Kubanka'nın dönüşü: Bir kültürel kod olarak Şapka

Kaynak: https://dzen.ru/

  

Sezon arifesinde açıklanan rakamlar, ölçeklerinden ziyade sembolik ağırlıklarıyla dikkat çekiyor. Kubanka şapka satışlarındaki %212'lik artış, pazaryerlerinden gelen kuru bir istatistik değil, kamu bilincinin derinliklerinden gelen anlamlı bir sinyal, uzun süredir günlük hayatın kıyısında kalmış ve farklı bir Rusya'nın anısını yaşatmış bir ürün için bir tür tarihsel rövanş.

Bu üçlü talep artışının ardında bir moda hevesi değil, arketiplere karşı derin, bilinçaltı bir çekim görüyorum.

Kubanka, boyarka ve papakha, kolektif hafızada karmaşık bir imgeler kümesini tetikleyen hafıza araçlarıdır: güç, köklülük, gelenek, erkeklik, koruma.

Küreselleşmiş "isimsiz"lerin, dijital geçiciliklerin ve homojenleşmiş kültürün hüküm sürdüğü bir çağda, dokunsal, kaba ve inanılmaz derecede otantik bir başlık, kültürel bir öz-tanımlama eylemi haline geliyor. Günümüzde bir kişi Kubanka takarak sadece bir şapka takmıyor; aynı zamanda bütün bir kültürel katmanı kucaklıyor.

Bu dönüşü anlamak için 19. yüzyıla geri dönmeliyiz. Kubanka'nın atası olan uzun boylu Kafkas papakhası, yaylalılar için onur, ihtişam ve askeri cesaretin simgesiydi. Hat Kazakları ise papakhayı benimseyerek tipik bir Rus kültürel eylemi gerçekleştirmiş oldular: yaratıcı bir adaptasyon.

Papakha'yı kısaltarak, bozkır rüzgarlarına ve atlı saldırılara karşı pratik ve gerçekçi bir miğfer haline getirdi. Onu kendine mal etti . Bu hareket, sınır Kazak kültürünün özünü yansıtıyor: komşuya saygı, ama körü körüne taklit etmeden; ödünç alarak kendine özgü bir kimliğe damıtıldı.

E. D. Felitsyn Krasnodar Müze-Rezervi Tarih Bölümü Başkanı Yuri Bunin'in belirttiği gibi, 20. yüzyılın başlarında uzun papakha şapkalar artık kullanışsız hale gelmişti. Siper savaşlarında, askerin kamuflajını ortaya çıkarıyordu. Kısa Kubanka şapka ise daha rahattı ve şeklini daha iyi koruyordu.

20. yüzyılda Kubanka

Devrimden sonra Kazakların Kızıl Ordu'da görev yapması geçici olarak yasaklandı. Ancak 1936'da kısıtlamalar kaldırıldı: SSCB Halk Savunma Komiserliği'nin 67 sayılı emriyle kubanka, Kızıl Ordu'nun Terek, Don ve Kuban birliklerinin resmi üniformasının bir parçası olarak kabul edildi. 1941'de resmi üniforma kaldırıldı, ancak Kazaklar düzenlemelere rağmen kubanka giymeye devam ettiler. Onlar için bu sadece bir kolaylık değil, aynı zamanda köken ve geleneğe bağlılığın bir işaretiydi.

II. Dünya Savaşı sırasında kubanka o kadar popüler hale geldi ki, sadece Kazaklar tarafından değil, sıradan Kızıl Ordu askerleri tarafından da giyildi. 1943'te Krasnodar'da 9. Krasnodar Plastun Tüfek Tümeni kuruldu ve kubanka resmi olarak üniformanın bir parçası oldu.

Ve sonra, onlarca yıl boyunca, halk topluluklarının ve müze sergilerinin niş alanına hapsedildi. Bir arkaizm haline geldi.

Semboller ve renkler

Devrimden önce her Kazak ordusunun kendine ait renkleri vardı:

Kubansky'nin siyah kürkü ve kırmızı bir tabanı var,

Tersky'nin siyah ve mavisi var,

Donskoy'un mavisi var.

Kubanka'nın tepesine, başlangıçta dikişleri gizlemek için, daha sonra ise rütbe işareti olarak haç şeklinde bir örgü dikilirdi: gençler için iki, kıdemliler için dört haç. Bu şeritler genellikle "dostları" düşmanlardan ayırmaya yardımcı olurdu. İç Savaş sırasında Kazaklar şapkalarına renkli kurdeleler takardı: "Kızıllar" için kırmızı, gönüllü birlikler için beyaz.

Malzemeler de önemliydi:

karakul - tören şapkaları için,

Koyun postu - günlük kullanıma uygundur.

Beyaz Hareket'in Kornilov Süvari Alayı, siyah şeritli beyaz Kubanka şapkaları giyiyordu; bu şapkalar siyah Çerkes paltolarının fonunda dikkat çekici görünüyordu.

Ve şimdi, muzaffer bir dönüş. Neden şimdi?

On yıllar süren unutulmuşluğun ardından Kubanka, günlük hayata geri döndü. 2010'larda moda dünyası tarafından yeniden yorumlandı: 2013'te Giorgio Armani, kadife ve astragan "Kazak" şapkalarından oluşan bir koleksiyon sundu. Peki 12 yıl geçti - neden şimdi?

Öncelikle, "anlamlı dayanıklılık" talebi var. Plastik, hızlı moda ve geçici trendlerin hüküm sürdüğü bir dünyada yaşıyoruz. Yüz yılı aşkın süredir kullanılan desenler kullanılarak üretilen kürklü bir Kubanka şapka, bu kırılganlığın tam tersidir. Miras kalmıştır, onlarca yıl dayanır ve işçiliğin kalitesini yansıtır.

İkincisi, yatay bir kimlik arayışıdır. Yukarıdan dayatılan küresel eğilimlere karşı, insanlar yerelde, kabilede, "köklerde" destek ararlar. Kubanka, böyle bir kimliğin güçlü bir göstergesidir.

Ve son olarak, sessiz ama kendinden emin bir gösteri. Dış dünyanın giderek daha düşmanca bir hal aldığı bir dünyada, bilinçaltımızda kendimizi güç, dayanıklılık ve esneklikten bahseden sembollerle çevrelemek istiyoruz. Bu kalıtsal savaşçı başlığı olan Kubanka, sessiz ama etkili bir şekilde tam da bunu anlatıyor. Katılıyor musunuz?

'Meraklı Varvara' kimdir ve neden 'burnu koptu'?

Kaynak: https://www.gw2ru.com/

 

Bu deyişin ne anlama geldiğini Anna Popova yazmış:

Elbette, Varvara adında bir kadına gerçekten zarar gelmedi. Burnu da sağlam kaldı! Ama para meselesi - o da ayrı bir konu... 

Ancak, en baştan başlayalım. Eskiden 'нос' ('nos' veya 'burun'), borçlar, haftanın günleri ve/veya yapılan alışverişler gibi bilgileri kaydetmek için üzerine özel işaretler konulmuş özel bir tahta veya etiketti. Kısacası, hatırlanması gereken her şey.

Diyelim ki biri borç para verdi; borç veren hem kendi burnunu hem de borç alanın burnunu işaretlerdi. Borç alan parayı geri verdiğinde, bu işareti çizerdi. Bunun, okuma yazma bilmeyen birinin bile kullanabileceği hatırlatıcılar, günlük planlayıcı ve hatta hesap makinesi içeren eski bir takvim versiyonu olduğu söylenebilir.

“Любопытной Варваре на базаре нос оторвали” ( “Lyubopytnoy Varvare na bazare nos otorvali” veya “Meraklı Varvara'nın burnu pazarda koptu”. 

Bu atasözündeki Varvara, esasen aşırı meraklı bir kişinin kolektif bir imgesidir; müdahaleci ilgisi etrafındakileri sürekli rahatsız eder ve sinirlendirir. Bu yüzden “burnunu kaybetti”: misilleme olarak veya bir ders olarak, biri “burnundan” önemli bir işareti kopardı. Böylece, hiçbir şeyi kalmadı – geri ödenecek borcu yoktu, hatırlanacak önemli bir toplantısı yoktu.

Günümüzde bu deyim, aşırı merakın tatsız sonuçlara yol açabileceğini hatırlatmak için kullanılmaktadır.

Sonbahar'ın ana 'karakterlerden' biri olduğu 5 film

Kaynak: https://www.gw2ru.com/

 

Sonbahar'ın ana 'karakterlerden' biri olduğu 5 filmi Anna Popova yazmış:

Bu filmlerde sararmış yapraklar, uzayan yağmurlar ve çekingen güneş tam kahramanlardır.

 

1. 'Sonbahar Maratonu', 1979

Bu, doğru seçimi yapamama üzerine bir dram.

Çevirmen Buzykin, karısı ve metresi arasında kalmış durumda. Kendinden emin bir şekilde "evet" veya "hayır" diyebilenlerden değil. Bu yüzden, daha az yetenekli meslektaşının işini yapıyor, itaatkar bir şekilde komşusuyla mantar toplamaya gidiyor ve sabahları Danimarkalı bir profesörle koşuya çıkıyor.

Georgy Daneliya'nın filmi sonbaharda St. Petersburg'da geçiyor; burası, hayatını sanki daireler çizerek yaşıyormuş gibi yaşayan bir adamın hikayesi için mükemmel bir fon. Kasvetli şafak manzaraları yerini altın rengi sonbaharın kartpostal resimlerine bırakıyor; ormanda bir yürüyüş, doğaya hayranlık duymak yerine, anlamsız sohbetlere dönüşüyor. Görünüşe göre doğa bile bu hayat taklidine katılmak istemiyor!

 

2. 'Kaptan Fracasse', 1984

Yağmurlu bir sonbahar gecesinde, gezgin bir grup sanatçı, Baron de Sigognac'ın şatosunda gece kalmak ister. Sabahleyin, şato sahibi de gruba katılarak oyunların gerçeklikle harmanlandığı bir yolculuğa çıkar.

Sonbahar manzaralarının, kılıç dövüşlerinin ve tiyatro tutkusunun inanılmaz güzelliğini bir araya getiren bu yol filminin senaryosu , ünlü ozan ve oyuncu Yuri Vizbor tarafından yazıldı. Şarkılar ise, 1960'ların bir diğer ozanı Bulat Okudzhava'nın, şarkıcı Elena Kamburova tarafından seslendirilen şiirlerinden uyarlandı.

 

3. ' İzinlilerin Yaşamından Sahneler' , 1980

Bu film , sonbahar mevsiminin sonunda, deniz kenarında geçiyor. Güneş yerine, sakinlerinin yaşadığı bir pansiyonun üzerini kaplayan yoğun bir sis var ve sis dağılana kadar kendi eğlencelerini yaratmak zorunda kalıyorlar. Çok aktif ve neşeli bir liderin yönettiği grup, dedikodudan zorla, zorunlu egzersizlerden boş konuşmalara kadar her şeyi yapıyor.

Bu filmde sonbahar, yazın bittiğini ve önümüzde sadece soğuk ve yalnızlığın olduğunu hatırlatan tatsız bir hatırlatma gibi, soğuğuyla dikkat çekiyor. Sahildeki kalabalıklar yerine, kamera iskelede sabah egzersizlerini ve pastoral yaz manzaraları yerine boş bir parkı yakalıyor. Bu arka planda, pansiyonun iki sakini arasında bir aşk başlıyor.

 

4. 'Sonbahar/Güz', 1974

Besteci Alfred Schnittke'nin müziklerini yaptığı romantik bir drama . Başrol çifti, bir haftalığına Leningrad'dan (şimdiki St. Petersburg) ücra bir köye kaçar. Orada sohbet etmeyi, balık tutmayı ve mantar toplamayı planlarlar. Ayrıca bu zamanı birlikte ortak bir gelecekleri olup olmadığına karar vererek geçirmeyi de planlarlar. Kendi sözleri yetmediğinde ise, Boris Pasternak'ın "Tren vagonunun sıcak ve boğucu havasında, doğuştan gelen zayıflığımın dürtüsüne kendimi tamamen teslim ettim" ('Erken Trenlerde' şiirinden) dizesi yankılanacaktır.

