II. Dünya Savaşı’nda Yazılarak Rusya Efsanesine Dönüşen Bekle Beni Şiirinin İlginç Öyküsü

Kaynak: http://www.famahaber.com/

II. Dünya Savaşı’nda Rus ordusunda savaşan şair Konstantin Simonov’un kaleme aldığı efsane şiirin gerçekten ilginç bir hikayesi var.

İkinci dünya savaşı’nın en sert yılları. Rusya, Alman kuşatması altındadır. Tarihin gördüğü bu en büyük savaşta (Stalingrad savaşı), Rus ordusunda şair ve gazeteci Konstantin Simonov da cephededir. Mermiler, toplar bir yağmur gibi yağmaktadır. 

Simonov tetiktedir, ama bir türlü savaşa konsantre olamaz. Zira geride biricik sevgilisi, dünyalar güzeli Valentina Serova’yı bırakmıştır. Aklı hep ondadır. Deli gibi özlemektedir. Ama asla umutsuz da değildir. 

Bu cehennemi andıran savaştan sağ kurtulup onunla yaşayacağı günleri düşlemektedir. İşte bu karmakarışık duygular içerisinde, sonradan efsaneleşecek şiirini yazmaya koyulur.

Şiiri bitirdikten sonra, izne ayrılan bir askere teslim ederek, çalıştığı gazeteye ulaştırmasını rica eder. 

Şiir gazete tarafından yayımlanır. 

Sonrası malum, fırtına... 

Şöyle özetlemek gerekir: o dönemde savaşta ölen hemen hemen bütün askerlerin ve subayların cebinden aynı şiir çıkar: bekle beni. 

Şiir öylesine büyük etki yaratır ki, Rusya’da kutsal metinler dışında en çok okunan metin olma özelliğini taşır. 

Bildiğin Rusların Lili Marleen hikayesi.

Savaş biter, Simonov hemencecik Valentina’nın yanına gider. Ama valentina, artık Sovyet sinemasının en ünlü oyuncularından biridir. 

Simonov, Valentina ile evlenir. Ama artık ilişkinin eski sıcaklığı, eski samimiliğini onda bulamaz ve onu da üzmemek adına ayrılır. Ama sevmekten de asla vazgeçmez. 

Nitekim Valentina 1975 yılında öldüğünde cenazesine gitmez. Ama hemen ertesi günü Valentina’nın mezarında çiçeğin birine iliştirilmiş bir kağıt parçası bulunur, üzerinde "Bekle beni" şiiri yazılıdır. 

Simonov, onu daha fazla bekletmeden, sadece dört yıl sonra ölür. Bu kez kavuşma sonsuzdur.

Bekle beni

bekle beni, döneceğim
bütün direncinle bekle beni.
bekle hüzün yağmurları
gökyüzünü kaplayınca,
kara kış üşütürken bekle,
sarı sıcaklar yakarken bekle.
kimseler beklemezken bekle beni,

unut anılarla yüklü bir geçmişi
ne bir mektup ne bir haber
gelmesin ne çıkar, bekle beni.
bekle beni döneceğim

bekle, yalnızca sen bekle beni.

bekle beni döneceğim,
bırak beklemekten usanmış dostlarım
oğlum, anam, yoldaşlarım
öldüğümü sansınlar benim
umudu kesip bir ateşin başında
beni yad edip içsinler ama sen
içme sakın yürek acısı o şaraptan
inançla, sabırla bekle beni.

bekle beni, döneceğim
tüm ölümlere inat bekle.
çünkü o büyük bekleyişin
düşman ateşinden kurtaracak beni.
bekle kızgın sıcaklar içinde,
karlar savrulurken bekle beni,

yalnızca seninle ben, ikimiz
ölümsüz olduğumuzu bileceğiz;
o sırrı, o hiç kimsenin bilmediği.
kimseler beklemezken
beni beklediğini.

Konstantin Simonov – (çeviren: Sacide Üçer)

Kendi sesi ve görüntüsüyle şiir linktedir. Bu video izlendiğinde, kendisinin Valentina’ya olan aşkının büyüklüğü sonlara doğru Simonov’un gözlerinden net bir biçimde anlaşılıyor.

Жди меня, и я вернусь.

Только очень жди,

Жди, когда наводят грусть

Желтые дожди,

Жди, когда снега метут,

 Жди, когда жара,

Жди, когда других не ждут,

Позабыв вчера.

Жди, когда из дальних мест

Писем не придет,

Жди, когда уж надоест

Всем, кто вместе ждет.

Жди меня, и я вернусь,

Не желай добра

Всем, кто знает наизусть,

Что забыть пора.

Пусть поверят сын и мать

В то, что нет меня,

Пусть друзья устанут ждать,

Сядут у огня,

Выпьют горькое вино

На помин души...

Жди. И с ними заодно

Выпить не спеши.

Жди меня, и я вернусь,

Всем смертям назло.

Кто не ждал меня, тот пусть

Скажет: - Повезло.

Не понять, не ждавшим им,

Как среди огня

Ожиданием своим

Ты спасла меня.

Как я выжил,

будем знать

Только мы с тобой,-

Просто ты умела ждать,
Как никто другой.