Anatoli GavrilovÇeviri:
M. Hakkı Yazıcı
Nikolay Petroviç emekli olduğunda ona bir albüm ve bir çalar saat armağan edildi.
“Çok bir şey değil,” dedi karısı.
“Ivır zıvır,” diye yılışıkça güldü kızı.
Nikolay Petroviç cevap vermedi. Ara sıra vakit geçirdiği, üstünkörü düzenlenmiş odasına çekildi: bir masa, bir divan, bir eski transistörlü radyo.
Kullanma talimatlarını okuduktan sonra çalar saati kurdu, ayarladı ve uzak stepte donarak ölen bir çoban hakkındaki şarkının çınlayan tanıdık melodisini duydu.
Albümün kabı, üzerinde bir altın işlemeli yazı bulunan yeşil kadifedendi: “Sevgili Nikolay Petroviç’e Kıyma-Makinesi Mağazası topluluğundan.”
Şimdi, kendi fotoğraflarını aile albümünden şahsi albümüne aktarabilirdi.
Bunların hepsi onbeş kadardı: okul, askerlik, evlilik, 1 Mayıs gösterileri, Gorlovka’ya gezi…
Bütün bu fotoğrafların içinde onu sarsan ilk şey, hüzünle baktığı, bir sebeple hoş görmediği, yalnız şu küçük solmuş olanıydı-gülümsüyor muydu: çıplak şirin yumurcak, bacaklar havada, iki ön dişi görünen, bir kilimin üzerine uzanmış ve gülümsüyor…
Arkası yazılıydı:”Nik bir yaşında.”
“Nik bir yaşında,” dedi Nikolay Petroviç yüksek sesle.
Pencereden alacakaranlığın köyün üzerine çöktüğü görülüyordu.
Ortalık tamamen kararmıştı.
Köpek ulumaya başladı.
Duvarın öbür tarafında kızı kaset çalarının düğmesini açtı: “Haa-yat yee-ni-den yaa-şan-maa-ya-caaaak…”
“Yeni Rus Yazını -Booker Ödülleri”
GLAS Yayınevi, Moskova-Rusya
1994 baskısından
Anatoli Gavrilov (1947), dış dünyayla ve edebiyat çevreleriyle çok fazla ilişkili olmadan, postanesinde çalıştığı, Vladimir’de, küçük bir Rus kasabasında yaşıyor. Geleneksel Rus edebiyatının çekim alanında “küçük adam”ın öykülerini yazıyor.
Pek çok Avrupa diline çevrilen Gavrilov’un öyküleri Rusya’daki taşra yaşamını anlatmaktadır.
Kaynak: Dünyanın Öyküsü Dergisi, Nisan-Mayıs 2012
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder