Moskova’da
en fazla görülmesi gereken yerlerden biri de kuşkusuz Lenin Tepeleri, bugünkü adıyla
Serçe Tepeleri’dir.
Serçe Tepeleri (Воробьёвы горы), Moskova Nehri'nin sağ
kıyısında, Moskova'nın en güzel göründüğü, en yüksek noktalarından
biridir. Nehirden 60-70 m yüksekliktedir
ve 220 m. rakıma sahiptir. Tepelerin 1935 - 1999 yılları arasındaki adı Lenin
Tepeleri'ydi (Ленинские горы). Serçe Tepeleri'nden aşağıya baktığınızda nehrin karşı yakasında Lujnizki Stadyumunu görürsünüz. 1980 Yaz Olimpiyatları'nın açılış
ve kapanış törenlerinin yapıldığı Lujnizki Stadyumu (Eski adı Lenin Stadyumu)
Moskova Nehri Boyunca sağ tarafta bulunur. Onun yanında, Naryşkin stili
mimarisiyle dikkat çeken kulelere sahip Novodeviçiy Kadınlar Manastırı bulunur. Novodeviçiy Manastırı Mezarlığı, Nazım Hikmet'in mezarının bulunduğu yerdir.
Lujnetski Metro Köprüsü bölgeye
çok uzak değildir. Köprü Komsomolski Bulvarı ile Vernadski Bulvarı'nı birbirine
bağlar. Köprü, üzerinden taşıtların ve metronun gidebildiği iki ayrı hatta
sahiptir. Stalin Binalarının en yükseği olan Moskova Devlet Üniversitesi ve
bir kilise de bu tepeler üzerinde bulunmaktadır. Moskova Devlet
Üniversitesi(MGU)’nin bahçeleri olarak da bilinen Serçe Tepeleri doğal güzelliğinin
yanında harika bir de panaromik görüntüye sahiptir. Moskovalılar kadar
turistlerin de beğeniyle gezdiği parkın Üniversite tarafından gece manzarası
özellikle görülmeye değerdir. Parka gün batımına doğru
giderseniz teleferiğe binmeyi ihmal etmeyiniz. Günbatımının gece mavisi ve
kırmızıyla buluştuğu o dakikalar en güzel teleferikteyken karşınıza çıkar. Oldukça ağaçlık olan bölgede
sonbaharda mükemmel bir görüntü oluşur. Sanki bir ressamın tablosundan fırlamış
gibi, sanki her bir yaprak o ressamın fırça darbesiymiş gibi. Bu tabloya dahil olmak için
Vorobryovy Gory (Воробьёвы горы) Metrosundan çıkmanız yeterli… Aşağıdaki videodan Serçe Tepeleri'nde gerçekleştirilen bir Flash Mob preformansını izleyin; keyif alın.
Bu sistem, geçtiğimiz yüzyılda oluşturuldu; ancak
halen güncelliğini koruyor.
Bu sistemi hatırlamak için 17 Ocak doğru bir tarih;
zira bundan tam 150 yıl önce, bugün adı geçen sistemi yaratan, büyük Rus
oyuncusu ve yönetmen Konstantin Stanislavskiy dünyaya gelmişti.
Stanislavskiy oyunculuk sisteminin en detaylı bir
şekilde anlatıldığı çalışması ‘Oyuncunun kendisi üzerindeki çalışma’ adındaki
kitabıdır.
Kitap 1938’de basıldı. Stanislavskiy’in bu kitabı 30 yılda yazdığı
söylenir, ancak gerçekte bu süre çok daha uzundur. Stanislavskiy daha 19. yy’ın
80’li yıllarında sahnedeki oyun deneyiminden hareketle iki önemli sonuca
varmıştır: Sahne sanatının kökten değişmesi gerekiyordu, gerçek, doğruluk ve
realizm için o dönem sahnelemede uygulanan klişelerden vazgeçilmesi gerekliydi.
İkincisi oyuncu bu doğruluğu hissedebilmek için mesleğinin ‘gramerini’ bilmek
zorundaydı…
Bunun ardından Moskova Sanat Tiyatrosu kuruldu.
Tiyatronun başına Stanislavskiy, meslektaşı Nemiroviç-Dançenko ile beraber geçti.
Artık provalarda o ünlü ‘İnanmıyorum!’ cümlesi duyulmaya başlamıştı.
