'nde Bulgakov Oturma Odası'nı ağırlıyorum,
çağdaş yazarlarla toplantılar yapıyoruz. Çarşamba günleri Andrei Korovin çok
ilginç salonunu saat sekizde işletiyor. Ancak aynı zamanda istatistiklerin
gösterdiği gibi Moskova'da yaklaşık yüz toplantı yapılıyor. Müzelerde ve
kütüphanelerde harika edebiyat toplantıları yapılıyor. Bu da bu tür insanların
(kültür tüccarları) giderek daha fazla ortaya çıktığını gösteriyor. Onuncu
sınıfta bir tür toplantı yaptığımızda bir çocuğun yanıma gelip şöyle dediğini
hatırlıyorum: “Bugün “Pilot Zhao” dayız (Moskova kulübü “Çinli pilot Zhao Da”
- ed..) Bir toplantı yapıyoruz: Onuncu sınıf şairleri okuyor. Belki
bize gelirsin? Giriş sadece 300 ruble” ( gülüyor ). Oturma
odalarımda her şey bedava. Ancak toplantılara farklı kuşaklardan ve yaşlardan
farklı çocukların liderlik etmesi yine de güzel. Her birinin, kültürümüzün
edebiyat merkezliliğini elinden geldiğince korumaya çalıştığından eminim. Bu
benim için en önemli şey.
Şüphesiz. Şu anda Stikhi.ru portalına bağlı
Litklub.T V internet televizyonunda olduğumuz gerçeğinden
bahsetmiyorum bile . Kullanıcı sayısının da giderek bir milyona yaklaştığı
zaten biliniyor. Bir şey için yazan, okuyan ve çabalayan kesinlikle muazzam
sayıda insan. Şu anda Edebiyat Salonumuzu izliyorlar. Bugünkü sohbet için çok
teşekkür ederim.
Herşey gönlünce olsun. Size iyi kitaplar. Ve iyi şarkı sözleri.
Elena Albul
