Ortak apartman konutları komünalka sakinlerinin gerçek hikayeleri

Kaynak: https://dzen.ru/

 

Devrimden sonra Sovyetler Birliği'nde yeni bir konut türü olan komünal apartmanlar ortaya çıktı.

Ardından, 1917'de Lenin, oda sayısı kişi sayısını aşan apartmanları ihtiyacı olan başka ailelerle paylaştırmayı düşündü. Liderin yeni kararnamesine göre, işçi sınıfı mensupları eskiden varlıklı olanlarla birlikte barındırılmaya başlandı.

Sonuç olarak, birkaç yabancı aile kendilerini aynı apartmanın farklı odalarında yaşarken buldu.

Bu, Sovyet yetkilileri için insanları barındırmanın kullanışlı bir yoluydu; herkes, komşularının 7/24 gözetimi altında, görünürdeydi.

Değişen zamana rağmen, bazı insanlar bugün de komünal apartmanlarda yaşamaya devam ediyor.

MIR 24 muhabiri, bir zamanlar komünal apartmanlarda yaşayan insanların hikayelerini toplayarak, onların yaşadıkları zorlukları, hayatta kalmayı nasıl başardıklarını ve bir aile psikoloğunun komünal apartmanlardaki hayatta kalma kuralları hakkında ne düşündüğünü öğrendi.

Ortak dairelerde ne sorun var?

Uzmanlar, Sovyet dönemindeki ve günümüzdeki ortak apartmanların atmosferinin çok farklı olduğunu belirtiyor.

Aile psikoloğu Marina Zazhigina, "O zamanlar daha toplumsal bir ruh ve toplumsal değerlerle yetiştirildik. İnsanlar genellikle bir tür yoldaşlık arayışındaydı, eğer karşılarındaki kişi hoş ve uyumluysa daha yakın arkadaşlıkları tercih ediyorlardı," diyor.

Komşu kavgalarının görüntülerinin ötesinde, filmler, edebiyat ve yaşlıların hikâyeleri, tüm apartman sakinlerinin birlikte kutladığı, komşuların bir araya gelip birbirlerinin çocuklarını iyileştirmeye ve büyütmeye yardım ettiği ortak kutlamaların anılarıyla doludur. Psikoloğa göre, günümüzün büyük şehirlerinde insanlar giderek daha fazla "herkes kendi başının çaresine baksın" ilkesine göre yaşıyor. İnsanlar arasındaki sınırlar arttı; bu hem iyi hem de kötü. Çoğu zaman sınırlar, herkesin kasıtlı olarak birbirinden saklandığı duvarlara dönüşüyor.

"Her bir ortak daireye tek tek baktığınızda, tıpkı bir okul sınıfında olduğu gibi, ara sıra sorun çıkaran, sinir bozucu, küstah bir kavgacı, içine kapanık bir genç veya delikanlı, geceleri ağlayan küçük çocuklu bir anne vb. kişilerin bulunduğunu görürsünüz. Başka bir deyişle, özellikle aynı alanda bir arada yaşamakta zorlanan çok çeşitli insanlar olacaktır. Ve her birinin ortak yaşama uyum sağlaması gerekecek ve bunu kendi yöntemleriyle yapacaklardır," diye açıklıyor Marina Zazhigina.

Hikayemizde yer alan kişiler, ortak bir apartman dairesindeki hayata farklı şekillerde uyum sağladılar. Bazıları için bunlar mutlu çocukluk anılarıydı, bazıları içinse hayatlarının en kötü zamanlarıydı, hatta sadece önemli bir sosyalleşme deneyimiydi.

Natalia Gordeeva, 1,5 yıl boyunca ortak bir dairede yaşadı (St. Petersburg)

Natalya, kendi deyimiyle, kendini "cesur yeni bir dünyada" bulmuştu. Komşularından biri sürekli kapısını çalıp sohbet etmek istiyordu. Bu durum can sıkıcıydı. Diğer odadaki kadın, kocasının genç komşularını kıskanıyor ve açıkça düşmanca davranıyordu: Onu mutfakta kasten itiyor, iğrenç şeyler yapıyor, odanın sahibine şikayet ediyor ve en ufak bir kışkırtmada kavga çıkarıyordu.

"Ama sonradan anlaşıldığı üzere, bu sadece başlangıçtı. Asıl sorun, akıl hastası kadının dört kez hüküm giymiş oğlunun bir buçuk ay sonra hapisten dönmesiyle başladı. Daireyi tam bir ine çevirdi; mahalledeki tüm evsizler, uyuşturucu bağımlıları ve fahişeler odasına gelip tam anlamıyla seks partileri düzenliyordu. Sürekli yaşanan gece sefahatleri yüzünden hayat dayanılmaz hale geldi. Bir gün, ona sessiz olmasını söylediğimde, beni öldürmekle tehdit etti. Ona, 'Cesaretin yok' dedim. Uyuşturucudan sabıkası olduğunu biliyordum ve kimseyi öldürecek cesareti olduğunu düşünmüyordum. Birkaç yıl sonra bir komşum beni aradı ve hapse girdiğini söyledi... bir arkadaşının cinayetinden," diye hatırlıyor Natalya.

Kızın bir sonraki ortak dairede de şansı yaver gitmedi. Orada, daimi kiracı ve Natalia'nın odasının eski sahibi olan Sergei, komşularına sataşıyordu. Çamaşır makinesinin hortumlarını kesti, ısıttığı suya çakmak attı, çeşitli sabotaj eylemleri gerçekleştirdi ve genel olarak hayatı çekilmez hale getirmeye çalıştı. Natalia, böyle koşullarda yaşamanın son derece zor olduğunu itiraf ediyor. Ancak asıl sınav, ortak dairede tahtakuruları ortaya çıktığında yaşandı. Bundan sonra Natalia başkente kaçtı ve bir daha asla ortak dairelerle ilgilenmedi.

Natalia Polomarchuk, 1,5 yıl boyunca ortak bir dairede yaşadı (Yekaterinburg)

Natalya, ortak dairede geçirdiği zamanı çok sevgiyle hatırlıyor. "Kocamla ben gençtik, yeni evliydik. Ortak bir daire olduğunun ve etrafımızın tamamen yabancılarla çevrili olduğunun farkında değildik. Birbirimizi çok sevdik ve küçük çocuğumuzu büyüttük," diye hatırlıyor.

Komşular pek arkadaş sayılmazdı (diğer tüm sakinler çok daha yaşlıydı), ama birbirlerine büyük saygı duyuyorlardı. Natalya, bu yaşam tarzının ona öğrettiği ilk şeyin temizlik olduğunu söylüyor. Lavaboda kirli bulaşıklar veya ocakta süt lekeleri varken yatağa girmek imkânsızdı.

"Eşim ve ben komşularımızın torunları kadar yaşlıydık. Onlara birçok soru sordum ve onlar da her zaman paylaşmaktan mutluluk duydular."

Natalya, taşınmadan önce (21 yaşındaydı) hiçbir yemek pişirme becerisine sahip olmadığını itiraf ediyor. Yetişkin komşularından biri aşçıymış ve ona sıradan malzemelerle lezzetli yemekler yapmayı öğreten de o olmuş. Natalya, kendine özgü tariflerine hâlâ değer veriyor: 20 yıldır, tıpkı eski komşusunun öğrettiği gibi krep ve fırında balık pişiriyor. "Ortak bir dairede yaşamaya başladığımdan beri benim için çok faydalı olan bir beceri, kendi sınırlarını açıkça belirlemek ve başkalarının sınırlarına saygı duymak," diye paylaşıyor Natalya. Ayrıca, apartmandaki herkesin korktuğu komşunun büyük siyah kedisini de sevgiyle anıyor.

Alexander K., 17 yıl boyunca ortak bir dairede yaşadı (St. Petersburg)

Alexander'ın büyüdüğü daire, Devrim'den önce ailesine aitti, ancak Büyük Vatanseverlik Savaşı'ndan sonra ortak bir daireye dönüştü. Yeni ailenin buraya "geçimini sağlamak" için taşındığı söyleniyordu; komşuları savaş sırasında bir ekmek fabrikasında çalışıyordu. "Babam bu yüzden taşınmak istemedi. Onun için orası aile eviydi. Beni de biraz etkiledi. En azından çocukluğumdan beri dairenin bize ait olduğunu ve komşuların uzaylı gibi olduğunu biliyordum," diye paylaşıyor Alexander.