Stanislavskiy sonsuz kere bu cümleyi tekrarlamıştır. Bunu yaparken oyuncuların
sahnede ‘yaşamalarını’ sağlamaya çalışıyordu. Onlara şu çağrıda bulunurdu: Bu
durumlarda kendinizin olduğunu varsayın, kendi duygularınızı hissedin ve
ardından da rolünüz ile bunları birleştirin. Bunların nasıl birleştirileceğiyse
artık bir sanattı.
Stanislavskiy bunun üzerinde hemen hemen bütün hayatı
boyunca uğraştı ve sonunda bütün dünyaya armağan etti.
“Oyuncunun kendisi üzerindeki çalışma” adlı kitabın
tüm dünyada her ay binlerce nüshası satılıyor. ‘Stanislavskiy usulü duyguları
yaşama sanatını’ edinmek üzere dünyanın dört bir yanından Rus sömestiri denilen kurslara katılmak için bir çok öğrenci Moskova’daki tiyatro
yüksek eğitim kurumlarına geliyor. Rus eğitim uzmanları ise yurt dışında yine
aynı ‘sistem’in eğitimini veriyorlar.
Rusya Tiyatrocular Birliği Başkanı,oyuncu Alensandr
Kalyagin, “Stanislavskiy’e her yerde değer veriyorlar” diyor. Kalyagin
sözlerine şöyle devam ediyor:
“Stanislavskiy’in yaptığı, tabii ki gerçek anlamda bir
devrim idi. Dünyadaki ana tiyatro akımlarını belirleyen stüdyolar Sanat
tiyatrosundan çıktılar. Bu nedenle de Stanislavskiy’in önünde eğildiler ve
eğilecekler de!”
Konstantin Stanislavskiy’in doğumunun 150. yılı
şerefine bu yıl tüm dünya tiyatro çevrelerinde bu dahi kişiliğin adı altında ve
tabii ki sistemi ile ilgili etkinlikler düzenlenecek!
Türk-Rus aile ilişkilerini iki tarafın bakış açısıyla
ele alan “Elveda Katya” Moskova'da 17 Ocak’da vizyona girdi.
İlk Türk-Rus
ortak yapımı Elveda Katya filminin Rusya’daki gala gösterimi film oyuncularından
Kadir İnanır, Anna Andrusenko, Caner Cindoruk ve Elena Polyanskaya’nın katılımıyla TOBTİM (Arkadia) iş merkezindeki sinema salonunda gerçekleştirildi.
Film sonrası
bir açıklama yapan Kadir İnanır da, filmin geniş kitlelere gösterilebilmesi
durumunda son derece hızlı gelişmekte olan Türkiye-Rusya ilişkileri ve
dostluğuna filmin büyük katkı sağlayacağına inandığını söyledi.
Kadir İnanır,
“Çünkü bu yanımda oturan benim kızım; biz ikimizde Karadenizliyiz aslında. O
Soçili ben de Fatsalıyım. Yani iki Karadenizli insan olarak bütün dünya
insanlarına sevginin saygının, insan olmanın ne olduğunu anlatmaya çalıştık.
İlişkiler boyunca film, özellikle bizim buradaki Türk misyonu tarafından
Ruslara daha sonraki video ve CD döneminde aktarılarak istediği yere
kavuşacaktır. Giderek daha güçlenerek ilgi ile karşılanacaktır. Biz görevimizi
yaptığımızı zannediyorum.” dedi.
Lena, “Sen askerdeyken çorap giyiyor muydun?”
diye sordu.
Anlamadım. Yine lisan sorunu nedeniyle sorduğu
şeyi anlamadığımı düşündüm.
Yineledi. Hemen cevap veremedim, askerliğimin
üzerinden çok seneler geçmişti. Çoraplarımı, rengini hatırlamaya çalıştım.
“Tabii ki,” dedim, bunda garip olan ne var der
gibisinden.
Sonra haberleri veren televizyon kanalına gözüm
kaydı, Lena’nın sorusunun nedenini anladım.
17. yüzyılın sonundan bu yana ağır ve uzun askeri
botların vurmaması için "Portyanki" olarak adlandırılan kalın,
dikdörtgen kumaş parçaları ile ayaklarını saran Rus askerleri, artık bu sıkıntılı
durumdan kurtulacak ve çorap giyecekti.