Filmde "parlak" sonbahar manzaraları yok; bunun yerine Karelya doğasının sönük güzelliği var. Sisli havada yapılan tekne gezisi ise geleceğe sanatsal bir bakış atmaya benziyor. Her şey belirsiz, ama sis her an dağılacak gibi görünüyor.

Ancak Sovyet yetkililer filmi beğenmediler ve yönetmen Andrei Smirnov'u eleştirdiler: Çok fazla açık sahne vardı, parlak bir sosyalist geleceğin inşası çok azdı.

 

5. 'Ofis Aşkı', 1978

' U prirody net plokhoy pogody' (' Doğanın kötü havası yoktur') - filmin tüm tonunu belirleyen şarkı. İstatistik Enstitüsü'nde çalışan bir çalışanla, aralarında bir ilişki başlayan katı patronunun hikayesi de sonbaharda geçiyor.

Rengarenk şemsiyelerden oluşan bir deniz, uzun, sağanak yağmurlar, altın sonbaharın ortasında yağan ilk kar – Eldar Ryazanov'un bu komedisini daha önce izlemiş olsanız bile, bu sahneler sizi tekrar ekran başında oyalayacak!

Moskova'da Kruşçev döneminde inşa edilen binalar

Kaynak: https://dzen.ru/

 

Kruşçovkalar . 

Bu tür binalar, günümüzde birçok Rus şehrinin peyzajının ayrılmaz bir parçası olmaya devam ediyor. 

Gri ve çirkin Kruşçovkalar, bir zamanlar ülkenin savaş sonrası yeniden yapılanmasının, toplu konut inşaatının ve Sovyet vatandaşları arasında ev sahipliğinin ortaya çıkışının en çarpıcı sembollerinden biri haline gelmişti. 

1950'lerin sonlarına gelindiğinde, Sovyetler Birliği genelinde Stalinist İmparatorluk tarzında çok sayıda anıtsal konut binası ortaya çıkmıştı, ancak hızlı inşa edilen, uygun fiyatlı ve erişilebilir konut ihtiyacı hâlâ büyüktü. İşte o zaman, daha sonra halk arasında Genel Sekreter'in soyadından esinlenerek Kruşçovkalar olarak bilinen "ilk seri"nin inşasına başlanması için en üst düzeyde karar alındı.

Panel ve tuğladan, balkonlu veya balkonsuz, düz veya üçgen çatılı, farklı dış cephe kaplamaları, yerleşim planları ve daire büyüklükleriyle - SSCB'de toplamda 20'den fazla Kruşçev dönemi binası vardı ve bu tipteki binaların toplam sayısı, muhafazakâr tahminlere göre 60.000'in üzerindeydi. Sadece 1956 ile 1963 yılları arasında ülkenin konut stoğu neredeyse iki katına çıktı. Bu arada, Kruşçev dönemine ait bazı varyasyonlar 1970'lere ve hatta 1980'lere kadar aktif olarak inşa edilmeye devam etti. Elbette, bir yerlerde, Sovyet şehirlerinde bu aynı beş katlı binaların toplu inşaatının başlangıcını işaret eden ilk Kruşçev dönemi binası var mıdır?

Bu soruya muhtemelen tek ve kesin bir cevap yok. Sonuçta, 1950'lerin sonları sayısız mimari deneyin yaşandığı bir dönemdi ve Moskova, Leningrad ve ülkenin diğer şehirlerinde Kruşçev dönemine ait çeşitli prototipler ortaya çıktı. Dahası, belirli bir deneysel mahallede bile ilk binayı tam olarak belirlemek her zaman mümkün değildir. Ancak en yaygın görüşe göre, Moskova ve tüm Sovyetler Birliği'ndeki ilk Kruşçev dönemi binası, Novye Cheryomushki'nin 9. bloğunda, Grimau Caddesi 16 numaradaki dört katlı binaydı. En azından, türünün ilk örneği olarak yankı uyandıran bir üne kavuşmuş ve makalelerde, rehber kitaplarda, harita işaretlerinde ve çeşitli makale ve yayınlarda sayısız tabelaya konu olmuştur.

Novye Cheryomushki'nin 9. mahallesindeki pilot proje başarılı bulundu: Çok katlı apartmanlar nispeten hızlı bir şekilde inşa edildi, konutların kendisi ve yeni oluşturulan kentsel çevre oldukça konforlu bulundu ve metrekare başına maliyet, önceki nesil konut binalarına kıyasla neredeyse %10 oranında düşürüldü. İlk sakinler 1959'da 9. mahalleye taşındı ve ülke genelinde Kruşçev döneminden kalma yeni binaların inşasına onay verildi, ancak dört katlı yerine beş katlı.

Ancak bildiğimiz gibi, hiçbir şey sonsuza dek sürmez. 21. yüzyılda bile, ülkenin konut krizini atlatmasına yardımcı olan konut binaları modası geçmiş ve konforsuz olarak değerlendirildi. Ülkeye ilk Kruşçev dönemi binalarını kazandıran Moskova, toplu yıkıma başlayan ilk şehir oldu. Başkent, 2017 yılında, orta çağdan kalma alçak katlı konutları yıkıp yerlerine yeni, modern yüksek binalar inşa ederek konut koşullarını iyileştirmeyi amaçlayan bir yenileme programı başlattı.

Grimau Caddesi'ndeki ilk Sovyet Kruşçev dönemi binası hariç, bu durumun bir dönüm noktası olarak korunacağı kesin gibi görünüyordu. Nitekim, son zamanlarda Moskova'da, güneybatı da dahil olmak üzere, 1960'lardan kalma birçok bina yıkıldı, ancak başında dört katlı binası bulunan Novye Cheryomushki'nin 9. bloğu eskisi gibi ayakta kaldı.