"Çok küçükken bir keresinde, bir tartışmanın ardından tuvalete gitmek istediğimi hatırlıyorum. Dışarı baktığımda koridorda komşuları gördüm. Anneme dönüp, 'Orada düşmanlar var!' dedim."

Komşularla ilişkiler zordu. Çatışmalıydı. Sık sık skandallar yaşanıyordu.

"Küçükken koridorda koşup oynamama, hatta gerekmedikçe odamdan çıkmama bile izin verilmezdi."

Alexander'ın babası bir gün komşusunun kocasıyla kavga etmiş. Çok iri bir adammış, yükleyiciymiş ve babasının kaburgasını kırmış. Kavgaları başlatan hep komşunun karısıymış: "Büyüdüğümde artık onlara aldırış etmiyordum. Birkaç kez susturdum ve itiraf etmeliyim ki, onlar da daha az kavga etmeye başladılar."

Alexander'a göre, ortak yaşamlarının bir diğer tatsız yanı da koridordaki ortak telefondu. Konuşurken, komşular sürekli yanlarından geçiyor, yorumlar yapıyor, homurdanıyor veya telefonu hemen temizlemelerini istiyorlardı.

İşte o zaman genç adam, mekanın kendisine ait ve güvenli olabileceği ya da yabancı, "kimsenin toprağı" olabileceği konusunda net bir anlayış geliştirdi. Komşularıyla yaşadığı zorlu ilişkilere rağmen Alexander, Nevsky Prospekt'teki ailesinin dairesini, yüksek tavanlarını, rahat konumunu ve özel atmosferini özlediğini itiraf ediyor.

Sergei Simonov, anne ve babasıyla ortak bir dairede (Elektrostal) tanıştı

Bir sonraki kahramanımız hiç ortak bir dairede yaşamadı. Ama anne ve babası orada tanışıyordu. Müstakbel karı koca, kadın akrabalarını aynı anda ziyaret ederlerdi. Komşular birlikte yaşar, genellikle cumartesileri birlikte kutlama yapar, sofrayı kurar ve misafirleri davet ederlerdi. Sergei'nin anne ve babası da bu toplantılardan birinde tanışmıştı. Sergei komik bir olayı şöyle hatırlıyor:

"Annem Pavlovski Posad'da müstakil bir evde yaşıyordu ve sıcak suları yoktu. Teyzemi ziyaret ettiğinde küvette yatmayı çok severdi. Bir gün orada uyuyakaldı. Amcası ve müstakbel babam daha sonra onu kurtarmaya ve kapıyı kırmaya gittiler."

Psikolog ne tavsiye ediyor?

"Temel kural şudur: Ben iyiyim, sen iyisin. Yani, farklıyız ama her birimiz kendi yolumuzda iyiyiz. Başkalarını değerleri ve yaşam tarzları nedeniyle yargılamıyoruz, ancak başkalarının bizi yargılamasına veya sınırlarımızı ihlal etmesine de izin vermiyoruz," diye tavsiyede bulunuyor aile psikoloğu Marina Zazhigina.

Ortak bir dairede yaşamanın yükü, çoğu zaman zehirli (sorunlu/yetersiz) insanların istediğimizden daha sık komşumuz olmasıdır. Ve böylesine tatsız bir insanın yanı başında yaşamak, aynı mutfakta yemek yemek kolay değildir. Önemli olan kişisel sınırlar, kendi konfor alanınızı oluşturmaktır. Bazılarıyla yakınlaşabilir (sınırlarınızı daraltabilirsiniz), bazılarıyla ise mesafeli durmak en iyisidir.

"Sınırlar ve öz yönetim (mümkün olduğunca) konusunun yanı sıra, kişisel olanla ortak olan arasındaki ayrımı hatırlamak önemlidir (ortak olan her zaman bir anlaşma ve yeniden müzakere meselesidir). Burada iletişim çok önemlidir; yalnızca ihtiyaçlarınızı dile getirmekle kalmayıp aynı zamanda başkalarının görüşlerini de dikkate alarak." diye devam ediyor psikolog.