Bana ilginç geldi. Rus askerleri Büyük Petro
döneminden beri çorap yerine “portyanki” kullanıyorlardı. Çorap giymek yasaktı.
Bunu bilmiyordum.
Bu, Rusya’ya özgü olan bir şey,,bir gelenekti.
Bu haber, diğer televizyon haberlerinde de tekrar
ediliyordu. Rus ordusunda bir gelenek
yıkılıyordu. Askerlerin bundan böyle çorap kullanacakları bildiriliyordu.
Savunma Bakanı Sergey Şoygu, Rus askerlerin ayak
sargıları yerine çorap kullanmaları için genelge yayınlamıştı.
Portyanki’nin yıl sonuna kadar tamamen unutulmasını
isteyen Bakan Soygu, askerlerin çoraba geçmesi için gerekirse ek fon ayrılacağını
da sözlerine ekliyordu.
Rus ordusunda giyim kuşam konusundaki modernleşme çalışmaları sadece portyanka ile sınırlı değil. Ayrıca, tüm kulakları kapatan ve Rus ordusu ile sembol haline gelen
“uşankaların” yerini de modern şapkalar alacak. RIA Novosti'nin karikatüristi Sergey Yelkin, Rus ordusunda yapılan
modernizasyon çalışmalarını şu karikatürüyle hicvetmiş.
Karikatürün çevirisi şöyle: "Böylece, ‘partyankalar’ şık bir bandana oluyor".
Aşağıdaki video
internette rastgelip de facebook ortamına salladığım bir paylaşım değil. Moskova'da, Gerasimov
Sinematografi Enstitüsü’nde sinema eğitimi gören tanıdığım genç bir arkadaşımın,
Julia Morskaya’nın yönetmenliğini yaptığı bir klip.
Ben izlerken çok
keyif aldım. Umarım siz de beğenirsiniz. Bu arada müzik ve dans da çok güzel...
Seyrettikten sonra "hakkaten yahu!" diyeceğinize eminim. Beğendiyseniz siz de paylaşın, daha çok insan keyif alsın.
Julia’nın henüz
uzun metrajlı bir filmi yok. Şimdilik sadece kısa filmler ve klipler
üretebildi. Ancak inancım ve ümidim yakın
bir gelecekte Sergey Eisenstein, Andrey Konçalovski, Aleksandr Sokurov, Andrey Tarkovski gibi ustaları yetiştiren Rus sinemasının yönetmenlerinin arasında Julia’nın ismini de göreceğimiz.
1902'de Selanik'te doğan Nazım'ı, Mavi Gözlü Dev'i özlemle anıyoruz...
2013 aynı zamanda, Nazım'ın bir yaz günü, Rusya'da, Moskova’da yaşama veda edişinin 50'nci yıl dönümü...
Vasiyet Yoldaşlar, nasip olmazsa görmek o günü ölürsem kurtuluştan önce yani, alıp götürün Anadolu'da bi köy mezarlığına gömün beni, Hasan beyin vurdurduğu ırgat Osman yatsın bir yanımda ve çavdarın dibinde toprağa çocuklayıp kırkı çıkmadan ölen şehit Ayşe öbür yanımda.
Traktörle türküler geçsin alt başından mezarlığın seher aydınlığında taze insan, yanık benzin kokusu, tarlalar ortamalı, kanallarda su, ne kuraklık, ne candarma korkusu. Biz bu türküleri elbette işitecek değiliz, toprağın altında yatar upuzun çürür kara dallar gibi ölüler, toprağın altında sağır, kör, dilsiz. Ama bu türküleri söylemişim ben, daha onlar düzülmeden duymuşum yanık benzin kokusunu traktörlerin resmi bile çizilmeden. Komşulara gelince, şehit Ayşe'yle ırgat Osman, çektiler büyük hasreti sağlıklarında belki farkında bile olmadan.
Yoldaşlar, ölürsem o günden önce yani, öylece gibi de görünüyor Anadolu'da bir köy mezarlığına gömün beni ve de uyarına gelirse tepemde bir de çınar olursa taş maş da istemez hani.
Kar, Rusya’da kışın ayrılmaz bir parçası,..olağan bir şey.
