Kaleci iyi yer tutarsa
M.
Hakkı Yazıcı
Konumuz milli takımımızın kalecisi Mert Günok’un Avusturya
maçının son saniyelerinde yaptığı, herkese “vay be, helal olsun!” dedirten kurtarışı.
Kaleci iyi yer tutarsa top kucağına düşer.
Ne demek şimdi bu?
Yani, doğru zamanda, doğru yerde olmak mı?
Bir forvet oyuncusu için de doğru değil mi, bu?
Mesela Galatasaraylı Tanju için hep söylenir. Top Tanju’nun
önüne düşerdi, gol olması için onun sadece ayağının ucuyla topa dürtmesi
yeterliydi falan diye.-Değil tabii…
Şans mı, yoksa oyunu iyi okuma becerisi mi?
Ne zaman, nerede olacağını bilmek…
Kuşkusuz bu da değerli bir şey, ama umulanın dışında bir
şey yapabilmek, bir mucizeye imza atmak çok daha değerli.
Yani iyi yer tutmak tamam da, bence imkansızı başarabilmek
daha önemli.
Fizik kurallarıyla dalga geçmek.
Kurtarılamaz olan topları çıkarmak.
Koşullara kafa tutmak.
Gerçekçi olup, imkânsızı istemek.
Kahramanlar da zaten bunu yapabilenler arasından çıkıyor.
***
Hayatta da böyle değil mi, zaten?
Tam yeknesak bir hayatın rutini içine girmişken bazen risk
alıyorsun, bir başka maceraya girmeye cesaret edebiliyorsun.
Kaderini değiştirmek istiyorsun.
Sonrası?
Sonrası biraz sana ve koşullara, biraz da şansa bağlı.
İşin veya maçın sonunda yenmek de var, yenilmek de…
Moskova’dayım. Yaz aylarında dünyanın en güzel
şehirlerinden biri burası.
Bense hala hep İstanbul’umun anıları ve hayalleriyle
yaşıyorum.
Senelerdir hiç hesapta yokken geldiğim, ne zaman döneceğim
de belli olmayan bir hayat dilimindeyim.
Düşünüp, anlamaya çalışıyorum. Hangi kategoriye giriyor
benim yaşadıklarım?
Köşelerden çıkardığım toplar da oldu, ama hiç topu
kucağımda bulduğum olmadı. İyi yer tutamamışım mı demek lazım?
Yani kafam biraz karışık…
Vladimir İvanoviç’le bunu fazla konuşmak istemiyorum. “Yine
mızmızlanıyorsun!” diyecek diye korkuyorum.
Neyse…
***
Mert Günok’un, o, artık şimdiden efsanelere karışan
muhteşem kurtarışı olmasa bunlar aklıma gelir miydi?
Gelmezdi sanırım.
EURO 2024 son 16 turunda Türkiye`ye 2-1 mağlup olarak
elenen Avusturya`nın teknik direktörü Ralf Rangnick, büyük bir hayal kırıklığı
yaşadıklarını belirterek, "Türkiye`nin Gordon Banks`ini geçemedik,"
demiş.
Doğru, o kurtarış, İngiltere kalecisi Gordon Banks’in 1970
Dünya Kupası maçında Pele’ye “Dur!” dediği o müthiş enstantenenin neredeyse
kopyası idi.
Yorumcular, futbol tarihçileri, Gordon Banks’in kurtarışına
20. Yüzyılın en büyük kurtarışı diyorlar, Mert Günok’un kurtarışı için de 21.
Yüzyılın en büyük kurtarışı diyeceklerdir belki.
Gordon Banks, Uluslararası Futbol Tarihi ve İstatistikleri
Federasyonu’nun araştırma ve kayıtlarına göre, Lev Yaşin’den sonra 20. Yüzyılda
dünyanın en büyük 2. kalecisi.
Evet, benim çocukluğumun kahramanı, Nazım’ın komşusu Lev
Yaşin’den sonra.
***
Vladimir İvanoviç’le “Bak, hava ne güzel, hadi!”
gezmelerimizden birindeydik.
Birlikte yürümeye başladık. 2. Pesçanaya Sokağı’na kadar
gittik. Efsane Rus kalecisi Lev Yaşin’in evinin önünde durup, onu andık.
Yolun karşısında, tam da Yaşin’in yaşadığı apartmanın
çaprazında Nazım Hikmet’in evi var.
Bir banka oturduk.
Mutad ziyaret mekanımızda, Nazım’ın evinin önündeki parktaydık
yine.
Ben bu mekanda oturmayı çok seviyorum. Huzur buluyorum.
Parkta oturduğumuz bankın bir tarafından Nazım’ın evini,
diğer tarafından şimdiki neslin babalarının, dedelerinin efsanesi Lev Yaşin’in
evini görüyorduk.
***
Lev İvanoviç Yaşin (Лев Ивaнович Я́шин), Türkiye'de belli
bir yaşın üstündeki bütün futbolseverlerin tanıdığı, sevdiği Sovyetler Birliği
Millî Futbol Takımı'nın efsane kalecisiydi.
Çok atletik bir vücuda ve müthiş reflekslere sahip olduğu
için çok güzel kurtarışlar yapardı. Onun koruduğu kaleler de kale gibiydi yani…
Lev Yaşin,1950'lerde dünyadaki kalecilik anlayışını değiştirmişti.