Çoğu zaman, neye kesinlikle ihtiyacınız olduğunu (ve ne için "mücadele edeceğinizi") ve neyi gerçekten oda arkadaşınıza bırakabileceğinizi belirlemek için kendinizi dikkatlice dinlemeniz gerekir. Bağımsızlık ve iş birliği arasında bir denge kurmalı ve bazen komşularınız gibi dış etkenlere rağmen kendi ihtiyaçlarınızla ilgilenmeyi unutmamalısınız.

St. Petersburg, ortak apartmanların, komünalkaların başkentidir.

Kaynak: https://dzen.ru/

St. Petersburg, ortak apartmanların, komünalkaların başkentidir.

Günümüzde sayıları yaklaşık 60 bin civarındadır. Bu tür dairelerin ilk örnekleri, sakinlerinin bu tür konutların faydalarını fark etmesiyle 18. yüzyılda ortaya çıkmıştır.

Daha sonra, varlıklı vatandaşların kiraya verdiği apartmanların toplu olarak inşa edilmesiyle sayıları arttı. 19. yüzyılın sonuna gelindiğinde, apartmanlar şehirdeki tüm binaların yaklaşık %80'ini oluşturuyordu.

Komünal daireler, devrimden sonra Sovyet hükümetinin işçileri ve daireye ihtiyaç duyan zengin vatandaşları zorla yerleştirmesi sonucu "yoğunlaştırma" rejimi sonucunda en büyük popülaritesini kazandı.

Günümüzde bu tür daireler, otantik iç mekanları, şaşırtıcı hikayeleri ve bir zamanlar içlerinde yaşamış önemli şahsiyetlerin anılarını koruyan, toplumsal dönemin anıtlarıdır.

Borş Çorbası: Kim icat etti ve neden hala tartışılıyor?

Kaynak: https://dzen.ru/

 

Pancar çorbası, herkesin çocukluğundan beri bildiği bir yemek gibi görünüyor. Ama kimin icat ettiğini sorarsanız, bir tartışma başlar. Ukraynalılar pancar çorbasını ulusal bir hazine olarak görürken, Ruslar ortak bir mutfağın parçası olarak adlandırıyor ve Polonyalılar, Belaruslular ve Litvanyalılar Orta Çağ'da benzer çorbalar yaptıklarını hatırlıyor. Peki, lahana ve pancarla yakut kırmızısı bir çorba kasesini ilk kim servis etti?

Çimden Çorbaya: Borş Çorbasının Antik Kökleri

"Borş" kelimesi, pancarın tencereye girmesinden çok önce ortaya çıkmıştır.
11. ve 12. yüzyıllara ait eski Rus kaynaklarında "borş", ekşimsi bir tada sahip yabani bir bitki olan yabani havyardan yapılan bir güveç anlamına gelirdi. Yapraklar un ve tahıllarla kaynatılır, bazen de et veya balık eklenirdi.

Yani pancar çorbası başlangıçta yeşil, ekşi ve pancarsızdı.
Ancak birkaç yüzyıl sonra, pancar Rusya'da yaygınlaşınca, yemek tanınmayacak kadar değişti. 

Pancarlar pancar çorbasına girdiğinde

Modern pancar çorbası , pancarın Doğu Avrupa mutfağının vazgeçilmezi haline geldiği 16.-17. yüzyıllar civarında ortaya çıktı . Çorbaya yakut rengini ve hafif tatlı ekşiliğini veren pancar , günümüzde yemeğin imza lezzeti olarak kabul ediliyor.

Bu tarihten itibaren tarif bölgeden bölgeye değişmeye başladı:

Ukrayna'da domuz yağı, fasulye ve sarımsaklı domuz yağı eklediler;

Rusya'da daha çok lahana ve patates var;

Polonya ve Litvanya'da - asitlik için sirke veya kvas;

Güneyde - domates ve tatlı biber.

Aslında pancar çorbası bir tarif değil, her ailenin kendine göre aktardığı bir lezzet kültürü haline geldi.

Borş çorbası bir sembol ve tartışma konusu olarak

Günümüzde Rusya ve Ukrayna pancar çorbasının kökeni konusunda sıklıkla tartışmaktadırlar , ancak tarihçiler hâlâ
Ukrayna'nın klasik pancar çorbasının doğum yeri olarak kabul edildiğine inanma eğilimindedirler .

19. yüzyıla ait etnografik kayıtlar ve yemek kitapları,
pancarın domuz yağı, soğan ve havuçla haşlanıp sarımsak ve pampuşka ile servis edildiği tipik bir Ukrayna yemeği olarak pancar çorbasını tanımlıyor .