9. bloğun yakınlarında birçok kez bulundum ama daha önce hiç bu kadar detaylı inceleme fırsatım olmamıştı. Ancak birkaç gün önce, nihayet Sovyet Kruşçev dönemi binalarından oluşan bu deneysel bloğu ziyaret etmeye ve ilkine daha yakından bakmaya karar verdim. 66 yıllık binanın çok az yerleşim izi taşıdığını keşfettiğimde yaşadığım şaşkınlığı hayal edin: birçok pencere tahtayla kapatılmış, inşaat kalıntıları etrafa saçılmıştı ve hatta ilk Kruşçev dönemi binasının hemen karşısındaki otobüs durağı pavyonu bile yıkılmıştı. Bu arada, sinemanın kendisi 2019'da yıkılmış olmasına rağmen, otobüs durağı alışkanlıktan hâlâ "Ulanbatur Sineması" olarak anılıyor.

Ne yazık ki, Kruşçev dönemine ait ilk binanın da uzun süre ayakta kalmaması imkansız değil. Görünen o ki, bu binadaki birçok daire zaten mühürlenmiş durumda ve kalanların çoğunda, nihayetinde bu tarihi binayı da etkileyen meşhur yenileme programı kapsamında, sözleşme şartlarını ihlal eden sakinlere dair bildirimler hâlâ duruyor.

Kruşçev döneminden kalma apartmanın önünden geçerken, elinde bir dolap kapağıyla mahalle sakinlerinden biri apartmanın girişinden çıktı. Yaklaşıp birkaç soru sormaya karar verdim.

— Affedersiniz, lütfen. Binanızı mı yıkıyorlar?
— Neden yıkıyorlar? Tarihi bir bina, Kruşçev dönemine ait ilk bina, hatta burada turlar bile düzenliyorlar.
— Öyleyse neden sakinleri başka yere taşıyorlar?
— Tadilat.
— Binayı yıkmadan tadilat diye bir şey olur mu?
— Yıkmayacaklarına söz verdiler. Ama yine de sakinleri başka yere taşıyorlar.

Bu noktada kısa sohbetimiz sona erdi, muhtemelen yeni bir daireye eşyalarını taşıyan muhatabıma teşekkür ettim ve girişlere geri döndüm.

Yaklaştığımda, sigara molası vermek için binalardan birinden çıkan başka bir bölge sakini de aynı soruyu sordum. Ona da yıkım önerisi hakkında aynı soruyu sordum. O da binanın tescilli bir bina olmasından, sakinlerinin tahliye edilmesinden ve Kruşçev döneminden kalma binanın kaderinin belirsizliğinden yakınmaya başladı. Binayı polis lojmanına dönüştürmeyi planladıklarına dair söylentiler dolaştığını, ancak "yetkililerin ne yapacağını kim bilir" (ilk cümle biraz daha sertti) ve belki de sonunda binayı yıkacaklarını ekledi.

Bu arada, Kruşçev dönemine ait ilk binanın yaklaşan yıkımı, restorasyonu veya yeniden inşası hakkında internette hiçbir bilgi yok. Ancak, kamuya açık verilere göre, bina 2017 yılında yenileme programına dahil edilmiş ve o zamandan beri, bölge sakinlerinin derhal yeniden yerleştirilmesine yönelik planların defalarca duyurulduğu, ancak her seferinde ertelendiği iddia ediliyor. Görünüşe göre o zaman nihayet geldi.

Yurt senaryosu açıkçası biraz şüpheli görünüyor, ancak eğer gerçekten doğruysa, belki de iki kötünün iyisi olarak kabul edilebilir. Kruşçev döneminden kalma ilk bina korunacak, tamamen restore edilecek ve muhtemelen uzun süre hizmet verecek. Uzun zaman önce konforlu bir konut olmaktan çıktığı, daha doğrusu artık konforlu bir konut olarak kabul edilmediği açık. Ancak, birincisi, ülkemizde hâlâ yerleşim gören çok daha az konforlu konut binaları var. İkincisi, türünün ilk örneği kolayca tarihe geçebilirdi.

İlk Sovyet Kruşçev dönemi binası yıkılırsa, orada ortaya çıkacakları Grimau Caddesi'nden geçerek kolayca görebilirsiniz. Sadece on yıl önce, benzer şekilde eskiyen Kruşçev dönemi binalarının yerine 17 ila 20 katlı yeni binalar yükseliyordu.

Ve eğer sadece bundan ibaretse, iyi olur. Sonuçta, şu anda inşaatı devam eden Beşinci gökdelen, Grimau Caddesi'nden görülebiliyor. Moskova-Şehir bölgesi dışında başkentin en yüksek binası olarak gururla kendini tanıtıyor; tam 274 metre. Başkentin modern gökdelenlerine adanmış bir makalede bundan daha önce bahsetmiştim.  Dolayısıyla, Akademichesky Bölgesi'nde de benzer bir şey inşa edilirse, ne yazık ki şaşırmamalıyız.

Dahası, Moskova'nın güneybatısında yer alan bu bölge, prestijli olmasa da en azından yaşamak için oldukça konforlu bir yer olarak kabul ediliyor. Gerekli tüm altyapı mevcut, şehir merkezi sadece birkaç adım uzaklıkta ve yeni Troitskaya Hattı üzerindeki Akademicheskaya metro istasyonu yakın zamanda açıldı ve Kaluzhsko-Rizhskaya Hattı üzerindeki Akademicheskaya istasyonuna bağlanıyor. Muhtemelen bu durum, metrekare fiyatına da yansımıştır.

Dolayısıyla, SSCB'deki ilk Kruşçev dönemi binasının ve çevresindeki 1950'lerin ve 1960'ların başında inşa edilen dört ve beş katlı apartmanların kaderi hâlâ belirsizliğini koruyor. İktidardakiler bu türden ilkini yıkmaya cesaret edemese de, kalan yapılar konusunda kesin bir şey yok.