Asıl beklendiği zamanda yağmadığında şaşırılıyor; endişeyle beklenmeye başlanıyor. Eee, malum küresel ısınma herkesin korkusu. Ekolojik dengenin bozulması sonucundaTürkiye’nin zamanla çölleşeceği, Moskova’nın Antalya iklimine sahip olacağı fikri soğuktan yılan Ruslar için bile cazip bir düşünce değil.
Yeni yıl kutlamalarında karsız bir Kremlin manzarası düşünülemez. Bazen kar üreten makinelerle takviye yapılıyor.
Kar, Rus kışının doğal bir parçası demiştik. Neredeyse Rusya’nın tamamında Ekim ayından itibaren yağmaya başlar ve Mart ayının sonuna kadar erimez. Ortalama hesaplara göre Rusya’da kışın kar yığınlarının yüksekliği yaklaşık 50 cm’e ulaşır. Ülkenin en karlı bölgesi, doğuda bulunan Kamçatka bölgesindeyse kar yığınlarının yüksekliği 2 metreye kadar ulaşır.
Rus kültüründe karla ilgili birçok şiir ve şarkı bulunmakta. Gündelik hayatta da sıkça kullanılan kar konulu pek çok deyim var.
Ruslar çok temiz bir şeyi kara benzetirler, ‘белый как снег’ [bélıy kak snek] (kar gibi beyaz) derler.
Hiç beklenmedik bir durumla karşılaşan Ruslar, bu duruma ‘как снег на голову’ [kak snek nágalavu] (başına kar düşer gibi) derler. Bu da, ‘birden, ansızın’ anlamına gelir.
Ruslar, gereksiz bir şeyi anlatırken de ‘нужен как прошлогодний снег’ [nújin kak praşlagódniy snek] (geçen yılki kar gibi gereksiz) diyorlar.
Aşağıda karla ilgili bir şarkıyı paylaşıyoruz. Adı, ‘Snejı́nka’ (‘Kar Tanesi’). Sözleri L. Derbenyov’a, müziğiyse Y. Krilatov’a ait olan bu parça, yaklaşık 30 sene önce çıktığından beri Rusya’da en çok sevilen yılbaşı şarkılarından biri.
Snejinka’ (‘Kar Tanesi’) Şarkısı, 1982 yılında ‘Чароде́и’ (‘Büyücüler’) müzikali için yazıldı. Söz konusu televizyon müzikali, Rus fantastik edebiyatının roman yazarları olan Strugatskiy kardeşler tarafından hazırlanan bir senaryo üzerine çekildi.
Снежинка (Snejinka)- Kar Tanesi
Когда́ прихо́дит год молодо́й, -Yeni yıl geldiğinde А ста́рый ухо́дит вда́ль, -Ve eskisi uzaklara gittiğinde Снежи́нку хру́пкую спрячь в ладо́нь, -Kırılgan bir kar tanesini avucunun içinde sakla Жела́ние загада́й. -Bir dilek tut Смотри́ с наде́ждой в ночну́ю синь -Gecenin mavisine ümitle bak И кре́пко ладо́нь сжима́й. -Avucunu sık И все, о чем мечта́лось, проси́, -Hayal ettiğin her şeyi iste, Зага́дывай и жела́й. -Dile ve temenni et. И Но́вый Год что вот-вот наста́нет, -İşte yeni yıl başlıyor Испо́лнит вмиг мечту́ твою́. -Hayalini gerçekleştirecek Е́сли снежи́нка не раста́ет, -Eğer kar tanesi erimezse В твое́й ладо́ни не раста́ет, -Avucunda erimezse Пока́ часы́ двена́дцать бьют, -Saat on ikiyi çalana kadar Пока́ часы́ двена́дцать бьют. -Saat on ikiyi çalana kadar Когда́ прихо́дит год молодо́й, -Yeni yıl geldiğinde А ста́рый ухо́дит прочь, -Eskisi uzaklara gittiğinde Дано́ сверши́ться мечте́ любо́й -Hayalin gerçekleşebilecek Така́я уж э́то ночь. -Böyle bir gece bu. Зати́хнет все и замре́т вокру́г -Ortalık sessizleşip durulacak В преддве́рии но́вых- дней -Yeni günleri beklerken И оберне́тся снежи́нка вдруг -Kar tanesi ise birden Жар - пти́цей... -Anka Kuşuna dönüşecek...
Kaynak :http://turkish.ruvr.ru/2013_01_04/Snejinka/