UNESCO, 2022 yılında Ukrayna pancar çorbasını Somut Olmayan Kültürel Mirasın Temsili Listesi'ne ekleyerek Ukrayna kimliği için önemini vurguladı. Belgede ayrıca pancar çorbasının birçok yerel çeşidi olan pan-Slav bir fenomen olduğu vurgulanıyor.

 

Peki pancar çorbası neden bu kadar popüler oldu?

Sırrı çok yönlülüğünde yatıyor. Borş çorbası, doyurucu, sağlıklı ve sade bir lezzet sunuyor :
İstediğiniz sebzeyi, kalan eti, tahılları ve hatta pancar yapraklarını kullanabilirsiniz. Asidik yapısı, yemeğin uzun süre taze kalmasını sağlıyor; bu da eski tarım dünyasında önemli bir özellikti.

Üstelik pancar çorbasının "doğru" bir tadı yoktur; her yöre, her ev hanımı kendi usulünce yapar ve en güçlü yanı da budur: bölmez, birleştirir.

 

İlginç bir gerçek

Eskiden pancar çorbası o kadar yaygındı ki, hakkında atasözleri bile söylenirdi:

"Porş olmadan yemeğin bir anlamı olmaz,"
"Masada pancar çorbası varsa evde düzen vardır."

Bazı köylerde ise pancar çorbası pişirmeyi bilmeyen genç bir ev hanımının henüz eş olmadığına inanılırdı, çünkü pancar çorbası aileye rahatlık ve özeni sembolize ederdi.

 

Sonuç

Pancar çorbasını kim icat etti?

Doğru cevap: insanlar.

Tek bir şef veya tek bir ülke değil, yüzyıllar ve imparatorluklar boyunca varlığını sürdüren bir yemeğin yapımında basit sebzelerin ve ekşi bir et suyunun kullanıldığı bütün bir kültür.

Ukrayna borş'a formunu verdi, Rusya ve Polonya ona farklı versiyonlar verdi ve Doğu Avrupa da ona sonsuz sayıda tarif verdi.

Ve belki de pancar çorbasının özü budur: Sıcaklığı, lezzeti ve tabağında biraz pancarı seven herkesin yemeğidir.

Çin'le iş yapmanın anatomisi: "Fırsatlar da büyük, bedel de!"

Kaynak: https://turkrus.com/

 

Rusya’nın yaptırımlar sonrası “Doğu’ya dönüşü” hızlanırken, Çin’le ticaret ve yatırım ilişkileri hem cazip hem yorucu bir maraton halini aldı. İlk eşik, doğru partneri bulup yüz yüze ilişki kurmak. Fuarlar, ağlar ve yerinde ziyaretler olmadan açılan kapılar kalıcı olmuyor. Çin’de kişisel bağlar pazarlığın zeminini belirliyor, yalnızca çevrim içi temasla kurulan ilişkilerde koşullar genellikle daha az elverişli kalıyor. Bu nedenle potansiyel ortakla Çin’de buluşmak, üretim sahasını görmek ve birlikte zaman geçirmek işin temel ritüeli sayılıyor.

Forbes'ın analizine göre, pazarlık masasında kültürel farklılıklar oyunun kurallarını değiştiriyor. Çinli iş insanları doğrudan konuşmayı kaba, fazla bilgi vermeyi de değersiz bulabiliyor. “Satır arası” dilini okumak bu yüzden kritik. Ayrıca “bianşu” diye özetlenen beklenmedik hamle kültürü, süreç içinde sürpriz şartların ortaya çıkmasına yol açabiliyor. Çare, acele etmeden müzakere etmek, teslimattan kalite güvencesine, ödemeden ihtilaf çözümüne tüm kritik maddeleri sözleşmede açık yazmak. Sözleşmeyi hızlıca imzalayıp ayrıntıları sonra konuşalım yaklaşımı çoğu kez tıkanmaya sürüklüyor.

Operasyonel tarafta tablo karmaşık. Çin, yabancı sermayeye ilişkin kuralları yumuşattı, asgari sermaye şartı kalktı. Buna rağmen yaptırım iklimi bankacılık kanalını daraltıyor. Çin bankaları ikincil yaptırım riskinden çekindiği için Rusya bağlantılı şirketlere hesap açmada temkinli davranıyor. Şirket kuruluşunda yerel hukukçularla çalışma çoğu dosyada çözüm getiriyor fakat süreç beklenenden uzun. Yine de doğru hazırlık, eksiksiz belge ve sabit bir muhatap ile bu bariyer aşılabiliyor.

Nerede şirket kuracağınız da oyunun kaderini etkiliyor. Pekin ya da Şanghay adresi prestijli olsa da her iş modeli için optimal değil. Lojistik, tedarik ağına yakınlık, yerel vergi rejimi, kiralar ve personel maliyetleri gibi parametreler ikincil şehirleri öne çıkarabiliyor. Müşteriye ve üretici kümelerine yakın, bürokratik olarak daha hızlı bölgeler hem maliyeti düşürüyor hem karar döngülerini kısaltıyor. Doğru lokasyon seçimi, “Çin’de var olmak” ile “Çin’de ölçeklenmek” arasındaki farkı yaratıyor.

Son olarak isim meselesi göründüğünden daha stratejik. Çincede aynı okunuşu paylaşan farklı karakterlerin çağrışımları bambaşka. Kulağa hoş gelen ama olumsuz anlamlar taşıyan bir kombinasyon marka algısını zedeleyebiliyor. Bu yüzden marka ve şirket adının karakter seçimi, anlam kontrolü ve hatırlanabilirliği yerel dil uzmanlarıyla çalışılarak belirlenmeli.

Sonuç olarak Çin’le iş, sabır, hazırlık ve kültürel zekâ testi. Forbes'a göre, "doğru partner, doğru sözleşme mimarisi, doğru banka ve doğru adres bir araya geldiğinde Çin pazarı büyük fırsat üretir. Aksi halde en küçük ihmalin faturası hızla büyür."

Rusya köpek gezdirme alanlarını standarda bağladı

Kaynak: https://turkrus.com/

 

Rusya'da köpek gezirme ve eğitim alanları ulusal standartlara bağlandı. Rosstandart tarafından onaylanan ve 1 Nisan 2026'da yürürlüğe girecek olan GOST standardı, bu alanların tasarımından ekipmanlarına kadar tüm unsurları düzenliyor. Rus şehirlerinde 22-25,5 milyon arasında olduğu tahmin edilen köpek nüfusunun ihtiyaçlarına çözüm üretmeyi hedefleyen standart, Rusya Kinoloji Federasyonu'nun da aralarında bulunduğu uzman kuruluşların katkılarıyla hazırlandı. 

Kommersant'ın haberleştirdiği yeni yönetmeliğe göre köpek oyun alanları en az 200 metrekare olacak ve 70 cm yüksekliğinde çitlerle çevrelenecek. Alanların aydınlatmasından zemin malzemesine, eğitim ekipmanlarından atık toplama ünitelerine kadar tüm detaylar standartlara bağlanıyor. Özellikle hijyenik gereklilikler kapsamında atık konteynerları ve poşet dispenserları zorunlu hale getiriliyor. Uzmanlar, bu düzenlemeyle plansız oluşturulan ve güvenlik riski taşıyan mevcut alanların iyileştirilmesinin hedeflendiğini belirtiyor.

Standart başlangıçta gönüllü uygulamaya yönelik olsa da, belediyelerin imar düzenlemelerinde ve ihalelerde bu standardı referans alması durumunda zorunlu hale gelecek. Rusya Kinoloji Federasyonu, standart sayesinde köpek sahipleri ile diğer şehir sakinleri arasındaki çatışmaların azalmasını ve köpekli yaşam kültürünün gelişmesini bekliyor. Yeni standartların, köpek sahiplerinin sosyalleşebileceği, köpeklerin ise güvenle egzersiz yapabileceği modern şehir alanlarının önünü açması öngörülüyor.

Moskova'da kentsel ulaşımda yeni bir hat: T1 tramvay hattı.

Başkentte yeni bir toplu taşıma aracı olan T1 Tramvay Hattı hizmete girdi.

Moskova Belediye Başkanı Sergey Sobyanin, bunu 12 Kasım Çarşamba günü duyurdu.

T1 güzergahı 27 kilometre uzunluğunda olup, güneybatıdaki Universitet metro istasyonunu, doğudaki Metrogorodok'a bağlıyor.

Belediye Başkanı'na göre, Moskova Tramvay Hatları (MTD), fiilen yer üstü metro hatlarına dönüşecek. Şehir merkezinden geçecek ve başkentin dış mahallelerini birbirine bağlayacak. Şehrin birçok noktasına tramvayla metrodan daha hızlı ulaşılabilecek.

MTD inşaatının ilk aşaması, Akademika Sakharova Caddesi ve Maşa Poryvayeva Caddesi üzerinde yeni bir tramvay hattının açılmasıydı. Bu bölümün hizmete girmesinden önce burada toplu taşıma hizmeti yoktu ve tramvay güzergahları şehir merkezinde sona eriyordu. Şimdi, bu hat temelinde ilk tramvay hattı hizmete girdi. Bu hat, Moskova'nın 13 semtini, dört tren istasyonunu ve şehrin demiryolu ağındaki 24 istasyonu birbirine bağlayacak.

MTD, mevcut metro altyapısını tamamlayacak ve yer üstü bir cadde metrosuyla aynı standartlarda çalışacak. Bu çap, Rusya'nın ilk otonom motorlu "Lvenok-Moskova" tramvaylarından 50'si tarafından kullanılacak. 64 durak, her 300-400 metrede bir, altı dakikalık bir sefer aralığıyla (böylesine büyük bir proje için minimum aralık) konumlandırılacak. T1 hattının bazı bölümlerinde çalışan 13 ve 39 numaralı tramvaylar çalışmaya devam edecek. Ancak, birleşik bölümlerdeki ortalama sefer aralığı 10 dakikadan 4 dakikaya düşürülecek.

Belediye başkanının MAX mesajlaşma uygulamasında yaptığı paylaşıma göre, 33 kilometre uzunluğundaki ikinci tramvay hattının ilkbaharda açılması planlanıyor. Hat, Chertanovskaya metro istasyonunu Moskova Merkez Hattı 4 (MCD-4) üzerindeki Novogireevo istasyonuna bağlayacak ve bir milyondan fazla kişinin ulaşım hizmetlerini iyileştirecek.

Moskova Ulaştırma ve Ulaşım Altyapısı Geliştirme Dairesi'ne göre, 2026 yılı sonuna kadar Moskova'da 100 adet modern otonom "Lvenok-Moskova" tramvayı hizmete girecek. Otonom araçların kullanımı, yalnızca güvenilir bir hizmet sağlamakla kalmıyor, aynı zamanda sokakların üzerinde "temiz bir gökyüzü" de sağlıyor.

Moskova'da restoran müşterisi profili: Kim kimdir?

Kaynak: https://turkrus.com/

  

Moskova restoranları sadece karın doyurulan mekanlar değil, aynı zamanda şehrin sosyal hayatının aynası. Binlerce insanın her gün akın ettiği bu mekanlarda, birbirinden renkli ve belirgin tiplerle karşılaşmak mümkün. Moskviçmag dergisi başkent restoranlarının müdavimlerini kategorilere ayırdı:

Mujik Takımı: Genellikle toplu halde görülürler. Ana faaliyetleri bira, votka ve bol miktarda meze eşliğinde derin muhabbetlerdir. Sohbetin koyulaşması için bir miktar alkol şarttır. Evli ve televizyon bağımlısı oldukları için, bu erkeklerle kurulacak romantik bir diyaloğun sonu genellikle hayal kırıklığıdır.

Kadın finans yöneticileri: Giydikleri lüks markalarla ve etraflarına yaydıkları otoriteyle hemen fark edilirler. Doğum günleri için en pahalı ve gözde mekanları seçer, şefin, somelyenin ve özellikle de garsonun hünerlerini titizlikle sınarlar. Bir restoranı onayladıklarında, o mekan ciddi bir başarıya imza atmış demektir.

Afacan sinekkuşları: Restoran ekosisteminin en renkli ve en hareketli nüfusu. Genç kadınlardan oluşan bu grup ya yeni bir yeri keşfetmek için can atar ya da "içeriden biri" olmanın keyfini çıkarır. Arkalarından varlıklı erkeklerin ve atomik hesap pusulalarının geldiği bu grubun enerjisi, mekanın can damarıdır.

Kaldırım mühendisleri: Yeni açılan hiçbir restoran onlarsız tam anlamıyla açılmış sayılmaz. Menüleri ücretsiz denemek, rüzgarın gastronomik yöndeki en son esintisini hissetmek ve herkesle ahbap olmak gibi süper güçleri vardır. Doğuştan gelen bir şıklıkları olmasa da, trendleri yakalama konusunda ustadırlar.

'Eski-Yeni' para: Onlar için para, sorun değildir. Asıl önemli olan, kendi seçkin çevreleri, sükunet ve milliyeti olmayan mükemmel mutfaktır. Gürültülü popüler mekanlar yerine, zamansız ve kaliteli deneyimlerin peşindedirler.

Orta yaş bunalımı geçiren erkekler: Her yerdeler! Gençlik ateşini hala içlerinde hisseden bu grup, yeni restoranları bir "av sahası" olarak görür. Hindi ve istiridye sipariş edip, genellikle olduğundan daha güçlü ve başarılı görünmeye çalışırlar.

Sakallı yaratıcılar: Yeni bir girişim veya proje mi var? Hemen bir restoranda buluşulsun. Bu zeki ve sakallı beyefendiler, potansiyel yatırımcılarıyla bol şaraplı, lezzetli yemekli toplantılar yapmayı sever.

Kaprisli eşler: Kocalarının "affedilme" ritüellerinin başrol oyuncularıdır. En pahalı şarap, en lüks yemek ve en kusursuz servis onlar içindir. Bir camın kalınlığından, bir garsonun gülümsemesine kadar her şey eleştiri konusu olabilir.

Mutlu ve mutsuz aileler: Komşu masada oturan mutlu bir aile, yemeğinize lezzet katan bir ışık huzmesi gibidir. Ancak, buz gibi bir sessizlikle yemek yiyen mutsuz bir aile ise tüm iştahınızı kaçırabilir.

Akıllı ve aptal kızlar: Bir tarafta, kalabalık gruplar halinde gelip gürültücü partiler yapan ve restoranı potansiyel eş bulma alanı olarak görenler; diğer tarafta, köşede kitabıyla baş başa bir yemek yiyen, kendi halinde ve seçici "akıllı kızlar".

Gençler ve korkusuzlar: Onlar geleceğin müşterileri. Lüks ve gösterişten uzak, samimi, butik mekanları ve otantik lezzetleri tercih ederler. Burrata değil, kaliteli ramenin peşindedirler.

Çalışan tayfa: Öğle yemeği molasının sıkışık bütçeli kahramanları. Hızlı, doyurucu ve uygun fiyatlı "business lunch" menüleri onlar için vazgeçilmezdir.

Bohemler: Deneysel mutfağın ve sıra dışı lezzet kombinasyonlarının sadık takipçileridir. Bazen huysuz, bazen neşeli halleri ve cömert bahşişleriyle tanınırlar.

Çocuklar: Menülerdeki "çocuk menüsü" denen ve genellikle pizza-makarna-pelmeni üçlüsünden oluşan kısıtlı seçeneklerle idare etmek zorunda kalan, anlaşılmamış gurmeler.

Memurlar: Resmi ve gergin halleri, sıkı giysileriyle hemen tanınırlar. Restoranları, önemli görüşmeler için sessiz bir ofis gibi kullanır, havyar ve geleneksel Rus mutfağına öncelik verirler.

Yerli ve yabancı turistler: Masum ve keşfetmeye hevesli bu misafirler, menüdeki her şeyi denemeye açıktır. Bazen porsiyonların küçüklüğü veya yemeklerin tuhaflığı karşısında şaşırsalar da, genellikle memnuniyetsizliklerini dile getirmezler.

Eleştirmenler: İki türlüdürler: Kimseye belli etmeden kendi hesabını ödeyen, gizli ve profesyonel olanlar; ve bir bakışta anlaşılan, özel ilgi ve ışık hızında servis bekleyen, "davetli" eleştirmenler.

Patili Dostlar: Artık birçok mekanın ağırladığı dört ayaklı konuklar. Onlar için özel hazırlanmış menüler ve hatta "köpek şampanyası" bile mevcut. Sessiz ve uslu durmak gibi birincil görevlerini genellikle başarıyla yerine getirirler.