Binaların kendileri hem ahlaki hem de fiziksel olarak eskimiş olsa da, bugün bile çevredeki kentsel altyapı, modern yüksek binaların avlularında görülenlerden her bakımdan üstün görünüyor. Düşünsenize, Kruşçev döneminin başlarından kalma bir binanın avlusunda bir çeşme var! Günümüzde, konut avlularında görülen çeşmeler, yalnızca seçkin konut komplekslerinde bulunuyor. Burada ise orta sınıf için sıradan sosyal konutlar bulacaksınız.

Ayrıca bölgedeki avluların hemen hepsi sakin ve yeşil olup, yürüyüş yapmak ve dinlenmek için idealdir.

Araçsız bir avlu, modern şehir plancıları için gerçek bir hayal. Moskova'da ancak son on yılda toplu olarak ortaya çıkmaya başladılar. Ve yine, bu gibi durumlarda, büyük olasılıkla yer altı otoparkı olan lüks konut komplekslerinden bahsediyoruz; yeni sosyal konut projelerinin dar yolları ise genellikle arabalarla dolu.

Tüm avlular, abartısız, sanki tam bir halk bahçesi, hatta minyatür bir parkmış gibi geniş bir alana sahip. 30 katlı dikdörtgen insan karınca yuvalarıyla dolu olsalardı kaç bin metrekarenin satılabileceğini bir düşünün! Neyse ki, bu binalar inşa edilirken kimse bunu düşünmemişti.

Ayrıca, Novye Cheryomushki'nin 9. mahallesi başlangıçta deneysel bir proje olarak inşa edilmişti: yeni binaların sadece hızlı ve ucuz bir şekilde inşa edilmesi değil, aynı zamanda mahallede yaşamayı rahat hale getirmesi, kitlesel, standartlaştırılmış konut inşaatının da ifade edici olabileceğini ve aynı zamanda savaş sonrası dönemin zor koşullarında en uygun çözüm olabileceğini göstermesi (ve kanıtlaması!) gerekiyordu.

Bölgenin etkileyiciliği, rahat ve gölgeli avlularda, yürüyüş yollarında ve patikalarda, banklarda ve küçük mimari yapılarda kendini gösteriyor. Üstelik, bunlar sadece küçük yapılar değil. Örneğin, mahallenin avlularından birinde, deneysel mahallenin ilk yeni sakinlerinin girişimiyle 1959'da dikilmiş gerçek bir Lenin anıtı bulabilirsiniz. Moskova'da Lenin'e adanmış yaklaşık bir düzine "avlu" anıtı bulunuyor ve bu da onlardan biri.

Ve söylememe gerek yok, buradaki neredeyse her avluda çeşmeler var. Evet, ekim ortasında çalışmıyorlardı ama yine de harika görünüyorlardı. Birkaç yıl önce Moskova'nın Nagorny semtinde Kruşçev döneminden kalma bir apartmanı ziyaret etmiştim; avluda da bir çeşme vardı ve söylemeliyim ki, avludaki su sesi harika ve sakinleştirici bir atmosfer yaratmıştı.

Çeşme olmayan yerlere çiçek tarhları dikilmiş ki bu da iyi bir şey. Çevreyi çok daha samimi ve peyzajlı gösteriyorlar. Modern, bütçe dostu konut komplekslerinin içine de böyle avlular inşa ediliyor mu? Cevap az çok belli ve olası istisnalar genel kuralı doğruluyor.

Mahalledeki birçok bina da iyi restore edilmiş gibi görünüyor: yeni giriş kapıları, rampalar ve güvenlik kameraları. Tüm bunların yıkılması hem utanç verici hem de biraz tuhaf olurdu. Ancak yıkım gerçekleşirse, maliyetin iyileştirme ve restorasyona harcanan miktardan çok daha fazla olacağı açık.

Ayrıca, bloğun birçok girişinde hâlâ orijinal çiçek tarhları var. Bunların bakımını belediye çalışanları mı yoksa bölge sakinleri mi yapıyor emin değilim ama her iki durumda da harika görünüyorlar.

Ve son olarak, mahallenin en büyük avantajı inanılmaz miktardaki yeşilliği. Çevredeki alanların bu şekilde peyzaj düzenlemesi, lüks konut komplekslerinde bile uzun zamandır yapılmamıştı. Ama burada, avluda yürümek, sanki korunaklı, bakir bir ormanda yürüyormuşsunuz gibi hissettiriyor.

Yukarıdan bakıldığında, alan tam bir park gibi görünüyor. Bu arada, buradaki ilk ağaçlar Kruşçev dönemi binalarının inşasıyla aynı dönemde dikilmiş. Ancak şimdi, ilki de dahil olmak üzere konut binaları, yoğun gölgeliğin ardında neredeyse hiç görünmüyor.

Kısacası, bu tarihi mahalle yok olsa yazık olurdu. Evet, günümüz standartlarına göre Kruşçev dönemi apartmanları artık konforlu konut olarak kabul edilmiyor, ancak Moskova'da 20, 15 ve hatta 10 metrekarelik stüdyo dairelerin kapış kapış satıldığını hatırlamakta fayda var. Onlarla karşılaştırıldığında, eski beş katlı bir binadaki bir daire bile gerçek bir konak sayılır. Grimau Caddesi 16 numaradaki Kruşçev dönemi binasına gelince, bunun sakinlerinin tahliyesinin binanın yıkılmasıyla birlikte olmayacağı istisnai durumlardan biri olduğuna inanmak istiyorum. Ve hepsi çirkin, kasvetli ve çirkin olsa da, bu yüzden iç ısıtıcı ve nostaljik oldukları kadar, ülkenin savaş sonrası toparlanmasının da bir sembolüdürler.

Bugünlük ilk Sovyet Kruşçev dönemi apartmanı hakkında söyleyeceklerim bu kadar.

Moskova'daki Food City

Kaynak: https://dzen.ru/

 

Büyük bir şehri beslemek kolay bir iş değil.

Ve bu zorluğun üstesinden sadece zincir mağazalar değil, gıda marketleri de geliyor. Şehir yetkilileri uzun zamandır Moskova'da büyük bir gıda merkezi kurmayı düşünüyorlardı, ancak bunu 2016'da hayata geçirebildiler. Böylece, güneybatı Moskova'daki eski bir giyim pazarının yerinde, 1 Aralık 2016'da Food City "Gıda Şehri" pazarı açıldı.

Avrupa'nın en büyük gastronomi kümesi, bir "yemek şehri" olarak tasarlandı. Proje, Moskova yetkilileri ve özel yatırımcıların desteğiyle geliştirildi. Başkentin en büyük pazarını inşa ettiler ve 80.000 metrekareyi aşan bir alanı kapladılar, bu yüzden her şeyi aynı anda görebilmek imkansız. 

Pazar, faaliyete geçtiği ilk yıllarda toptan fiyatları ve geniş taze ve çeşitli ürün yelpazesi sayesinde restoran işletmecileri, aşçılar ve sıradan alışverişçiler arasında popüler hale geldi. 

Hatta nar suyu bile sıkıyorlar

Burada dünyanın dört bir yanından ürünler satılıyor: Devekuşu yumurtası, Türk kahvesi, Arjantin'den sığır eti, Şili'den üzüm ve İsviçre'den peynir satın alabilirsiniz. Ancak buradaki ürünlerin çoğu Moskova bölgesindeki çiftliklerden ve dost Orta Asya ülkelerinden geliyor. 

Burada ticaret yapanların çoğu bu ülkelerden geliyor.

Genel olarak, bu pazar sadece toptancılar için karlı. Perakende fiyatları, şehrin birçok yerindeki tezgahlardaki fiyatlardan pek farklı değil.

Pazar kapanmadan önceki akşam bazı ürünlerde indirim yapılabileceğini söylüyorlar, ama ben denemedim ve örneğin bütün gün tezgahta bekleyen eti satın almak isteyip istemediğimden emin değilim.

Bu arada, burada çalışanların çoğunluğu sıcak Asya ülkelerinden olmasına rağmen, ortam doğu pazarlarındaki gibi değil (Moskova herkesi şımartır), pazarlık pek yapılmaz, denemeye bile izin verilmez, geriye sadece "canım" adresi ve fiyat etiketlerinin olmaması kalır. 

Sabahları burada Moskova restoranlarından gelen alıcıları görebilirsiniz (ama bana pek fazla değillermiş gibi geldi; muhtemelen birçoğu teslimatla çalışıyordur) ve malları metroya yakın dükkanlara götürecek toptancıları görebilirsiniz. 

Food City’de neler satın alabilirsiniz?

- Et (sığır eti, domuz eti, kümes hayvanları, kuzu eti, kuyruk yağı, koç başı, sosis bağırsağı gibi nadir parçalar dahil);

- Balık ve deniz ürünleri (taze, dondurulmuş, lezzetler);

- Sebze ve meyveler (egzotik ve mevsimlik olanlar dahil), ürün yelpazesi çok geniş, kalite genellikle mükemmel (ama bir kilo kiraz için buraya gelmeye değer mi? Emin değilim);

- Peynirler, sosisler, süt ürünleri (çoğu çiftlik ve Belarus);

- Kuruyemişler, kuru meyveler, baharatlar (Orta Asya pazarlarında satılan her şey, hatta hemen hemen her şey, nadir baharatlar bulabilirsiniz ama burada helva bulamadım, onu da özlüyorum);

- Bakkaliye (tahıllar, bitkisel yağlar, soslar, konserve ürünler, çeşitli çaylar).

Ama yine de şu soru ortaya çıkıyor: Tüm bunlar için seyahat etmeye değer mi? Yakınlarda yaşıyorsanız, muhtemelen evet. Aksi takdirde, yalnızca çok özel bir şeye ihtiyacınız varsa. 

Ama ziyaret etmeye değer olan, hazır yemekler. Yemek Şehri'ne boşuna yemek şehri denmiyor - burada hepsi otantik, çok çeşitli lokantalar var.

Bu özellikle Orta Asya ve Kafkas mutfağı için geçerli. Buradaki birçok kafe kendi halkı için yemek pişiriyor, bu yüzden yemekler lezzetli ve otantik. Örneğin, burada yağlı bir tabakaya sarılmış ciğer şiş buldum, tıpkı Özbekistan'daki kadar lezzetli. Ararsanız, arka sıralarda "yerliler için" olan ama herkesi doyuran otantik (ve oldukça ucuz) Vietnam pho çorbası veya "Gürcülerin kendi yaptıkları otantik Gürcü haçapurisi" bulabilirsiniz. Ve Özbek pidelerinin kokusu da harika! 

Genel olarak burada her türlü Güneydoğu Asya yemeğini (suşi, ramen, wok, çeşitli mantılar ve börekler), birçok Kafkas yemeğini (şaşlık, haçapuri, khinkali), Rus krepleri ve böreklerini, makarna ve pizzayı, her türlü burgeri yiyebilirsiniz, hatta Talış gibi nadir mutfaklardan yemekler bile var.

Bu kafelerdeki yemekler oldukça iştah açıcı görünüyor, ancak fiyatlar her zaman düşük değil ve bazı yerlerde dışarıdan gelenler için menülerin yerlilerden daha pahalı olduğunu düşünüyorum.

Ama lezzetli, ulusal yemekler için Food City'ye tam da ihtiyacınız olan şey bu. En azından birkaç ziyaret daha planlıyorum ama her şeyi tek seferde deneyemedim. 

 

Food City Market Nerede?

Moskova, Kaluga Otoyolu'nun 22. kilometresinde, 10 numaralı bina, Kornilovskaya metro istasyonunun yakınında. 

Açılış-kapanış saatleri: 09:00–21:00 (haftada yedi gün).

Arbat'taki "Çebureçnaya SSSR", Sovyet geçmişinden izler

Mihail Kostin

Kaynak: https://dzen.ru/

  

Bu sonbaharda Arbat Caddesi'ndeki yeni bir Çin restoranını görmeye gittim, ancak kapalı olduğunu fark ettim. Arkamı dönüp tam devam edecekken, gözüm yaya caddesinin karşısındaki kırmızı kapıya ve tabelaya takıldı. Tabela da nostaljikti: "Çebureçnaya SSSR": "Yabancı emperyalist fast food"a cevabımız olarak konumlanan bir zincirin altı şubesinden biri. Bu arada, bu şube eskiden Sovyet dönemine gönderme yapan bir başka zincir olan "Şokoladnitsa"ya ev sahipliği yapıyordu.

Cumartesi akşamının geç saatleri, sert turistik Arbat'ı, karanlık bir kemer, bir geçit, bir binanın köşesi, parlak ama eski püskü bir tabela, havada asılı duran "Sovyet dönemi" ruhu ve yalnız bir kapının yanında sarhoş sigara içenler, arkasında tulumlu bir üçlü ve "Dost, Yoldaş ve Kardeş" yazısının bulunduğu bir posterin yanından dar bir merdiven bir tür fuayeye iniyor.

 

İç mekan ve atmosfer

Sovyet sinemalarından kalma iki atari makinesi, "Deniz Savaşı" (favorim) ve "Keskin Nişancı", camın arkasında markalı ürünler ve yukarı bakan bir merdiven daha var; bu merdiven birkaç bölüme ayrılmış uzun, ucuz ve salaş bir yemek alanına çıkıyor. En uçta tezgahı, kasayı ve duvarda bir menü görebilirsiniz. Dekor temalı ve yıpranmış. Tavan alçak. Zemin basit fayans. Pencere yok, ama bu anlaşılabilir bir durum; bodrum katı. Dekorda Şokoladnitsa restoranından sahte beyaz tuğlalar, çok renkli duvar kağıtları, perdeler, aynalar, çizimler, Sovyet filmlerinden sahne fotoğrafları, posterler, Komsomol eşyaları, siyah bir piyano ve geçmişten kalma çeşitli mutfak eşyaları yer alıyor. Her şey yerli yerinde ve bir köy toplum merkezinin oturma odası gibi görünüyor. Mobilyalar sade ve ucuz, çoğu ziyaret ettiğimde zaten çok neşeli olan misafirlerin eziyetine dayanacak şekilde tasarlanmış. Aydınlatma değişken; Odanın bazı kısımları loş, bazıları ise daha aydınlık. Gürültülü. Sinekler de sürekli etrafta.

 

Yiyecek

Menü, sıradan bir Sovyet kafeteryasından tanıdık bir seçkiden oluşuyor. Ayrıca, marka şefi Natalya Matveyevna'nın birkaç çeşit çebureki ve pelmenisi de mevcut. Matveyevna'nın adı ne web sitesinde ne de yasaklı zincirlerde belirtiliyor. Yemekler arasında Moskova usulü balık, Kiev usulü tavuk ve Fransız usulü et bulunuyor, ancak hangi et olduğu belirtilmiyor. Fiyatlar düşük, ancak çeburekiler rakipleriyle hemen hemen aynı fiyatta. Porsiyonlar cömert.

"Kuzu Çiburek" (190 ruble) oldukça büyük ve altın sarısıydı, ancak delik deşik çıktı. Kaldırdığımda tüm suyu ağzıma değil tabağıma döküldü, bu yüzden bıçak ve çatal kullanmak zorunda kaldım. Hamuru boldu ve içi pek içli değildi, ama suluydu, tam kıvamında baharatı vardı ve aşırı soğanlı değildi. Deliğe rağmen, ona tam puan veriyorum.

"Patates ve Mantarlı Çeburek" (190 ruble) – aynı şekilde iştah açıcı, çok az iç malzemeyle ve bu az miktardaki malzeme ince bir tabaka halinde yayılmış, yani neredeyse hiç iç malzemesi yok ve tadı hüzünlü, kuru ve boş. Yanlış.

Vitamin Salatası (130 ruble) – Sonuncusunu tezgahtan streç filmle kaptım. İçinde lahana, havuç, şekerin tatlılığı ve aromatik yağ var. Görüntüsü de, tadı da beklediğim gibi. Sebzeler çıtır çıtır, ki bu da 130 ruble için oldukça iyi.

"Etli Solyanka" (220 ruble), ek ücret karşılığında ekşi kremalı sıcak bir portakal çorbası. Et suyu kusursuzdu. Yeterince zengindi ve et çeşitliliğinden, soğan, zeytin, salatalık turşusu, güzel baharatlardan ve hafif bir limon ekşiliğinden de ödün vermemişler. Sıradan görünüyor, ama bir "Sovyet bodrumunda" başka neye benzerdi ki? Bayıldım.

"Pelmeni (Dana + Domuz)" (260 ruble) – et suyu ile veya et suyu olmadan tercih edilebilir; et suyu aldım. Bulanık, tatsız, neredeyse su gibiydi. Pelmeniler de pek iyi değildi: hamur kalın ve çatlaktı, iç harcı yoğun, aşırı soğanlıydı ve ucuz bir market ürünü izlenimi veriyordu. Tam bir hayal kırıklığı.

"Moskova Usulü Balık" (350 ruble) – beyaz fırınlanmış, yavan bir krema soslu (muhtemelen peynirli) bir kare; altına mutfak, ekşimsi bir tada sahip birkaç yavan, kuru omlet katmanı, çıtır çıtır, tatsız patatesler ve yine yavan soğanlı kuru, boş balıklar gömmüştü. Ağırdı, bu yüzden dikkatlice denedim ve uzaklaştım; riske atmamak en iyisiydi.

Su "Çernogolovka" 0,5 durgun - 140 ruble.

 

Hizmet

Hizmet: Kasada sıraya girip siparişinizi verin, size peçete ve çatal bıçak takımıyla birlikte içeceklerin bulunduğu bir tepsi verilecek; sıcak yemekler hazır olduğunda daha sonra geliyor. Kasanın tavrı elbette sert, Sovyet tarzında, hiçbir tavsiye veya açıklama yok, ama bazen esprili.

 

Sonuç olarak

Yemek: 3/5

Hizmet: 3/5

Atmosfer: 3/5

İç mekan: 3/5

Genel puan: 3.0

 

Arbat'taki "Cheburechnaya SSSR", şehir merkezinde hızlı bir lokma çeburek, pelmeni, bira ve tercihen votka için sade ve bütçe dostu bir mekan. O zamanların gerçekliğiyle hiçbir ilgisi olmayan sahte bir Sovyet geçmişine yerleşmiş olan bodrum kat salonları kahkaha ve neşeyle dolu; ara sıra "işlerin nasıl gittiği", içten sohbetler ve küçük bir kavgaya dönüşebilecek hararetli hakaret alışverişlerine dönüşüyor. Yemeklere gelince, tipik bir kafeterya yemeği; bazen lezzetli, bazen şüpheli, ama fiyatları uygun.

Sovyet pazar filesi “Avoska” neden bir dönemin sembolü haline geldi?

Kaynak: https://dzen.ru/

 

Bugün "avoska" kelimesi gülümseme ve nostaljik hiler uyandırıyor. Cepte saklanabilen basit bir pazar filesi, günlük Sovyet yaşamının vazgeçilmez bir parçasıydı.

İnsanlar "ne olur ne olmaz" diye alırlardı, çünkü "bir şeyleri nereden bulacaklarını" asla bilemezlerdi. Ancak çok az kişi, avoskanın belirli bir yaratıcısı ve kökleri yalnızca SSCB'de değil, Avrupa'da da uzanan büyüleyici bir geçmişi olduğunun farkında.

İcadın aslı

Pazar filesi, Sovyet günlük yaşamının gerçek bir sembolü haline gelmiş olsa da, Sovyetler Birliği'nde icat edilmemiştir. Filenin prototipi 1920'lerde Çekoslovakya'da ortaya çıkmıştır. Yerel bir girişimci olan Vavřinec Krhoust, market alışverişlerini paketlemenin ucuz, hafif ve dayanıklı bir yolunu arıyordu. Böylece, bükülmüş iplikten yapılmış bir "file" olan síťovka doğmuş oldu. İnanılmaz derecede pratik olduğu kanıtlandı: 50 gramdan hafifti, ancak 10 kilograma kadar yük taşıyabiliyordu.

Bu fikir hızla Doğu Avrupa'ya yayıldı ve 1930'lara gelindiğinde SSCB'de de benzer çantalar üretilmeye başlandı. Ancak, filenin yeni bir isim, kültürel bir anlam ve yaygın bir kabul görmesi Sovyetler Birliği'nde gerçekleşti.

Neden "ip file"

Çanta, adını şans ve iyi talih umudunu ifade eden bir edat olan "avos" (belki) kelimesinden almıştır. Sovyet dönemindeki kıtlık döneminde insanlar, bir yerlerde "bir şey vereceklerini" veya "bir mağazada bir şey atacaklarını" umarak sürekli yanlarında böyle bir çanta taşırlardı. "Belki şanslı olurum" ifadesi, "belki işe yarar" ilkesiyle yaşayan bir neslin felsefesiydi.

Böylece file çanta sadece bir ev eşyası olmaktan çıkıp, Sovyet iyimserliğinin ve yaratıcılığının bir sembolü haline geldi.

Halkın icadı

Sovyet sanayisi bu fikri hemen benimsemedi. Başlangıçta, file çantalar elle üretiliyordu; tığ işi, tığ işi veya naylon iplik, sicim hatta misinadan yapılıyordu. Hafif sanayi fabrikalarında seri üretime ancak 1960'larda geçilebildi. O dönemde, çantanın kompakt bir top haline katlanmasını sağlayan metal halkalar ve kulplar ortaya çıktı.

Kırmızı, sarı ve mavi gibi çok renkli iplerden yapılmış çantalar özellikle popülerdi. Modaya uygun olarak kabul ediliyorlardı ve birçok kadın bunları ayakkabı veya paltolarıyla uyumlu olarak tercih ediyordu.

Neden dönemin simgesi haline geldi?

SSCB'de file, hayatın ayrılmaz bir parçasıydı ve bunun tek sebebi kıtlık değildi. Sovyet zihniyetini yansıtıyordu: her şeye hazırlıklı olmak, uyum sağlayabilmek ve bir şeylerin yoluna gireceği umudu. Çanta yer kaplamıyordu, ucuzdu ve yıllarca dayanıyordu.

İpli çanta tüm toplumsal kesimleri bir araya getiriyordu. Aydınlar, işçiler ve emekliler tarafından taşınıyordu. Bir ceket cebinde veya çantada, ihtişam anını bekliyordu; hayatın beklenmedik anlarına karşı sonsuz hazırlığın küçük bir hatırlatıcısıydı.

21. Yüzyılda Canlanma

SSCB'nin dağılmasının ardından fileler geçici olarak sokaklardan kayboldu ve yerini plastik poşetler aldı. Ancak çevre dostu yaşam tarzlarına artan ilgi ve tek kullanımlık plastiklerin reddedilmesiyle file çantalar yeniden popülerlik kazandı. Günümüzde fileler, şık ve kullanışlı bir aksesuar olarak pazarlandığı Avrupa butiklerinde, defilelerde ve süpermarketlerde görülebiliyor.

İlginçtir ki, modern üreticiler sıklıkla Sovyet kökenlerini pratikliğin ve minimalizmin sembolü olarak vurguluyorlar.

Yaşayan bir miras

Sovyet pazar filesi (avoska), basit bir faydacı eşyadan kültürel bir fenomene dönüşerek dikkat çekici bir yaşam sürdü. Görünüşü, her şeye hazırlıklı olunması gereken bir dönemin ruhunu yansıtıyordu. Belki de "avos" (çanta) kelimesinin ismine girmesi tesadüf değildi; sonuçta, Sovyet karakterinin özünü mükemmel bir şekilde yansıtıyordu: umut, ironi ve bir gün, bir yerde şansın mutlaka karşınıza çıkacağına dair inanç.