O güne kadar kale çizgisini terk etmeyen, ceza alanı dışına pek çıkmayan bir
kaleci tipi yaygındı. Ancak, Yaşin, bu anlayışı değiştirdi. Ceza alanına atılan
topları tutmak için kalesini terk etmekten çekinmiyordu. Ayrıca çok iyi yer
tutuyordu.
Başarılı file bekçisi, kariyerine Dinamo Moskova kulübünde
başladı ve 1949 ile 1971 yılları arasında bu kulüpte top koşturdu.
Yaşin, kariyerinde 150’den fazla penaltı kurtarmış - ki bu
sayı, Dünya tarihinde bir rekormuş.
Vladimir İvanoviç, “Onu penaltı kurtarırken izlemek
Gagarin’i uzayda izlemek kadar heyecanlıydı,” diyor.
Ben de Moskova’ya geldiğim ilk yıllarda bir Rus takımı
tutmam gerektiğini düşünmüştüm.
Moskova’da olduğuma göre tutacağım takım bir Rus takımı
olmalıydı.
Dinamo Moskova, CSKA, Lokomotiv Moskova…
Bizim ev Dinamo Stadyumu’na da CSKA Stadyumu’na da yürüme
mesafesinde. İkisinden biri olabilirdi mesela. Ancak Yaşin’den dolayı tutacağım
takımın Dinamo Moskova olması daha makuldü, ama ne yazık ki Dinamo o eski
efsanevi dönemlerindeki başarısından uzun yıllardır uzaktaydı.
O yüzden de o iş öyle kaldı.
***
“Nazım’la, Yaşin komşuymuşlar, ama acaba birbirlerini
tanır, komşuluk yaparlar mıydı?” diye soruyorum.
Vladimir İvanoviç, “Olabilir,” diye cevap veriyor.
“Nazım’ın karısı Vera, Yaşin’le eşine Türk kahvesi bile yapmıştır belki de.”
Meğer Nazım’ın karısı Vera da tutkulu bir Dinamo Moskova
taraftarıymış.
Müjdat Gezen, Nazım’ın sevgili vatanı dışındaki yaşamının
son on üç yılında onun can dostu olan Ekber Babayev’den bizzat dinlediği anıyı birkaç
kez anlatmıştı.
Nazım Hikmet, Vera’ya aşık olduğunda o, eski kocasından
henüz ayrılmamıştı.
Sonra boşanıyor ve evleniyorlar.
Vera’nın Nazım’dan bir ricası oluyor.
Cumartesi, pazar günleri Dinamo Moskova’nın maçları oluyor
ya, haftada bir gün kendisi gibi koyu Dinamo Moskova taraftarı olan eski
kocasıyla birlikte maç izlemeye gitmesine izin vermesini istiyor.
Nazım, düşünüyor, medeni bir insan olarak izin veriyor; ama
bir yandan da kıskançlık içini kemiriyor.
Bir gün Nazım’la Ekber Babayev evde birlikte çalışıyorlar.
Vera evde yok. Yalnızlar.
Kağıtların, kitapların yayıldığı masanın bir köşesinde
Nazım, öbür köşesindeyse Ekber Babayev oturuyor. Hummalı bir çalışma içindeler.
Nazım, önündeki daktiloda yazdıklarını Ekber Babayev’e
uzatıyor. O da Rusçaya çeviriyor.
Ancak Nazım’ın bir gözü de karşısındaki televizyon
ekranında.
Televizyon Dinamo Moskova maçını naklen veriyor.
Bir, iki,.. Ekber Babayev, sonunda dayanamayıp soruyor:
“Yahu, sen, futboldan anlamazsın, sevmezsin de; ne diye ikide
bir televizyondaki maça bakıyorsun?”
“Yahu, Vera, eski kocasıyla maçı seyretmeye gitti.”
“Eee?”
Nazım, “Kamera arada tribünlerdeki seyircileri gösteriyor. Belki
onları da gösterir, kocası es kaza Vera’nın elini tutuyor mu diye bakıyorum,”
diyor.
Bu anı beni her hatırladığımda güldürür, ama Nazım’a olan
sevgimi biraz daha arttırır.
Sanatını da, insan hallerini de daha çok içimde hissederim.
En güzel memleket, vatan hasreti şiirlerini yazan Nazım,
aynı zamanda en güzel aşk şiirlerini de yazmış.
Ve o, her haliyle bir insan.
Tutkulu, büyük bir insan.
***
Yine yürüyerek bizim avluya döndük.
Akşamı etmiştik.
Konuşmaktan yorulmuş muyduk ne?
Suskunduk.
Yine lafın belini kırmıştık.
Şu günlerde sadece Türkiye’de değil, pek çok ülkede
gündemin üst sıralarında olan futbolla başlayıp, Nazım’la bitirmiştik.
Konunun birinden başlayıp, ilgisiz bir başkasıyla biten; dağdan,
tepeden, ilgili ilgisiz her şeyden…
“Biz ne konuştuk?” dedim.
Avlumuzun daldan dala atlayarak dolaşan sincaplarından
birini gösterdi.
“İşte şunun gibi yaptık,” dedi, gülerek, “Ha, unutmadan
söyleyeyim; sizin çocukları çok beğendim. Yetenekli futbolculardan çok genç bir
takım kurmuşsunuz, bu defa olmadı, ama ileride bu genç çocuklar büyük
başarılara imza atacaklar,” dedi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder